ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗΣ
Ο μύθος: Παρακολουθώ με την παρέα μου έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Επιθυμία μας είναι να δούμε ένα καλό θέαμα και να κερδίσει η ομάδα μας. Παραδίπλα ένας ενθουσιώδης θεατής με τη δική του παρέα είναι σχεδόν πάντα όρθιος, χειρονομεί, λέει διάφορα συνθήματα, φωνάζει και χαιρετάει κάποιους ποδοσφαιριστές.
Στην ομάδα με την μπλε στολή ο Χρήστος με το Νο 10 είναι αστυφύλαξ. Στην ομάδα με την πράσινη στολή ο Νίκος με το Νο 10 είναι χωροφύλαξ.
Η παρέα μου κι εγώ είμαστε με τους ´μπλε´ που στα πρώτα 15 λεπτά έχουν την υπεροχή στο γήπεδο, ενώ ο Χρήστος αξιοποίησε μια καλή ευκαιρία κι έβαλε γκολ. Ολοι μας πεταχτήκαμε όρθιοι και χειροκροτούσαμε για την επιτυχία της ομάδας μας. Ο ´τύπος´ της άλλης παρέας, πάντα όρθιος, ενθουσιασμένος για το γκολ χειρονομεί και φωνάζει όσο δυνατά μπορούσε:
– Μπράβο, Χρήστο, είσαι μεγάλος γκολτζής, έλεγε και ξανάλεγε στους άλλους για τα προσόντα του. Ηταν φανερό πως και η άλλη παρέα με τον τρόπο που εκφράστηκαν, είναι οπαδοί ´των μπλε´, είπα.
Η ώρα κυλάει και το παιχνίδι συνεχίζεται ομαλά, προσφέροντας ένα ευχάριστο θέαμα, ενώ ο ένθερμος οπαδός της άλλης παρέας έχει βραχνιάσει απ’ τις φωνές και τα συνθήματα που αραδιάζει.
Λίγο προ του τέλους του αγώνα ´οι πράσινοι´ κάνουν μια οργανωμένη επίθεση και τροφοδοτούν το Νο 10. Ο Νίκος ντριπλάρει υποδειγματικά τον αντίπαλο αμυντικό και πλασάρει τη μπάλα στα δίχτυα. Ηταν ένα αριστοτεχνικό γκολ και δικαιολογημένα χειροκροτήθηκε από τους οπαδούς των ´πρασίνων´.
Γυρίζοντας να δω τις αντιδράσεις του ένθερμου θεατή της διπλανής παρέας, ξαφνιάστηκα απ’ τις φωνές και τους πανηγυρισμούς του.
– Μπράβο! Νίκο, είσαι αρχηγός, είσαι διαμάντι. Γεια σου Νίκο, λεβέντη.
Τελειωμό δεν είχαν οι ενθουσιώδεις εκδηλώσεις του.
Και όταν καταλάγιασαν οι φωνές, πήγα δίπλα του και τον ρώτησα με απορία.
– Δε μου λες σε παρακαλώ, εσύ με ποια ομάδα είσαι τελικά, γιατί μας έχεις μπερδέψει.
Κι εκείνος χωρίς καθυστέρηση μου απάντησε ορθά, κοφτά:
– Ακου, φίλε, εγώ δεν είμαι με καμιά ομάδα. Είμαι και με τον αστυφύλαξ και με το χωροφύλαξ.
Από τότε και στο εξής η φράση αυτή καθιερώθηκε να λέγεται σε ανάλογες περιπτώσεις.
Η πραγματικότητα: Είναι φανερό πως η παραπάνω φράση έχει αλληγορική σημασία και θέλει να δηλώσει χωρίς αμφιβολία τη συμπεριφορά εκείνων των ανθρώπων που δεν παίρνουν σαφή θέση πάνω σε διάφορα ζητήματα, όταν ερωτούνται.
Ναι, μεν, αλλά. Είναι οι ανθρώπινοι τύποι που πάντα θέλουν να ελίσσονται, επειδή φοβούνται μήπως βρεθούν μπερδεμένοι με τη μια ή την άλλη απάντηση που θα δώσουν, με άλλα λόγια απαντούν με χρησμό όπως η Πυθία.
Τους ανθρώπους που συμπεριφέρονται σύμφωνα με την παραπάνω φράση θεωρώ πως τους χαρακτηρίζει ανευθυνότητα, δεν είναι σοβαροί και υπεύθυνοι.
Θέλουν να πατούν, όπως λέει ο λαός, σε δύο βάρκες με το γνωστό αποτέλεσμα.
Αλήθεια, τι να συμβαίνει άραγε μ’ εκείνους τους ανθρώπους, που δεν αποδέχονται καμιά από τις δύο περιπτώσεις, δεν είναι δηλαδή ούτε με τον αστυφύλαξ ούτε με το χωροφύλαξ.
Εκ πρώτης όψεως φαίνεται σωστή και σε λογική βάση, αφού δεν μπαίνεις στο δίλημμα να δεχτείς τη μια ή την άλλη ή και τις δυο μαζί.
Η ιστοριούλα που ακολουθεί παρακάτω, περιγράφει την αντιμετώπιση που είχε κάποιος, που δε θέλησε να είναι ούτε με τον αστυφύλαξ, ούτε με το χωροφύλαξ.
Ηταν ένα φιλήσυχο άτομο μιας αγροτικής περιοχής και στην περίοδο του εμφυλίου πολέμου δήλωνε πως είναι ουδέτερος κομματικά, ούτε δεξιός, ούτε αριστερός.
Περνούσε ομάδα δεξιών απ’ το χωριό του και τον ρωτούσαν με ποιους είναι.
Κι εκείνος απαντούσε:
– Εγώ κοιτάζω τη δουλειά μου. Με κανένα δεν είμαι.
– Αστα αυτά που ξέρεις. Είσαι με τους αριστερούς και δίνεις τρόφιμα ´στους αντάρτες´, του έλεγαν και τον άφησαν μισολιπόθυμο από το ξύλο.
Προτού καλά – καλά να συνέλθει περνούσε η ομάδα των αριστερών και τον ρωτούσαν με ποιους είναι.
Εκείνος έδινε και σ’ αυτούς την ίδια απάντηση, χωρίς βέβαια να γίνει πιστευτός.
– Μας κοροϊδεύεις. Είσαι με τους δεξιούς και δίνεις πληροφορίες για μας ´στους φασίστες´.
Πριν προλάβει να πει άλλη κουβέντα, έτρωγε κι απ’ αυτούς το ξύλο της αρκούδας.
Αυτό το σκηνικό έγινε κι άλλες φορές και αφού κατάλαβε πως δεν μπορεί να πείσει ούτε τους αριστερούς, ούτε τους δεξιούς, όταν τον ρωτούσαν να τους πει με ποιους απ’ τους δύο είναι, τους γύριζε την πλάτη κι έλεγε:
– Βαράτε, μη ρωτάτε.
Μήπως θα μπορούσε ο αγρότης της παραπάνω ιστορίας να είναι και με τον αστυφύλαξ και με το χωροφύλαξ για να μην τον σακατέψουν από το ξύλο;
Λέω μήπως.
Τα συμπεράσματα δικά σας.
