«Όλα τα καλά έργα έχουν αντοχή στον χρόνο γιατί κάθε φορά μπορούν να αποκαλύπτουν στον κόσμο κάτι καινούριο. Αυτό είναι και το μυστικό με το καλό θέατρο. Ότι δίνει τη δυνατότητα στους θεατές να ανακαλύψουν ένα κομμάτι από τη δική τους ζωή».
Λίγο πριν την πρεμιέρα της Δευτέρας στο Θέατρο της Ανατολικής Τάφρου για το κλασικό έργο των Σακελλάριου – Γιαννακόπουλου «Υπάρχει και φιλότιμο» το οποίο ανεβάζει το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Κρήτης (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ), ο σκηνοθέτης της παράστασης Γιάννης Μπέζος ανοίγει τα χαρτιά του μιλώντας στα «Χ.Ν.» για το πως προσέγγισε τη δημοφιλή πολιτική κωμωδία, η οποία 50 χρόνια μετά συνεχίζει να μιλάει με μοναδική αμεσότητα στο κοινό.
Συναντήσαμε το γνωστό καλλιτέχνη πριν ξεκινήσει η πρόβα της περασμένης Τρίτης. «Δεν νομίζω ότι υπάρχει καμία πρόκληση στη σκηνοθετική προσέγγιση του έργου. Το μυστικό είναι, επειδή αυτά τα έργα έχουν ανέβει πολλές φορές, να ανεβαίνουν κάθε φορά σαν να μην έχουν παιχτεί ποτέ, σαν να είναι αυτή η πρώτη φορά. Αυτή ήταν και η μόνη μας έγνοια», ξεκαθάρισε, ενώ στο ερώτημα πόσο καθοριστική είναι η επιτυχία που έχει γνωρίσει παλαιότερα το έργο σχολίασε: «Δεν είναι καθοριστική. Αν ήταν έτσι δεν θα ερχόντουσαν θεατές να το δουν. Έρχονται λοιπόν για να το δουν υποδυόμενοι κι αυτοί ότι το βλέπουν πρώτη φορά». Ισχύει ότι η κωμωδία είναι το δυσκολότερο από τα θεατρικά είδη, ρωτάμε τον κ. Μπέζο: «Η κωμωδία έχει τις δυσκολίες της όπως και τα άλλα είδη. Σε κάθε περίπτωση η κωμωδία δείχνει τη γελοιότητα των συμπεριφορών κι όχι των ανθρώπων. Συμπεριφορών οι οποίες ελλοχεύουν σε όλους μέσα μας. Δεν είναι ότι εμείς εξαιρούμαστε από αυτό που συμβαίνει στη σκηνή. Άλλωστε αν δεν το είχαμε δεν θα γελάγαμε, δεν θα το καταλαβαίναμε», σημειώνει.
Σε ό,τι αφορά δε για το τι συνεπάγεται η μετάβαση από τις σκηνές της πρωτεύουσας σε εκείνες της περιφέρειας ο καταξιωμένος καλλιτέχνης τονίζει ότι «δεν αλλάζει τίποτα, για εμένα το θέατρο είναι πάντα το ίδιο. Οι ηθοποιοί έχουν τις ίδιες δυναμικές παντού, το θέατρο δεν εγκαθίσταται κάπου, η τέχνη έχει τη μεγάλη δυνατότητα να ´πετάει´».
Στο μεταξύ, οι ηθοποιοί αρχίζουν ένας ένας να μαζεύονται για την πρόβα. Του ζητάμε ένα σχόλιο για τα Χανιά: «Στα Χανιά έχω έρθει πάρα πολλές φορές κι έχω ξαναδουλέψει. Η πόλη είναι υπέροχη κι ο κόσμος πραγματικά φιλόξενος. Θέλω να ελπίζω ότι και ο καιρός θα είναι ενσωματωμένος στην παράσταση…».
Ο «ΑΕΙΘΑΛΗΣ» ΜΑΥΡΟΓΙΑΛΟΥΡΟΣ
Πλησιάζουμε τον πρωταγωνιστή Γιώργο Παρτσαλάκη ο οποίος υποδύεται τον γνωστό Μαυρογιαλούρο. Τον ρωτάμε αν βαραίνει στον ρόλο η σκιά του Κωνσταντάρα: «Όταν κάποιοι ρόλοι και έργα έχουν γράψει ιστορία σημαίνει ότι έχουν να πουν κάτι σημαντικό κι οι επόμενοι που έρχονται όχι μόνο έχουν δικαίωμα αλλά είναι και υποχρεωμένοι να τα ζωντανεύουν. Ο Κωνσταντάρας ήταν μια ιστορία για τον κινηματογράφο και το θέατρο. Δεν τον αμφισβητεί κανείς κι εγώ δεν πάω να τον ανταγωνιστώ. Πάω να παίξω ένα έργο που έλεγε πολλά, όταν ανέβηκε και δυστυχώς έχει να πει και σήμερα. Προσπαθώ δηλαδή να παίξω τον Μαυρογιαλούρο που έχουν γράψει οι Σακελλάριος – Γιαννακόπουλος και να εκφράσω το σήμερα γιατί δυστυχώς το έργο είναι απόλυτα επίκαιρο».
Σε τι όμως συμφωνεί ή διαφωνεί με τον ήρωα που υποδύεται; «Δεν συμφωνώ με τον Μαυρογιαλούρο με την έννοια ότι όταν ανακατευέσαι με τα κοινά πρέπει να είσαι ικανός αλλά κυρίως να υπηρετείς τον λαό, όχι να τον εξουσιάζεις. Αν δεν έχεις αυτή τη δυναμική είσαι επικίνδυνος. Επίσης, όταν καταλάβεις τι συμβαίνει κι έχεις ικανότητες πρέπει να παλέψεις, όχι να παραιτηθείς όπως κάνει ο Μαυρογιαλούρος. Συμφωνώ όμως σε κάτι πολύ σημαντικό: Υπάρχουν άνθρωποι που διαπιστώνουν ότι δεν μπορούν αλλά έχουν το φιλότιμο να ζητήσουν συγνώμη και να φύγουν. Γι´ αυτό το φιλότιμο και τη συγνώμη πιστεύω, ότι χρωστάμε πολλά στους Σακελλάριο – Γιαννακόπουλο».
Πάντως, συνεχίζει ο δημοφιλής ηθοποιός, ο Μαυρογιαλούρος δεν απέχει από τους σημερινούς πολιτικούς. «Έχουν κλειστεί όλοι στα γραφεία τους και δεν έχουν καμία επικοινωνία με τον λαό, ούτε τους νοιάζει τι περνάει ο κόσμος», σχολιάζει, ενώ γίνεται ακόμα πιο καυστικός περνώντας στα θέματα του πολιτισμού: «Ο πολιτισμός δεν τους αφορά. Είναι ένα θέμα που δεν έχει ανταποδοτικότητα κατά τη γνώμη τους. Κι αυτό είναι θλιβερό γιατί λαός χωρίς πολιτισμό όσο πλούσιος κι αν είναι δεν μπορεί να υπάρξει».
Κλείνοντας τη συζήτηση γυρίζουμε την κουβέντα στα Χανιά. Τον ρωτάμε αν τα αισθάνεται ως το δεύτερο σπίτι του: «Τα Χανιά δεν είναι το δεύτερο σπίτι μου. Είναι το πρώτο. Και δεν μιλάω για το θέατρο. Έφυγα το 1969 από τα Καλουδιανά Κισάμου και διαπιστώνω μετά από 44 χρόνια ότι δεν έφυγα ποτέ. Το σπίτι που γεννήθηκα είναι στο χωριό κι εκεί θέλω να επιστρέψω», υπογραμμίζει.
ΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ
Κοντά στους συντελεστές της παράστασης για οτιδήποτε χρειάζεται βρίσκεται συνεχώς ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ Μιχάλης Αεράκης δίνοντας λύσεις στα προβλήματα. «Γιατί το συγκεκριμένο έργο;», ρωτάμε: «Ξεκινάω με τη λέξη δυστυχώς για την επιλογή που έκανα και το δυστυχώς πάει στο ότι 60 χρόνια μετά από όταν γράφτηκε δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα στην πολιτική ζωή του τόπου», απαντά, ενώ για τις φετινές προσδοκίες του θεάτρου σημειώνει: «Προσδοκία μας όπως σε όλα τα έργα του καλοκαιριού που το θέατρο βάζει τα γιορτινά του κάνοντας περιοδεία σε όλη την Ελλάδα αλλά και κάθε γωνιά της Κρήτης με έμφαση στην ενδοχώρα, είναι να ξανακερδηθεί το στοίχημα το οποίο έχει μπει από την πρώτη μέρα που διακονώ αυτό το θέατρο. Δηλαδή, να ξανακερδηθεί η αξιοπιστία της σχέσης θεάτρου και κοινού που σημαίνει να περνάει ο κόσμος καλά και να βλέπει ότι τα έργα που του παρουσιάζουμε δεν στηρίζονται στην προχειρότητα, το ´άρπα κόλλα´ και στο ´να τα οικονομήσουμε´. Νοοτροπίες δηλαδή που χρησιμοποιούν τα περισσότερα θεατρικά σχήματα που κατεβαίνουν και που δυστυχώς βλέπουν την περιφέρεια ως αρπαχτή».
