Η ΠΑΡΟΙΜΙΑΚΗ φράση που επικαλούνται πολλοί κυβερνώντες μας σε κρίσιμες καταστάσεις («η σωτηρία της πατρίδας, ας γίνει ο υπέρτατος νόμος», salus populi, suprema lex esto) ανάγει την καταγωγή της στους Ρωμαίους. Το πνεύμα της έχει καταχωρισθεί στα δημοκρατικά Συντάγματα των σύγχρονων κρατών και αποτελεί βασικό κανόνα ύπαρξης μιας ευνομούμενης πολιτείας. Το παλαιότερο άρθρο του Συντάγματος, το 1-1-4, βασιζόταν σ’ αυτή την αρχή και αφορούσε έμμεσα στην πρόληψη μελλοντικών δικτατοριών! Που, όμως, δεν απεφεύχθησαν στη χώρα…
ΤΟ ΛΕΓΟΜΕΝΟ πρώτο μνημόνιο του οποίου τις ολέθριες συνέπειες πληρώνουμε και θα πληρώνουμε για χρόνια, «συμπληρώνεται» από το δεύτερο του κ. Σαμαρά. Αν θυμάστε καλά, η ψήφιση του πρώτου μνημονίου είχε «εγκριθεί» εκ των υστέρων και από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Για την επίμαχη εκείνη απόφαση, ο κ. Π. Πικραμμένος, ανώτατος δικαστικός λειτουργός και υπηρεσιακός πρωθυπουργός στις πρόσφατες εκλογές, είπε ότι το ΣτΕ, «δεν παρέλειψε να θέσει και τα όρια της δράσης του νομοθέτη, τόσο στην παρούσα όσο και σε μελλοντικές φάσεις της κρίσεως».
ΠΙΟ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ, η απόφαση, όπως επισημαίνει ο κ. Π. Πικραμμένος, λέγει ότι «σε περιπτώσεις παρατεταμένης οικονομικής κρίσεως δύναται ο νομοθέτης να θεσπίσει μέτρα περιστολής δαπανών που συνεπάγονται οικονομική επιβάρυνση μεγάλων κατηγοριών του πληθυσμού, πλην η δυνατότητα αυτή έχει ως όριο την καθιερωμένη από το άρθρο 4 παράγραφος 5 του Συντάγματος αρχή της ισότητας στα δημόσια βάρη αναλόγως των δυνάμεων εκάστου καθώς και την καθιερωμένη στο άρθρο 2 παράγραφος 1 του Συντάγματος αρχή του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας».
ΕΔΩ ΚΑΙ τρία σχεδόν χρόνια, όμως, η επιβάρυνση κάθε άλλο παρά κατανέμεται «μεταξύ όλων των κατηγοριών», αφού η φοροδιαφυγή καλά κρατεί. Για «λίστες» ακούμε, για συλλήψεις ακούμε, αλλά ρευστό πουθενά! Είναι πασίδηλο ότι «το μάρμαρο» (θ) πληρώνουν πάντοτε συγκεκριμένες κατηγορίες πολιτών, δηλαδή κατά κανόνα, όσοι είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους. Αντίθετα, «ευνοούνται άλλες κατηγορίες από την ασυνέπεια των οποίων -κυρίως στο πεδίο της εκπληρώσεως των φορολογικών τους υποχρεώσεων- προκαλείται σε μεγάλο ποσοστό η δυσμενής αυτή συγκυρία».
ΕΙΝΑΙ φανερό πως το οικονομικό πρόβλημα της χώρας είναι σαφέστατα πολιτικό: δεν υπάρχει πολιτική βούληση, ούτε καν διακομματική συμφωνία στο φορολογικό. Eίναι αδιανόητο -κυρίως για τους Γερμανούς, την κα Μέρκελ και την κα Λαγκάρντ- «ένας στους τρεις Ελληνες» να φοροδιαφεύγει. Ομως, απαίτηση της κοινωνίας είναι η αλλαγή, διότι, ή αλλάζουμε όσο είναι καιρός ή πάμε φούντο… Και δεν θα μας φταίνε οι άλλοι.
Στ.Γ.Κ.
