Πριν από 25 χρόνια η λέξη τυποποίηση, ειδικά σε ό,τι αφορά το ελαιόλαδο, ήταν η πιο… “viral” (αν και δεν υπήρχε ο όρος) ανάµεσα στο πολιτικό δυναµικό της χώρας.
∆εν υπήρχε υπουργός, βουλευτής, γενικός γραµµατέας της Περιφέρειας τότε, γ.γ. υπουργείων, άνθρωπος της αγοράς που να µην τόνιζε την ανάγκη όλο το λάδι που παράγεται στην Κρήτη να τυποποιείται καθώς εκείνη την εποχή ένα ποσοστό 85-90% πωλούνταν χύµα.
Πέρασε ¼ του αιώνα και το 10-15% του τυποποιηµένου ελαιόλαδου έχει γίνει 25-30% σήµερα, κάτι που σηµαίνει και πάλι ότι η συντριπτική πλειοψηφία του προϊόντος συνεχίζεται να πουλιέται χύµα, σε χαµηλή τιµή για τον παραγωγό ειδικά, ενώ όλη την υπεραξία τη λαµβάνει ο τυποποιητής που στη συγκεκριµένη περίπτωση πρόκειται για τις βιοµηχανίες της Ιταλίας που είναι και οι εισαγωγείς του δικού µας ελαιόλαδου!
Το τραγικό δεν είναι µόνο ότι 25 χρόνια µετά, η πρόοδος µας σε αυτόν τον τοµέα είναι ελάχιστη, αλλά το ότι δεν διαφαίνεται καµία σοβαρή προοπτική για βελτίωση της κατάστασης.
Το κράτος απόν, ενδιαφέρεται για τη διαχείριση των επιδοτήσεων µε τον γνωστό ψηφοθηρικό τρόπο, οι ιδιώτες τυποποιητές πολυδιασπασµένοι, οι συνεταιρισµοί µε ελάχιστη συµµετοχή στη διακίνηση του προϊόντος πια και µεγάλο θύµα ο επαγγελµατίας αγρότης που για να επιβιώσει σε αυτές τις συνθήκες, βρίσκει ως πιο συµφέροντα τρόπο, την πώληση στον,,, τενεκέ…
