Του Γ. ΟΥΝΤΡΑΚΗ
Το μυαλό μας δεν είναι βουρδουναριό (στάβλος). Να δέχεται όλη αυτήν την επίθεση με πληροφορίες μιας χρήσεως, με προϊόντα μιας χρήσεως, με απατηλά τηλεοπτικά συναισθήματα μιας χρήσεως.
Η πληροφορία πλέον δεν είναι διαχειρίσιμη. Εχει μια υποψία φήμης και μια καταιγιστική εναλλαγή, που περισσότερο ακινητοποιεί το μυαλό, σαν “κάλαθο των αχρήστων? παρά το εμπλουτίζει με χρηστικό, πληροφοριακό υλικό.
Πώς θα πάμε στον παράδεισο; Μέσα από την καταναλωτική αγριότητα ή μέσα από την ταπεινότητα των συναισθημάτων, που γεννούν μια προδιάθεση παραίτησης από τις τεχνητές θαυματουργίες της σύγχρονης ζωής, που βιομηχανοποιούν τα όνειρά μας;
Με λίγα λόγια θέλουμε μια ζωή, που θα είναι αιχμάλωτη τής κάθε διαφημιστικής καμπάνιας ή θα ιεραρχεί ανάγκες και θα έχει πλοηγό έναν αξιακό κώδικα;
Η απάντηση είναι σύνθετη, όπως και η φύση της σύγχρονης ζωής.
Εάν απλοποιήσουμε τη ζωή μας και δεν επιτρέψουμε να κατακερματιστεί από ένα “Σιβαρύτικο” ευδαιμονισμό, πρόσκαιρο, βάζουμε στέρεες βάσεις για να πλημμυρίσει το “είναι και το γίγνεσθαι” της ζήσης μας από αξιολογημένες αξίες.
Η απλότητα της διαβίωσης γεννά συναισθηματικό πλούτο.
“Κάθε λάκκος έχει το δικό του απόγι” λένε οι Αγιορείτες μοναχοί, για να δείξουν ότι σ? όλες τις περιστάσεις φυσά ή άνεμος ζωής ή διαβολικός “καυτός” άνεμος, που καίει τις ψυχές.
Εύκολες λύσεις στη σύγχρονη ζωή δεν υπάρχουν. Ούτε θέσφατα…
Η “μηχανή” τής ζωής κινείται και από το εμπορικό κέρδος και από τη γαλήνια, ψυχική δύναμη.
Ολα αυτά πρέπει να τα συγκεράσουμε και ν? αναδείξουμε την πιο πρόσφορη λύση για την ψυχική μας ισορροπία.
Το πιο ζωτικό είναι να ιεραρχούμε τις ανάγκες μας και να μην θαμπωνόμαστε από το εφήμερον της καταναλωτικής μανίας.
