Γράφει η ΖΩΗ ΑΛΕΞΑΝΤΩΝΑΚΗ
Είχε νυχτώσει πια κι ο ύπνος με είχε ξεχάσει. Η πρώτη σκέψη που μου ήρθε ήταν να διαβάσω ένα βιβλίο. Άνοιξα τον υπολογιστή μου και μπήκα στον φάκελο που έχω συγκεντρώσει βιβλία σε ηλεκτρονική μορφή (e-books). Ιστορικά, λογοτεχνικά, ψυχολογικά, φιλοσοφικά, θεατρικά. Διαβάζοντας τους τίτλους, έκανα ένα ταξίδι μέσα στον χρόνο. Ο Ζολά μου έκλεισε πονηρά το μάτι, ο Βιζυηνός με κοίταξε μελαγχολικά κι ο Σαίξπηρ σφύριξε έναν σκοπό γλυκό, όπως τα λόγια του Ρωμαίου στην Ιουλιέτα. Δεν ήξερα τι να διαβάσω. Έβλεπα τίτλους, έβλεπα συγγραφείς και ξαφνικά ανακάλυψα ότι τα βιβλία που έχω στον υπολογιστή μου είναι πολύ περισσότερα από αυτά που έχω στη βιβλιοθήκη μου. Ναι! Η τεχνολογία τα έχει παραγκωνίσει. Αναρωτήθηκα πόσο καιρό έχω να πιάσω ένα βιβλίο στα χέρια μου, να το ξεφυλλίσω, να το διαβάσω, να το μυρίσω. Είχα ξεχάσει την ιεροτελεστία της ανάγνωσης ενός βιβλίου. Γιατί είναι ιεροτελεστία. Η πρώτη επαφή μαζί του, το εξώφυλλο, η πρώτη σελίδα. Και η τελευταία. Το γύρισμα των σελίδων, η αφή, η μυρωδιά του κομμένου ξύλου. Πόσο μου είχαν λείψει όλα αυτά?
Γύρισα πίσω. Τότε που οι υπολογιστές δεν αποτελούσαν μέρος της καθημερινότητάς μας και τις εργασίες που μας έβαζαν στο σχολείο δεν τις ψάχναμε σε μηχανές αναζήτησης στο διαδίκτυο, αλλά σε εγκυκλοπαίδειες και βιβλία. Άλλαξαν οι εποχές. Κι αλλάξαμε κι εμείς. Αβίαστα κι απλά, ίσως χωρίς καν να το καταλάβουμε. Η τεχνολογία και η ραγδαία ανάπτυξή της -ενίοτε- μας αποσυντονίζουν. Κι εγώ, μέσα στους άλλους, δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς το διαδίκτυο. Έχει γίνει συνήθεια. Εθισμός -πολύ ωμά. Η τεχνολογία είναι η βασίλισσα του 21ου αιώνα. Το θέμα είναι να ξέρουμε πώς να τη χρησιμοποιήσουμε (Μέτρον άριστον). Και να μην χάνουμε τις παλιές μας συνήθειες στο όνομα αυτής.
Αυτές οι σκέψεις με επηρέασαν. Σα να με ξύπνησαν από λήθαργο χαοτικό και άσκοπο. Έκλεισα με σιγουριά τον υπολογιστή. Διάλεξα ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη μου, το άγγιξα απαλά, σαν κάτι πολύτιμο κι εύθραυστο, του έγνεψα «συγγνώμη», το μύρισα κι άρχισα να το διαβάζω.
