Αποτέλεσμα της κρίσης αξιών και θεσμών και της προβληματικής παιδείας είναι η έξαρση της βίας στην κοινωνία και στα σχολεία -και δη της ακροδεξιάς- που εκμεταλλεύεται το γεγονός μιας κοινωνίας υπό διάλυση και τον φόβο των πολιτών, που σε συνθήκες κρίσης εντοπίζουν ?εχθρούς´ για να λύσουν -υποτίθεται- τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.
Οι βασικές αυτές επισημάνσεις έγιναν στην προχθεσινή εκδήλωση με θέμα την έξαρση της ακροδεξιάς βίας, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού στο Ρέθυμνο, που διοργάνωσαν οι Κοσμητείες της Σχολής Κοινωνικών Επιστημών και της Σχολής Επιστημών Αγωγής του Πανεπιστημίου Κρήτης, με αφορμή τα πρόσφατα περιστατικά βίαιων συγκρούσεων σε σχολικές μονάδες.
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο κατάμεστο ´Σπίτι του Πολιτισμού´ και την παρακολούθησαν με ενδιαφέρον εκπαιδευτικοί, γονείς, φοιτητές και εκπρόσωποι φορέων.
«Οι όποιες αλλαγές γίνουν, πρέπει να γίνουν πρώτα στο μυαλό του γονέα και του εκπαιδευτικού και μετά στον μαθητή. Αν πάμε να επιβάλουμε κατασταλτικά μέτρα διότι το σύστημα είναι τέτοιο που θέλει ένα πειθαρχικό σχολείο, θα αποτύχουμε. Είμαστε πάνω από όλα παιδαγωγοί και μετά καθηγητές, παιδαγωγοί και μετά γονείς», δήλωσε χαρακτηριστικά ο κοσμήτορας της Σχολής Επιστημών Αγωγής, Αντώνης Χουρδάκης.
Ο ίδιος θεωρεί πως τα φαινόμενα επιθετικότητας και παραβατικότητας, είναι αποτέλεσμα του κενού που υπάρχει γύρω μας, το οποίο η παιδεία, όπως είναι σήμερα, δυστυχώς δεν μπορεί να το καλύψει. «Ένα σχολείο το οποίο δεν είναι παιδαγωγικό αφήνει τεράστια περιθώρια στα παιδιά να προσπαθήσουν αυτήν την αντιπάθεια για το σχολείο να την καλύψουν με άλλους τρόπους. Ένα παιδαγωγικό σχολείο είναι εκείνο που δίνει μια λύση σε μια καθημερινότητα κενού χρόνου και θα τους δώσει ένα νόημα.
Πρέπει να προσπαθήσουμε να φέρουμε τα παιδιά σε μια επαφή μεταξύ τους και να αποκτήσουν νόημα σε αυτά που κάνουν στο σχολείο. Το σχολείο πρέπει να γίνει εργαστήριο ζωής.
Το πρόβλημα άλλωστε δεν είναι τωρινό, πρέπει να κουβεντιάσουμε όλοι μαζί και να οδηγηθούμε σε λύσεις παιδαγωγικές αλλά όχι χωρίς τους μαθητές, δεν πρέπει να τους αποκλείουμε αλλά να συμμετέχουν ως ίσοι συνομιλητές», είπε χαρακτηριστικά.
Από την πλευρά του ο Κοσμήτορας της Σχολής Κοινωνικών Επιστημών, Σκεύος Παπαϊωάννου τόνισε ότι η ακροδεξιά αποκτά έρεισμα στην κοινωνία διότι εκμεταλλεύεται την αδυναμία των ανθρώπων, είναι κοντά τους και τους βοηθάει υποτίθεται, προβάλλει δηλαδή ότι κάνει αυτό που δεν κάνει το κοινωνικό κράτος.
Υπογράμμισε, δε, πως επί δεκαετίες συζητάμε για διάφορα κοινωνικά φαινόμενα τα οποία έχουν να κάνουν βαθύτατα με τον χαρακτήρα της κοινωνίας μας, αλλά μονίμως αναβάλλουμε να σκεφτούμε τα βαθύτερα αίτια για να φτάσουμε κάποια στιγμή να αντιμετωπίσουμε στο σήμερα φαινόμενα που εξελίσσονται επί πολλά χρόνια.
Τόνισε, δε, ότι η έλλειψη παιδείας και κριτικής ικανότητας οδηγεί σε επιθετικές συμπεριφορές ειδικά όταν διανύουμε περιόδους κρίσης.
«Αυτή τη στιγμή καταρρέει το σύμπαν, έχουμε μια κοινωνία υπό διάλυση, ειδικά στην πιο βασική προϋπόθεση για να επιβιώσει ο άνθρωπος, την εργασία, έχουμε κρίση του πολιτικού συστήματος εδώ και δεκαετίες, κρίση άλλων θεσμών, όπως το εκπαιδευτικό σύστημα, τα συνδικάτα. Ο καθημερινός άνθρωπος νιώθει και είναι αβοήθητος, δεν έχει εμπιστοσύνη σε κανέναν, δεν ξέρει από πού να κρατηθεί και παίρνει πολλές φορές τον νόμο στα χέρια του για να λύσει τα δικά του προβλήματα, υπαρκτά ή φαντασιακά. Σε μια τέτοια κρίση, άνθρωποι που δεν έχουν σοβαρή παιδεία και ικανότητα να στοχαστούν γιατί δεν έμαθαν να το κάνουν, πιάνονται από φαινόμενα που θεωρούν ότι είναι επικίνδυνα γι? αυτούς, όπως για παράδειγμα οι μειονότητες και ρίχνουν όλο το βάρος εκεί με αποτέλεσμα να γίνονται επιθετικοί».
Όσο αφορά την ενδοσχολική βία και την εισχώρηση των ακροδεξιών ομάδων στα σχολεία, ο κ. Παπαϊωάννου τονίζει ότι τα παιδιά βιώνουν όλα τα προβλήματα μέσω των οικογενειών τους, έχουν μια σύγχυση στο μυαλό τους και γίνονται επιθετικά διότι «ακόμη και πριν την κρίση αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα στο εκπαιδευτικό σύστημα είναι βασανιστήριο. Δεν βρίσκει ο μαθητής χαρά, δεν βρίσκει διασκέδαση σε αυτό που κάνει, ούτε ενδιαφέρον, από κει και πέρα το πώς θα αντιδράσει είναι ανοιχτό».
Αποτέλεσμα της κρίσης αξιών ο ρατσισμός
1 Comment
Αφήστε ένα σχόλιο
Εντός εκτός και επί τα αυτά
Μικρές αγγελίες
Μόνιμες στήλες
Όροι ””Ξένος-Ξενία”
Τα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης) προπαγανδίζουν υπό των Σοσιαλιστικών Κομμουνιστικών κομμάτων (και αυτά υπό των ξένων Πρεσβειών, και αυτές υπό των Διεθνών Τραπεζιτών) την ασύμμετρη εισροή Λαθρομεταναστών στην Ελλάδα. Μεταξύ άλλων χρησιμοποιούν τον όρο “Φιλοξενία” που είχαν οι αρχαίοι Έλληνες για να πείσουν…
είναι όμως έτσι τα πράγματα; για να δούμε:
Ας ορίσουμε την έννοια ΞΕΝΙΑ (Φιλοξενία) όπως την όριζαν οι Αρχαίοι ημών πρόγονοι που τα Σοσιαλιστικά Κομμουνιστικά κόμματα χρησιμοποίησαν και παραποίησαν…
διαβάζουμε λοιπόν στην μεγάλη εγκυκλοπαίδεια ΗΛΙΟΣ στο λήμμα ΞΕΝΙΑ (τόμος 14ος σελ. 691)
παρά τοις αρχαίοις Ελλήσιν η “ξενία” δεν επεξετείνετο και επί μη Ελλήνων “ξένων” αυτοί αντιθέτως εθεωρούντω εχθροί ως βάρβαροι και δεν είναι άσχετος προς την αντίληψιν ταύτην η υπό της αρχαιοτέρας λατινικής χρησιμοποιούμενη, ως αντίστοιχος της Ελληνικής λέξεως “ξένος” λέξις Hostis (η οποία κυριολεκτικώς σημαίνει εχθρός).
Διέφερε όμως το πράγμα δια τους εξ άλλων ελληνικών πόλεων προερχόμενους “ξένους”.
είναι χαρακτηριστικό ότι η λέξις “ξένος” εχρησιμοποιείτο ως συνώνυμον της λέξης “φίλος”
οι ξένοι ενομίζοντο και ικέται του Διός της ανώτατης θεότητος, άρα και προστατευόμενοι του “Ξένιου Διός” ή “Ικετησίου Διός”
ΑΡΑ “ξενία” (φιλοξενία) κατά τους προγόνους μας ίσχυε μεταξύ Ελλήνων και ξένο ονόμαζαν τον φίλο από άλλη Ελληνική πόλη-κράτος!!!
επίσης “ξένο” μη Έλληνα ονόμαζαν τον εχθρό!!!
Το γνωστό επίγραμμα του Σιμωνίδου για τους Λακεδαιμόνιους “Ω ΞΕΙΝ ΑΓΓΕΛΕΙΝ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΟΙΣ…” σημαίνει επ ακριβώς “ω φίλε να αναγγείλεις…”
Ετυμολογία λέξεως “Ξένος”
Ξένος ΚΣΕΝΟΣ ΣΚΕΝΟΣ (ΣΚΗΝΗ). Ό ξένος κατά την διάρκεια της φιλοξενίας έστηνε την σκηνή του στο αίθριο της οικίας
ΞΕΝΙΑ στην Αρχαία Ελλάδα:
αναφέρετο στους ξένους που διήρχοντο της πόλης ως ταξιδιώτες περαστικοί ή επισκέπτονταν την πόλη για κάποια δουλειά ή εμπορία.
Η Ξενία χωριζόταν σε δυο σκέλη, στην “ιδιωτική” και στην “δημοσία ξενία”.
Στην δημοσία το κράτος είχε οργανώσει ειδικά άσυλα τα οποία τα ονόμαζαν “Ξενώνες” για διαμονή, τροφή και ύπνο.
Στην ιδιωτική ξενία χωριζόταν δε 3 στάδια:
1. Ο ξένος εισήρχετο στην οικία του φιλοξενούντος εν ονόματι του Ξενίου Διός (στην Αθήνα) ή Ξενίας Αθηνάς (στην Σπάρτη) και ζητούσε προστασία.
2. Ο ιδιοκτήτης προσέφερε δώρα στον ξένο τα οποία τα ονόμαζαν Ξεινήΐα, του έδιναν τροφή και χώρο για να κοιμηθεί.
3. Ήταν η αναχώρηση του ξένου με ανταλλαγή δώρων (σκεύη, υφάσματα, κοσμήματα κτλ). Η ανταλλαγή δώρων απεδείκνυε σεβασμό προς τον Ξένιο Δία ο οποίος με την ανάπτυξη δεσμών και φιλίας μεταξύ των Ελλήνων ευχαριστιόταν.
Μετά την ξενία οι οικογένειες συνδεόταν με τους “δεσμούς της ξενίας” που κληρονομούσαν και οι απόγονοι των. Προς ανάδειξη αυτού, έγραφαν τα ονόματα τους και κάποιο κείμενο σε πλάκα χρυσού ή αργύρου, την έσπαγαν στα δυο και ο κάθε ένας έπαιρνε ένα κομμάτι το οποίο περνούσε μετά και στους απογόνους οι οποίοι όταν συναντιόνταν επεδείκνυαν τις πλάκες τις οποίες και ένωναν και επιβεβαίωναν και ανανέωναν την φιλία των γονέων των.
Η ισχύς των “δεσμών ξενίας” φαίνεται στην Ιλιάδα (Ζ 119-235), όταν ο Διομήδης και ο Γλαύκος ετοιμάζονταν για μονομαχία, ο Διομήδης ρωτά “τις δε συ εσσί;” δηλαδή “ποιος είσαι;” ο Γλαύκος απάντησε για το γένος του με υπερηφάνεια και ανέφερε το όνομα του πατέρα του, Ιππόλοχο, που τον έστειλε στην Τροία με το περίφημο “Αειν αριστεύειν…κτλ”. Μόλις ο Διομήδης άκουσε αυτά κάρφωσε το δόρυ του στην γη και του είπε ότι είναι παλαιοί πατρικοί φίλοι συνδεόμενοι με τους ιερούς δεσμούς της Ξενίας, αγκαλιάστηκαν ανανέωσαν τους δεσμούς της ξενίας και αντάλλαξαν τις πανοπλίες τους.
Οι ξένοι είχαν και υποχρεώσεις, και για την τήρηση αυτών ήταν υπεύθυνος αυτός που Φιλοξενούσε τον ξένο, ο οποίος ονομαζόταν και “Πρόξενος”.
Όποιος ξένος παραβίαζε τις νομικές δεσμεύσεις τον βάραινε ο νόμος “περί ξενηλασίας”.
Η Αθηναϊκή δημοκρατία ουδέν δικαίωμα αναγνώριζε στους ξένους.
Οι ξένοι που έμεναν μόνιμα στην Αθήνα ονομάζονταν “Μέτοικοι” και πλήρωναν έναν φόρο το “μετοίκιο” 12 δρχ ετησίως για τους Άνδρες και 6 δρχ για τις γυναίκες.
Ο Αριστοτέλης , ο Διογένης, ο Αναξαγόρας, ο Πρόδικος, ο Πρωταγόρας, η Ασπασία πλήρωναν μετοίκιο.
Ο μέτοικος αντιπροσωπεύετο ενώπιον των κρατικών αρχών υπό κάποιου Αθηναίου πολίτη ο οποίος ονομαζόταν “εγγυητής” Αυτό ισχύει σήμερα στην Αυστραλία και σε πολλές χώρες, δηλαδή για να πάρει κάποιος άδεια παραμονής πρέπει να εγγυηθεί κάποιος ήδη πολίτης της χώρας, οπότε σε περίπτωση που τύχει κάτι το κράτος θα ζητήσει τα ρέστα από τον εγγυητή…
Αν κάποιος μέτοικος δεν πλήρωνε το ετήσιο μετοίκιο ο αρμόδιος εισπράκτορας που ονομαζόταν “Τελώνης” τον οδηγούσε αρχικά στο δεσμωτήριο (κρατητήριο), οπότε έιτε με κάποιο τρόπο έβρισκε τα χρήματα ή τον έδιωχναν από την Αθήνα.