Η στήλη, ενημερώνεται από τους αιθουσάρχες για τις νέες ταινίες κάθε Τρίτη μεσημέρι. Για κάθε αιφνιδιαστική αλλαγή, υπεύθυνοι είναι οι ίδιοι.
NEBRASKA (2013 Α/Μ 121’)
Δράμα
Σκην.: Αλεξάντερ Πέιν Μουσ.: Μαρκ Όρτον Ηθ.: Μπρους Ντερν, Στέισι Κέιτς, Τζουν Σκουίμπ, Γουίλ Φόρτε, Μπομπ Όντενκερκ
Αμερική… η χώρα των ευκαιριών… αλλά και της… αυταπάτης…
Ο Γούντι, ηλικιωμένος άνδρας που ζει στη Μοντάνα, δηλώνει συμμετοχή στη σε διαγωνισμό που οργανώνει μια εταιρία, πιστεύοντας πως τελικά κερδίζει ένα εκατομμύριο δολάρια. Στην πραγματικότητα, όμως, το ποσό δεν αποτελεί το κέρδος του, αλλά απλώς, ένα διαφημιστικό τρικ εκ μέρους της εταιρείας. Με έντονη αυτή την εμμονή, ο Γούντι, προσπαθεί με κάθε τρόπο να φύγει από τη Μοντάνα και να πάει στη Νεμπράσκα, προκειμένου να παραλάβει τα χρήματά του.
Ο Γούντι, παράλληλα, πάσχει από άνοια και ενώ τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του, αναζητούν τον τρόπο να τον βάλουν σε ίδρυμα, ο ένας από τους γιους του αποφασίζει να συνοδέψει τον πατέρα του σε αυτό το ταξίδι. Στη διαδρομή, ο Γούντι παθαίνει ένα ατύχημα και έτσι οι δυο τους, υποχρεώνονται να παραμείνουν για μερικές μέρες στη γενέτειρα του Γούντι, μια μικρή και παρηκμασμένη πόλη της Νεμπράσκα…
Ασπρόμαυρο ‘διαμαντάκι’, χαμηλού προϋπολογισμού, από το φακό του ελληνικής καταγωγής Αμερικάνου σκηνοθέτη, Αλεξάντερ Πέιν, που με αφορμή ένα ταξίδι, μεταλλάσσεται σε ιστορία ανθρώπινων σχέσεων, πατέρα-γιου, αλλά και ταυτόχρονα σε ταξίδι αναζητήσεων, μνημών και ανασύνταξης συναισθημάτων, φορτισμένη από την προσωπική διαδρομή του κεντρικού ήρωα. Ο Πέϊν, μετά το «Σχετικά με τον Σμιντ» (2002), προσεγγίζει εκ νέου το θέμα της 3ης ηλικίας, εμπνευσμένος από το εξαιρετικό σενάριο του Μπομπ Νέλσον.
Το ταξίδι ενός απόμακρου και πάσχοντα από άνοια, 75χρονου πατέρα και του μικρότερου από τους γιους του, με προορισμό το Λίνκολν της Νεμπράσκα, μετατρέπεται αργά και σε σταθερά, σε ένα δοκίμιο για τη χαμένη αξιοπρέπεια των ηλικιωμένων, που ‘πικάρει’ με την πλαστή(;) περήφανη διαδρομή προς το τέλος. Με ανθρωποκεντρική ματιά σε τόσο βαρύ κλίμα, με έντονο κοντράστ στο ασπρόμαυρο των κάδρων, αλλά με περισσή οξύτητα και τρυφερότητα προς τους χαρακτήρες του, ο Πέιν σκηνοθετεί διανθίζοντας τα πλάνα του με μια ειρωνική και χιουμοριστική διάθεση. Το ρόλο του πατέρα, ερμηνεύει έξοχα ο παλαίμαχος Μπρους Ντερν, που βραβεύτηκε στο φεστιβάλ των Καννών, ενώ εντέχνως(!) αποκλείστηκε από τις υποψηφιότητες των όσκαρ.
Από τις σημαντικότερες ταινίες της χρονιάς. Δείτε την…
Η ΤΑΙΝΙΑ LEGO – 3D (2013 ΕΓΧ 121’)
Κινούμενο
Σκην.: Φιλ Λόρντ, Κρίστοφερ Μίλερ Μουσ.: Μαρκ Μάδερσμπο
Συν-αρμολογήστε… και συν-αρμολογηθείτε…
Ο Έμετ, ένας κλασικός χαρακτήρας LEGO, θεωρείται κατά λάθος ως ο άνθρωπος-κλειδί για τη σωτηρία του κόσμου, με διατεταγμένη αποστολή: να σταματήσει έναν τύραννο. Αυτό όμως, είναι ένα ταξίδι για το οποίο ο Έμετ και η παρέα του είναι εντελώς απροετοίμαστοι! Πολύ όμως απροετοίμαστοι! Τρομερά απροετοίμαστοι! Απροετοίμαστοι όσο δεν πάει άλλο!
CAVEMAN (2013 ΕΓΧ 88’)
Κωμωδία
Σκην.: Χέρσελ Φάμπερ Μουσ.: Ρόνεν Λάντα Ηθ.: Σκάιλαρ Όστιν, Καμίλα Μπελ, Αλέξις Ναπ, Τσαντ Μάικλ Μάρεϊ, Τσάστι Μπαλεστέρος
Το Λος Άντζελες… και οι… αναποδιές του…
Ο Ντιν, ένας πλέιμποϊ στο Λος Άντζελες, αν και ζει με επιφανειακές σχέσεις της μιας νύχτας, ξαφνικά συνειδητοποιεί ότι πρέπει να απαιτήσει κάτι περισσότερο από τη ζωή του, κάτι παραπάνω από ένα αδιάκοπο πάρτι. Με λίγη έμπνευση από τον 9χρονο ανιψιό του και την Τες, την καλύτερή του φίλη, ο Ντιν αποφασίζει να δοκιμάσει την τύχη του, για πρώτη φορά, στην αναζήτηση μιας αληθινής αγάπης. Οι συνθήκες όμως στο Λος Άντζελες, αποδεικνύεται ότι δεν είναι και οι ευκολότερες για τέτοιου είδους ‘κυνήγια’…
ΦΡΑΝΚΕΝΣΤΑΪΝ (2014 ΕΓΧ 93’)
Φαντασίας, βασισμένη στο διάσημο βιβλίο κόμικ, «Underworld», του Κέβιν Γκρεβιού
Σκην.: Στιούαρτ Μπίτι Μουσ.: ΡέινχολντΧέιλ, Τζόνι Κλίμεκ Ηθ.: Άαρον Έκχαρτ, Ιβόν Στραχόβσκι, Μπιλ Νάι, Μιράντα Ότο, Τζέι Κόρτνι
Τρίζουν τα κόκκαλα… της Μέρι Σέλεϊ…
200 χρόνια μετά τη ‘ανάσταση’ του, ο Άνταμ, το εκπληκτικό “δημιούργημα” του Δρ. Φρανκενστάιν, εξακολουθεί να βαδίζει, σε σκιές και σε μονοπάτια απερπάτητα. Όταν, εντελώς ξαφνικά, οι ατυχείς συγκυρίες τον φέρουν στο πεδίο μιας μάχης, ανάμεσα στο καλό και το κακό, ο Άνταμ, συνειδητοποιεί, ότι η μοίρα της ανθρωπότητας πρόκειται να κριθεί με γνώμονα τη δική του αποφασιστικότητα. Ως κλειδοκράτορας της απόλυτης αλήθειας, η οποία αν πέσει σε λάθος χέρια μπορεί να αφανίσει αυτοστιγμεί την ανθρώπινη ύπαρξη, το ‘τέρας’ δίνει την υπέρτατη μάχη για τη σωτηρία της ανθρωπότητας…
Ο ΕΓΩΙΣΤΗΣ ΓΙΓΑΝΤΑΣ (2013 ΕΓΧ 91’)
Δράμα, ελεύθερη διασκευή του γνωστού παραμυθιού του Όσκαρ Ουάιλντ
Σκην.: Κλίο Μπάρναρντ Μουσ.: Χάρι Έσκοτ Ηθ.: Κόνερ Τσάπμαν, Σον Τόμας, Σον Γκίλντερ
Φτωχοδιάβολος… και καταφερτζής…
Ο Άρμπορ, ένας 13χρονος πιτσιρικάς, ζει με τη μητέρα του και τον αδελφό του, σε ένα φτωχικό σπίτι, στο Μπράντφορντ της βόρειας Αγγλίας. Το ‘κολλητάρι’ του, είναι ο Σουίφτι, ένα ανεπτυγμένο σωματικά όχι ωστόσο και τόσο πνευματικά, παιδί, μιας επίσης πάμφτωχης οικογένειας. Το φοβερό αυτό δίδυμο γίνεται στόχος πειραγμάτων και χλευασμού στη γειτονιά και το σχολείο τους. Κι ενώ ο Σουίφτι δεν αντιδρά, ο Άρμπορ δεν αφήνει τίποτε να περάσει απαρατήρητο.
Τα δυο αγόρια, αποβάλλονται από το σχολείο και τότε, είναι η στιγμή που γνωρίζουν τον Κίτεν, έναν ρακοσυλλέκτη της περιοχής. Με στόχο, την πηγή εύκολου πλουτισμού, οι δυο φίλοι ξεκινούν ‘συνεργασία’ μαζί του, συλλέγοντας μεταλλικά απορρίμματα και καλώδια, με ένα άλογο και ένα κάρο. Ο Σουίφτι έχει φυσικό ταλέντο με τα άλογα, ενώ ο Άρμπορ προσπαθεί να μιμηθεί τον Κίτεν, με σκοπό να τον εντυπωσιάσει και να κερδίσει περισσότερα χρήματα. Ωστόσο, o Κίτεν δείχνει μεγαλύτερη αδυναμία στον Σουίφτι, παραμερίζοντας τον Άρμπορ στο περιθώριο. Η φιλία των δύο αγοριών δοκιμάζεται, καθώς ο Άρμπορ γίνεται ολοένα και πιο άπληστος.
Η ένταση κλιμακώνεται και η τραγωδία παραμονεύει…
Η πραγματική ζωή ‘τρέχει’ στο προσκήνιο και όχι στο παρασκήνιο και τη φιγούρα, με ήρωες ζυμωμένους με ιδρώτα και αγωνία, δάκρυα κι απόγνωση, σάρκα και αποδοχή. Εκεί, στις φτωχογειτονιές, που ο ρεαλισμός είναι αμείλικτος και αδυνατεί να ενταφιαστεί πίσω από τις κουρτίνες μιας δήθεν υγειούς κοινωνίας. Με ανθρώπους, που τους έχουν ψαλιδιστεί τα όνειρα, με παιδιά και έφηβους που δεν ονειρεύονται παλάτια και στολίδια, πρίγκιπες και βασιλοπούλες, μέλλον και αποκατάσταση, αλλά κολυμπούν κόντρα στο χείμαρρο της σκληρής επιβίωσης, χωρίς διεκδικήσεις για το αύριο.
Ο τίτλος της ταινίας δεν είναι συμπτωματικός.
Αναφέρεται στο γνωστό παραμύθι του Όσκαρ Ουάιλντ «Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας και άλλες ιστορίες», του οποίου αποτελεί ελεύθερη μεταφορά. Γενιές και γενιές παιδιών στη Μεγάλη Βρετανία, μεγάλωσαν μέσα από τις σελίδες αυτού του παραμυθιού. Ωστόσο, υπάρχουν χιλιάδες παιδιά, που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στο περιθώριο και τη φτώχια, χωρίς καν την ευκαιρία της γνωριμίας τους με το έργο του Ουάιλντ. Ο Άρμπορ και ο Σουίφτι είναι αντιπροσωπευτικά δείγματα αυτής της κοινωνίας. Βρώμικοι, με σκισμένα ρούχα, υποχρεωμένοι να συμμετέχουν σε μικρο-παρανομίες, για άλλους, ώστε να εξασφαλίσουν λίγα χρήματα, στοχεύοντας σε κάποιο νόημα για ζωή.
Η Κλίο Μπάρναρντ, παιδί και αυτή, της ίδιας γειτονιάς με τους ήρωές της, παραμερίζει τη λάμψη και τα αστραφτερά στολίδια των φωτισμένων λεωφόρων -σε άλλους συναδέλφους της- και διεισδύει την κάμερα με αποφασιστικότητα, στα λασπωμένα σοκάκια, σε μέρη όπου οι άνθρωποι ζουν απαρατήρητοι, σχεδόν αόρατοι. Μια άτυπη σύμπραξη ανθρώπινων όντων, με κοινό ουρανό την απογοήτευση. Προλετάριοι, άνεργοι, αλκοολικοί, κλεφτρόνια, κακοποιημένες γυναίκες, παιδιά χωρίς μέλλον για το περιβόητο ‘αύριο’.
Οι «λούμπεν», όπως τους αποκαλεί το εγχειρίδιο της μαρξιστικής φιλοσοφίας. Κάπου λοιπόν, εκεί, ανάμεσά τους, αρχίζει να περιπλανιέται ο οπλισμένος φακός τα Μπάρναρντ. Η αφήγησή της, διατηρεί τα στοιχεία του ντοκιμαντερίστικου ρεαλισμού, πλαισιωμένου άλλοτε με τρυφερότητα και ευαισθησία για τους βασανισμένους αυτούς χαρακτήρες κι άλλοτε με ψυχρότητα και αδυναμία να επιφέρει την κάθαρση της ψυχής, προκαλώντας ανατριχίλα, συγκίνηση και προβληματισμό
Ο σκηνικός της χώρος, απόλυτα παγωμένος, εχθρικός, αφιλόξενος. Η δράση της κάθε άλλο παρά γραμμική. Λιτή, μεστή, κάτω από το ισχυρό βλέμμα ενός συνεχούς κοινωνικού σχόλιου για τους ‘παράδεισους’ της Δύσης, που ωστόσο κρύβουν στα σωθικά τους την ‘κόλαση’. Η ακολουθία της στο μονόλογο των ηρώων της, με στιγμές υψηλής φόρτισης και κλιμάκωση προς το δράμα με έντονη την απουσία της μουσικής υπόκρουσης, εκρήγνυται υπέρλαμπρα, παρά το σκοτεινό, το μουντό φίλτρο στη φωτογραφία. Μια οπτική ελεγεία, που αποκαθιστά κοινωνικά και ηθικά έναν σκληρό και βίαιο κόσμο, που η απόδραση από τους κόλπους του, φαντάζει μακρινός στόχος.
Ο βρετανικός κινηματογράφος συνεχίζει να παροτρύνει με δείγματα γραφής δυναμισμού και προσήλωση στην άρνηση μιας παρανοϊκά ανισόρροπης παγκοσμιοποίησης, κληρονομιά από το Free Cinema της δεκαετίας του 1960 – 70.
Δείτε την…
Επιμέλεια: ΚΩΣΤΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ
