ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΑΛΑΝΑΚΗΣ
Ο βοσκός της Κρήτης είναι το θέμα μας, ο άνθρωπος της Μαδάρας και του Ψηλορείτη. Ο Κρητικός βοσκός! Ο δοξασμένος μα ποτέ, ποτέ τιμημένος!
Ομως για μας είναι ο άνθρωπος που έδωσε τόσα πολλά: τη μια με τη βοσκική, την άλλη με το αλέτρι, την παράλλη με το τουφέκι και με παντοτινή συντροφιά τη φτώχεια, να στέκει απάνω στις κορφές και να βάνει κεραμίδι την παλάμη και ν’ αγναντεύει τα πέρατα, φρουρός ακοίμητος, παντοτινός και αιώνιος!
Ο βοσκός της Κρήτης ήταν ο άνθρωπος που τιμωρούσε τους γιαννίτσαρος και τους διάφορους λήσταρχους της Τουρκιάς που έπιναν το αίμα των ανθρώπων.
Οι βοσκοί αυτοί, οι Χαΐνηδες, όπως τους έλεγαν, έδιδαν ελπίδες και κουράγιο στους καταπιεσμένους ανθρώπους και τιμωρούσαν τα ανθρωπόμορφα τέρατα! Αυτοί οι Χαΐνηδες που ζούσαν απάνω στα βουνά και στις σπηλιές ήταν εκείνοι (που για περιουσία τους είχαν μόνο λίγα πρόβατα) και είχαν αντοχές σ’ όλα τα κατακαίρια. Ηταν εκείνοι που βαστούσαν αναμένη τη λαμπάδα και τη φλόγα που άναβε τη φωτιά από τη μια επανάσταση στην άλλη. Ηταν εκείνοι που δίδανε κουράγιο στις σκυμμένες ψυχές. Ηταν και είναι ακόμη εκείνοι που δώσανε τα τραγούδια της περηφάνιας και της αξιοπρέπειας.
Ηταν εκείνοι που ποιοι άλλοι, περισσότερο απ’ αυτούς, πάτησαν τόσο στέρεα απάνω στα κακοτράχαλα θεόρατα βουνά της Κρήτης και μπέτη με μπέτη πάλεψαν τους εχθρούς της!
Ποιοι άλλοι φτερούγισαν περισσότερο τον αέρα της λευτεριάς και πότισαν με οξυγόνο τις σκυμμένες ψυχές; Ποιοι; Ηταν αντάρτης! Ο βοσκός της Κρήτης!
Δεν ήταν αστός βολεμένος, ούτε σκυμμένος. Ηταν όρθιος. Πάντα όρθιος! Ηταν παντοτινός Χαΐνης! Ηταν άγρυπνος αυτός ο άνθρωπος, ο άνθρωπος των Λευκών Ορέων και του Ψηλορείτη.
Περιδιαβείτε την ιστορία και τους αλλοτινούς χρόνους και θα δείτε σαν αστέρια να λάμπουν και να φωτίζουν τη δόξα της Κρήτης, αμέτρητες θυσίες, αγώνες και αίματα. Δέστε το προχθές, μα και το χθες. Σταθείτε στη γερμανική κατοχή. Ακούστε τι λέει ένας Αγγλος αξιωματικός, ο γνωστός ήρωας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο άνθρωπος που έκαμε την απαγωγή του Γερμανού στρατηγού Κράιπε, ο Πάτρικ Λη Φέρμορ (ο άνθρωπος που στηρίχθηκε από τους βοσκούς της Κρήτης) και λέει: «Η ζωή μας κρεμόταν από την καλοσύνη και το θάρρος των βοσκών και των οικογενειών τους, που μαζί τους ζούσαμε. Καμαρώναμε απάνω στα βουνά τους ανθρώπους εκείνους, του βοσκούς, με τις κρουσάτες πετσέτες και τα στιβάνια, γεμάτους διάθεση και προθυμία να σταθούν κοντά μας στις δύσκολες εκείνες ώρες, στις επικίνδυνες αποστολές, που γι’ αυτούς δεν ήταν μόνο η ζωή τους παιχνίδι με τον θάνατο, όπως ήταν η δική μας, μα ήταν και η ζωή των οικογενειών τους, των σπιτιών τους, των περιουσιών τους και των χωριών τους».
Κι εύχεται λέγοντας: «Είθε η δόξα της Κρήτης να μείνει πάντα στο σημερινό ύψος της τώρα που ο πόλεμος στην Ευρώπη πλησιάζει προς το τέλος του, να αποτελέσει μέρος των μεγάλων γεγονότων σαν σελίδα χρυσή που μένει ως το τέλος ακηλίδωτη και ακτινοβόλα». Αυτά λέει αυτός ο μεγάλος αγωνιστής και διανοητής για τις αξίες του τόπου μας για τον Κρητικό βοσκό.
Τούτο τον άνθρωπο της Κρήτης, τον αγωνιζόμενο στα βουνά και στα λαγκάδια, στις σπηλιές και στα φαράγγια, τιμούμε σήμερα. Τον άνθρωπο αυτόν της Κρήτης που κρατούσε πάντα ψηλά τη σημαία του Αγώνα, το λάβαρο της θυσίας και τις αξίες της Λευτεριάς και της Αξιοπρέπειας.
Για όλα τα παραπάνω προτείνω ένα μεγάλο χρέος που παραμένει κενό σήμερα να γίνει πραγματικότητα αύριο: Να στηθεί μνημείο προς τιμή του Κρητικού βοσκού στον Ομαλό ή στα Σφακιά. Κι αυτό σαν απειροελάχιστο δείγμα τιμής στους αγώνες και τις θυσίες του, μα και ακόμη για την προσφορά του στις διατροφικές ανάγκες της κοινωνίας.
Και για τη σωστή έκφραση της Ιστορίας.
Βαθύτατα υποχρεωμένος υποκλίνομαι μπροστά του.
