Γράφει η ΠΡΑΣΑΚΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ
“Οι Τούρκοι… πάτησαν την Κρήτη εδώ και τριακόσια κάπου χρόνια και χύσαν αίματα ποταμούς ώσπου να κερδαίσουν στο σπαθί τους Βενετσάνους και να τους διώξουν από το νησί. Από κει και πέρα οι πόλεμοι με τους ντόπιους δεν τους απόλειψαν ποτέ, γιατί Σηκωμούς είχαμε στα 1770, με αρχηγό το Δασκαλογιάννη, που τον έβαλε στα αίματα η Κατερίνα της Ρουσίας και κατόπι τον παράτησε και τον έγδαραν ζωντανό οι Τούρκοι…”
“”Το χρονικό μιας πολιτείας”, Παντελής Πρεβελάκης
Στιγμές ύψιστου πατριωτισμού και απαράμιλλου ηρωισμού ζήσαμε στο τυχερό χωριό του Αγιου Αντώνη του Δήμου Κολυμβαρίου. Πλήθος μεστό, θεατρόφιλο και διψασμένο μέστωσε το υπαίθριο θεατράκι του Αλέξη Μινωτή.
Από νωρίς η προετοιμασία είχε αρχίσει υπό την επίβλεψη του θεατρολόγου καθηγητή του Πανεπιστημίου Κρήτης κ. Τηλέμαχου Μουδατσάκη. Ακούραστος συνεργαζόταν και επέβλεπε την οργάνωση της παράστασης απ? τα σκηνικά που είχαν μια επιβλητική απλότητα ως τις ενδυμασίες.
Ο πεταχτάρης χρόνος έφερε επί σκηνής και το δήμαρχο Κολυμβαρίου κ. Πολυχρονίδη ως οικοδεσπότη και συνδιοργανωτή της εκδήλωσης, να χαιρετίζει γλαφυρά το κοινό του και να καλοσωρίζει. Η παρουσία του κ. Φώτη Κωνσταντινίδη, συγγραφέα της παράστασης μας εξέπληξε, όταν ανέφερε ότι σ? αυτό το μέρος εμπνεύστηκε απ? την παράσταση του Καπετάν Μιχάλη, που είχε παιχτεί, να γράψει το Δασκαλογιάννη και φυσικά στον ομώνυμο ρόλο θα ?ταν ο Ν. Βερλέκης. “Εβλεπες, λοιπόν, εδώ αντρακλαράδες δύο μέτρα μπόι, γενιασμένους κι αγριαμάτηδες, ποδεμένους τα ψηλά στιβάνια και σφιχτοζωσμένους τη μαύρη βράκα, με τη βαριά κάπα στη ράχη… ξεστηθώτους φορώντας τη φλόγα της επανάστασης και διψώντας τη λευτεριά του τόπου.
Απ? την άλλη Τούρκοι πολέμαρχοι άρπαγες να θέλουν να σώσουν τις περιουσίες και να γευτούν τους καρπούς της λεβεντογέννας Κρήτης” (Πρεβελάκης).
Ανωπολίτισσες πανώριες, ιέρειες της ρωμιοσύνης, να συμπαλεύουν με τους άνδρες και τους πατεράδες τους στον απελευθερωτικό αγώνα.
Η Δασκαλογιάνναινα έφερνε ρίγη συγκίνησης και πατριωτικής υπέρβασης, μάνα βλογημένη, σύζυγος αντάξια του μεγάλου Δασκαλογιάννη ύψωνε τη φωνή σιγούρα δυνατή, το αίμα της κόχλαζε κι οι φλέβες της χοροπηδούσαν απ? την ένταση και το πάθος.
Ολη η σύναξη, μεγαλουσιάνοι και λαός κρεμάστηκαν από τα χείλη τους και η ψυχή τους έγινε ένα κουβάρι.
Αποξεχνιέται ο άνθρωπος και παραδίδεται στον ξελογιαστή επαναστατικό ρυθμό. Ο πανδαμάτωρ χρόνος έκανε το θαύμα του. Ξύπνησε το λαό απ? τη νάρκη της καθημερινής επιβίωσης και του ανέδειξε άλλες αξίες: τη μόρφωση, το βιβλίο, τη μεγαλοψυχία, την ανιδιοτέλεια, τη μαχητικότητα, τη συλλογικότητα και προπάντων τον ύμνο στην ελευθερία.
Απόλυτη επιτυχία και άψογη επικοινωνία ηθοποιών και κοινού.
Η ιστορία ξετυλίχτηκε μπροστά στα μάτια μας κι άνοιξε σελίδες της σπουδαίες αλλά αδικημένες απ’ τις φυλλάδες της.
