«“Για δες καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει/ τώρα π’ ανθίζουν τα κλαδιά και βγάζ’ η γη χορτάρι”.// Άλλοι λένε ότι το τραγούδησε,/ πριν αρχίσουν να τον σουβλίζουν/ ζωντανό οι Τούρκοι/ στην πλατεία της Λαμίας/ κι άλλοι ότι το ψιθύρισε, λίγο πριν ξεψυχήσει./ Τους ακούει από το Πάνθεο των Ηρώων/ που τον τοποθέτησαν,/ και οι μεν και οι δε,/ ο Αθανάσιος Διάκος./ Το ξέρει ότι δεν είναι δικά του λόγια,/ ωστόσο, του αρέσει που τα έβαλαν στο στόμα του -/ ήθελε να τα είχε πει.// Κι όπως τα κλαδιά που άνθιζαν τότε/ -τα κλαδιά ενός ασπάλαθου ήταν-/ χαμογελά». Το ποίημα “Το χαμόγελο του Διάκου”, του γράφοντος από την ποιητική του συλλογή “Τα χελιδόνια του μοναχού”, (εκδ. Κοινωφελές Ίδρυμα “Αγία Σοφία” και “Πυξίδα της Πόλης”, Χανιά 2020).
«Ζωσμένος το γιαταγάνι του,/ με τα απομνημονεύματά του υπό μάλης/ του “τζακισμένου” χεριού του…/ Λίαν πρωί, 3 του Σεπτέμβρη στην 3ης Σεπτεμβρίου, την οδό του./ Επί τη επετείω επαίτης για ένα καλημέρα ο μπάρμπα Γιάννης.// Το βράδυ της ίδιας μέρας,/ πάντα στην ιδιωτική του οδό,/ με μείον κι εφέτος το ταμείον./ Καλημέρες έδωσε, καλημέρα δεν πήρε./ Καληνύχτα…» Το ποίημα “Μακρυγιάννης στην οδό του”, του γράφοντος από την ποιητική του συλλογή “Τα χελιδόνια του μοναχού” (εκδ. Κοινωφελές Ίδρυμα “Αγία Σοφία” και “Πυξίδα της Πόλης”, Χανιά 2020).
«Στο Ακρωτήρι!/ Στα φρύδια των βράχων,/ όπου η αιμάτινη σφραγίδα/ των προγονικών βημάτων/ έχει σημαδευτεί και σημαδεύει./ Στο Ακρωτήρι!/ Στου ενός λεπτού τη σιγή,/ όπου, στις πλεξούδες του θυμιάματος/ η αυστηρή ευωδία της δάφνης/ ανοιχτή μνήμη γίνεται./ Στο Ακρωτήρι! Στο Άγιο Όρος της Κρήτης/ Στο Άγριο Όριο/ της των Κρητών Μεγαλοσύνης./ Στο Ακρωτήρι!/ Εδώ σε συναντούμε/ να υψώνεις καθ’ εκάστην,/ στο κοντάρι του κορμιού σου,/ που φτάνει μεσούρανα/ την πληγιασμένη ψυχή/ του Τόπου μας!»Το ποίημα “Στον Σπύρο Καγιαλέ” του γράφοντος από την ποιητική του συλλογή “Όταν γίνεις ποίημα” (εκδ. “Πυξίδα της Πόλης”, Χανιά 2013).
«Δίχως καταθέσεις στεφάνων./ Δίχως δοξολογίες και πανηγυρικούς./ Δίχως παρελάσεις και χειροκροτήματα./ Άδειοι από κόσμο οι δρόμοι./ Περνάει ο κορωνοϊός, του φόβου ο γιος.// Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες/ 3 του Σεπτέμβρη να περνάς,/ Μπάρμπα – Γιάννη Μακρυγιάννη». Το ποίημα “Επέτειος 25ης Μαρτίου” του γράφοντος, από την ποιητική του συλλογή “Ιχνηλατώντας” (αυτοέκδοση, Χανιά 2021).
“3 + 1 ποιήματα για το 1821”, ο τίτλος της ομιλίας μου (“Χωρίς ήρωες και αγίους μένουμε μόνοι/ γυμνοί κι ανυπεράσπιστοι/ στο ανελέητο κατηγορώ της ιστορίας” ο υπότιτλός της) στην επιστημονική διαδικτυακή εκδήλωση με θέμα “Η Ελλάδα μέσα από τα μάτια των ποιητών – Οι Λογοτέχνες του κόσμου μιλούν για την Ελλάδα του χθες και του αύριο” που διοργάνωσε η Ορθόδοξος Ακαδημία Κρήτης τιμώντας τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821, την Τετάρτη 14 Απριλίου. Και σαν επίλογος στην πρώτη ομιλία που έκανε ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Θράκης Εμμανουήλ Βαρβούνης και σαν πρόλογος της ομιλίας της και Προέδρου του Φιλολογικού Συλλόγου Κισσάμου, φιλολόγου Ελένης Γεωργακάκη, που ακολούθησε τα παραπάνω ποιήματά μου.
Κορωνοϊκά… στα πεταχτά
«Το τεστ αυτοδιάγνωσης να αγοράσω θέλει/ να μάθω αν με λάβωσαν του κορωνιού τα βέλη». «Σαν θες να μάθεις κορωνιό, εάν έχεις κολλήσει/ το τεστ αυτοδιάγνωσης είναι η μόνη λύση».// «Το σέλφι τεστ η πεθερά, μάταια θα το κάνει/ δεν της σιμώνει ο ιός, Κόβητας, δεν την πιάνει». Ως συνήθως με τρεις μαντινάδες της ξεχωριστής μαντιναδολόγου μας Νεκταρίας Θεοδωρογλάκη αρχίζουμε τη στήλη κάθε Παρασκευή. Για τα τεστ αυτοδιάγνωσης ο λόγος σήμερα. Καλές κι οι τρεις, αλλά η τρίτη… σκίζει!
«Μένω στο παγκάκι/ δε μιλώ/ δεν ανησυχώ/ με τη μάσκα αγωνίζομαι/ και με το αντισηπτικό/ που κάποιος περαστικός/ μου χάρισε.// Μ’ ευλαβική προσοχή/ απολυμαίνω/ τα λιγοστά μου υπάρχοντα/ το παγκάκι μου/ εκείνη τη φωτογραφία/ που νέα με δείχνει τα χέρια μου στο τέλος.// Απέναντί μου/ μια διαφήμιση, μια αφίσα/ μ’ ένα ροζ σπίτι/ και γύρω γύρω δέντρα/ με καλεί/ μέτρα να λάβω προστασίας/ ψυχρά αδιαφορώντας για τη φτώχεια μου.// Μένω στο παγκάκι/ δε μιλώ/ δεν ανησυχώ, προσεύχομαι/ και μοιάζει η προσευχή μου/ με κραυγή/ που για το δίκιο αγωνίζεται/ για την ελευθερία». Το ποίημα “Μένω στο παγκάκι” του Ειρηναίου Μαράκη από την ποιητική του συλλογή “Όλα είναι όπλα” (εκδ. “ατέχνως”, 2021).
Το κυβερνητικό σχέδιο για σταδιακό άνοιγμα των δραστηριοτήτων περιμένει να ξεδιπλωθεί. Πάλι στο “βλέποντας και κάνοντας” ή στο “κάνοντας και βλέποντας”, είμαστε. Κανένα περιθώριο εφησυχασμού! Παραείναι ύπουλος.
