Κύριε διευθυντά,
υπάρχει ελπίδα στο Νοσοκομείο Χανίων όσο υπάρχουν γιατροί σαν τον ουρολόγο κ. Ανδρέα Φιλντίση. Νεότατος, χωρίς έπαρση, σοβαρός και γελαστός συγχρόνως, προσηνής και υπομονετικός αντιμετώπισε με ιατρική επάρκεια, όπως φαίνεται από το αποτέλεσμα, κάποιο πρόβλημα προσφιλούς μου προσώπου.
Ξημερώματα μιας Κυριακής του Ιουλίου εφημέρευε. Ηταν σε ετοιμότητα. Δεν παραπονέθηκε ούτε με γκριμάτσα, όταν μας έστειλαν από τα Επείγοντα στην Ουρολογική Κλινική, γιατί σίγουρα θα του χαλάσαμε την ησυχία. Ηρεμος και καθησυχαστικός, φιλικός και πρόθυμος, έκανε ό,τι έπρεπε να κάνει χωρίς θορύβους. Ενιωθες πως δεν τον ενόχλησες μέσα στη βαθιά νύχτα, δεν σου δημιουργούσε ενοχές η στάση του.
Χρειάστηκε να ζητήσουμε βοήθεια στο Νοσοκομείο και την επομένη και τη μεθεπομένη. Κι ο κ. Φιλντίσης ήταν εκεί, χωρίς ρεπό, λόγω της προηγούμενης διήμερης εφημερίας του Σαββατοκύριακου. Δεν είπε τίποτε ο ίδιος, το καταλάβαμε μόνοι μας. Ηταν το ίδιο ευγενής και έτοιμος να απαντήσει σε κάθε ερώτηση, ακόμη και στην πιο αφελή.
Με την ίδια υπευθυνότητα και ευγένεια αντιμετωπίστηκε κάθε φορά το θέμα από τους ειδικευόμενους των Επειγόντων, από τα άλλα ιατρικά τμήματα (Ακτινολογικό, Μικροβιολογικό), από την προϊσταμένη και από το νοσηλευτικό προσωπικό της Κλινικής.
Οι πολίτες ακουμπάμε πάνω σε αυτούς τους ανθρώπους που είναι εκεί για να φροντίζουν τη δική μας υγεία. Δυστυχώς δεν ακουμπάμε στο κράτος ούτε στο Υπουργείο Υγείας, που αμείβει με ψίχουλα τους θεράποντες της ασθένειάς μας και τους ´πριμοδοτεί´ με προσεχείς απολύσεις, αφού πια τίποτε δεν είναι μόνιμο: Απαραίτητοι γιατροί προσλαμβάνονται ως «επικουρικοί», μόνιμοι καθηγητές μετατρέπονται σε ωρομίσθιους κ.λπ. κ.λπ. Το κράτος υπολογίζει και ακουμπάει στο φιλότιμο και στο επαγγελματικό ήθος των υπαλλήλων του. Συχνά τους εκμεταλλεύεται και τους αδικεί.
Μην θέλοντας με τη σιωπή μου να συμβάλω στην τακτική της αδικίας που έχει επιλέξει η Πολιτεία για τους «εργάτες» της, αποφάσισα και δημόσια να ευχαριστήσω θερμά και να συγχαρώ ειλικρινά τον κ. Φιλντίση για το ιατρικό και ανθρώπινο ήθος του, που δεν το έχει επηρεάσει ούτε η στάση της Πολιτείας ούτε και οι μεμψιμοιρίες κάποιων ειδικών ασθενών. Ως πότε όμως οι νέοι μας θα αντέχουν; Ως πότε θα κρατούν γερά τα μπόσικα;
Αγγελική Μανουσάκη
