To πρώτο προσθιοκίνητο αυτοκίνητο…

Το 1931, στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Βερολίνου, παρουσιάστηκε το πρώτο αυτοκίνητο παραγωγής με μετάδοση κίνησης στους εμπρός τροχούς. Το εργοστάσιο της DKW -ιδιοκτησίας του Δανού επιχειρηματία και μηχανικού Γιόργκεν Ράσμουσεν- ήταν από την αρχή της ίδρυσής του ένας παραδοσιακός κατασκευαστής ποδηλάτων αρχικά και ύστερα μοτοσυκλετών, χωρίς ιστορία στον χώρο του αυτοκινήτου.
Στα τέλη της δεκαετίας του ?20 η DKW εξακολουθούσε να παράγει 60.000 περίπου δίκυκλα το χρόνο, παραμένοντας η πρώτη δύναμη για τα τότε δεδομένα του κόσμου των δύο τροχών.
Το 1919 ήταν σίγουρα μια σημαδιακή χρονιά για την εταιρεία, άσχετα αν αυτό δεν έγινε τότε αντιληπτό, αφού ο πάντα ανήσυχος Ράσμουσεν έδωσε το έναυσμα για την κατασκευή του πρώτου τετράτροχου πρωτοτύπου της DKW. Δέκα σχεδόν χρόνια αργότερα ο Δανός, που ζούσε κι εργαζόταν στην Γερμανία, είχε καταφέρει να επεκταθεί και να γίνει ο βασικότερος μέτοχος της Αudi. Κατόρθωσε μάλιστα να αποκτήσει και την άδεια παραγωγής των 6κύλινδρων και 8κύλινδρων κινητήρων της αμερικανικής Rickenbacker, με τους οποίους εξόπλισε τα μοντέλα της Αudi. Για τα πρώτα αυτοκίνητα της ´δικής´ του DKW -που προέκυψαν το 1928- προτίμησε τα δίχρονα μοτέρ, στα οποία οι μηχανικοί του είχαν μακροχρόνια εμπειρία από τις μοτοσικλέτες.
Νωρίτερα οι ίδιοι άνθρωποι είχαν ολοκληρώσει και δύο ηλεκτροκίνητα οχήματα, τα SB και DEW, με ξύλινο σασί καμωμένο από τον δόκτορα Σλάμπι. Έτσι λοιπόν το “Frontwagen” που εκτέθηκε στο Βερολίνο το 1931, ήταν ένα μείγμα και μια προέκταση αυτών ακριβώς των τεχνογνωσιών: Διέθετε δίχρονο, δικύλινδρο κινητήρα σε σειρά χωρητικότητας 600 κ.εκ. και απόδοσης 18 ίππων, ξύλινο σασί και ανεξάρτητη πίσω ανάρτηση. Το ότι έμοιαζε αρκετά με το δημοφιλέστατο Αustin Seven δεν ήταν παράξενο, αφού τότε τα περισσότερα μικρά αυτοκίνητα με αυτό έμοιαζαν.
Το ιδιόμορφο στην περίπτωση του δίθυρου DKW ήταν η μετάδοση της κίνησης στους εμπρός τροχούς, επιλογή που κανείς άλλος κατασκευαστής δεν έχει φέρει τότε ως την αλυσίδα παραγωγής του. Το ´F1´ και το νεότερό του ´F2´, με τα ίδια βασικά τεχνικά χαρακτηριστικά, αποδείχθηκαν πολύ επιτυχημένα εμπορικά, ίσως και λόγω της νεανικότητας που εξέπεμπαν στην εποχή τους. Μικρών διαστάσεων και ελαφρά -το μεταξόνιό τους μόλις ξεπερνούσε τα δύο μέτρα, ενώ το βάρος τους ήταν 450 κιλά- μπορούσαν να αναπτύξουν ταχύτητα μέχρι και 80 χιλιόμετρα, επίδοση που συχνά δεν έφθαναν πολύ ισχυρότερα -κι αρκετά βαρύτερα- αυτοκίνητα των αρχών της δεκαετίας του ?30.
Το προσθιοκίνητο όχημα όμως δεν βρήκε μιμητές, εκτός από ελάχιστα μοντέλα, μεταξύ των οποίων τα επίσης δίχρονα Saab της δεκαετίας του ?50 και τα τετράχρονα Μini Cooper του Άλεκ Ισιγόνη.
Η μετάδοση της κίνησης στους εμπρός τροχούς γενικεύτηκε ως επιλογή μόνο από τα χρόνια της δεκαετίας του ?70 κι έπειτα, για να εξελιχθεί σήμερα ως κανόνας σχεδόν στην κατασκευή των αυτοκινήτων.