Η καμπάνα χτυπά Εσπερινό και στέλνει το μήνυμα της γιορτής σ’ όλον τον Αποκόρωνα. Απ’ την Αρχαία Απτέρα μέχρι τα Κουρνοπατήματα κι απ’ τη Δραπανοκεφάλα μέχρι του Θε τον Κήπο. Παραμονή της Αγίας Σοφίας απόψε (χθες) και δεν είναι λίγοι αυτοί που αψήφισαν την επαπειλούμενη βροχή και είναι εδώ. Στους Αγίους Πάντες, στου Μπαμπαλή το Χάνι, όπως τους λέμε ακόμα οι Αποκορωνιώτες. Εδώ όπου ο Μεγάλος Παππούς της Κρήτης, ο εκ Νεροχωρίου Αποκορώνου ορμώμενος, μητροπολίτης πρώην Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίος Γαλανάκης, δημιούργησε το Κοινωφελές Ιδρυμα ´Αγία Σοφία´, ένα έργο πίστης, ελπίδας και Αγάπης και το όνομά του το φωνάζουν ακόμα και οι πέτρες. Εδώ όπου ένας άλλος Αποκορωνιώτης ο τζιτζιφιανής από πατέρα καταγωγής, εκδότης των ´Χανιώτικων νέων´, Γιάννης Γαρεδάκης, έστησε το Ινστιτούτο Επαρχιακού Τύπου, που είναι εξαδιανεμήτου πλούτος και για την ελληνική δημοσιογραφία και για τον τόπο μας.
Φως Ιλαρόν! Χοροστατούντος του μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου Δαμασκηνού Παπαγιαννάκη ο Εσπερινός, έξω απ’ το πετρόκτιστο εκκλησάκι που έκτισε στη μνήμη της μάνας του Σοφίας, το γένος Μαριακάκη, ο Παππούς. Και όχι -λόγω της επαπειλούμενης βροχής- κάτω απ’ την αεί θάλλουσα ελιά και τον γέρω κυπάρισσο, όπως το καθιέρωσε να γίνεται Εκείνος. Πανταχού παρούσα ωστόσο και τα πάντα πληρούσα η θύμηση της μορφής του. Κι ιδού εγώ ν’ αναθιβάλλω τα λόγια του. Να σκέφτομαι τους ξεροτρόχαλους των παιδικών του χρόνων, τους έφηβους ανέμους του, τους ώριμους σχεδιασμούς του, τους ατέλειωτους οραματισμούς του αγναντεύοντας το Μαδαρό των Λευκών Ορέων. Θα ακολουθήσει το μνημόσυνο για τους συγγενείς και φίλους των κατά καιρούς ευεργετών και δωρητών του Ιδρύματος, ο λόγος του Επισκόπου, η διανομή του άρτου και του κόλλυβου και βέβαια η εκδήλωση στη μεγάλη ανακαινισμένη Αίθουσα των Συνεδρίων. Οι χαιρετισμοί, η παρουσίαση του έργου του Ιδρύματος που εστιάζεται στο Πρόγραμμα ´Βοήθεια στο σπίτι´ από τον αντιπρόεδρο του Δ.Σ. Νίκο Παπαδάκη, οι παρουσιάσεις των βιβλίων του Στέφανου Κ. Φρεσκάκη ´Οι Αρμένοι στο παρελθόν´ από τον Χαράλαμπο Μπουρνάζο και του Σήφη Πετράκη ´Ορεινές Μαδαρίτικες Αθιβολές τσ’ Ασηγωνιώτικης Ρίζας´ από τον γράφοντα… Ωσεί παρών και στην εκδήλωση ο Παππούς.
Η μνήμη καίει άκαυτη βάτος
Η Ασή – Γωνιά κι ο κόσμος ούλος. Ενας κόσμος που έχει τα θεμέλιά του στα βουνά, πάνω στα οποία, για να θυμηθώ έναν άλλο στίχο του Οδυσσέα Ελύτη, η μνήμη καίει άκαυτη βάτος.
Εδώ τα γυναικεία βήματα των θρύλων και τ’ αντρίστικα πατήματα της ιστορίας ακούγονται ιδιαίτερα έντονα. Εδώ οι μορφές των παλιών καπετάνιων που συχνά πυκνά παίρνουν τον ανήφορο για το Καταγόρι, τραγουδώντας ριζίτικα, είναι πάντα ζωντανές. Εδώ ο Λεβέντης Αγιος με το κοντάρι, είναι πάντα έτοιμος να δώσει βοήθεια σ’ όποιον τη χρειάζεται. Εδώ τα μητάτα, τα χειμαδιά και τ’ αλώνια, οι μπροσταρόκριγιοι κι οι τράοι, το αρμονικό συνταίριασμα των ήχων απ’ τα σκλαβέρια των ωζών και η αψιά μυρωδιά του εορταστικού ασβέστη, δεν είναι μόνο αποτυπώματα στους έλικες του εγκεφάλου, αλλά πανταχού παρούσες και τα πάντα πληρούσες παραστάσεις…
Με την έννοια, λοιπόν, αυτή και οι ´ορεινές μαδαρίτικες αθιβολές τσ’ ασηγωνιώτικης ρίζας´, ακριβώς γιατί έρχονται ως η απάντηση του συγγραφέα στην ανάγκη επιστροφής στην Ασή – Γωνιά, είναι πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα κατάθεση αγάπης. Μιας αγάπης που δίνει ονόματα στα πράγματα κάνοντάς τα οικεία, αισθήματα στα ζώα κάνοντάς τα φίλους και πρόσωπο στους ανθρώπους οριοθετώντας τον καθένα τους ως μοναδικό και ανεπανάληπτο. Μιας αγάπης που εντέλει, χάρις στο συγγραφικό ταλέντο διαμοιράζεται σαν αντίδωρο στον αναγνώστη…
Μιλάω, όπως γίνεται αντιληπτό, κύρια για τον τρόπο γραφής του Σήφη Πετράκη, που έχει μια τέτοια αμεσότητα που σε συναρπάζει. Να ένα απόσπασμα που έχει να κάνει με τον σκύλο του Ζαχαρομανώλη:
´Ο Ζαχαρομανώλης είχε ένα μεγάλο κοπάδι αίγες που τις έβοσκε στο Καταγόρι. Οταν κηρύχτηκε ο πόλεμος και τον κάλεσαν να παρουσιαστεί, πήγε στο Καταγόρι, φώναξε τον σκύλο του και για τελευταία φορά του παράγγειλε. «Γιάε Αράπη, εγώ θα πάω εδά στο μπόλεμο. Από ’πα κι ύστερα εσύ θα ’σαι ο βοσκός τω ‘ν’ αιγιδιώ μας. Εχε την ‘ν’ έγνοιαντωνε». Χωρίς να πει άλλη κουβέντα γύρισε απότομα και άρχισε να βαδίζει γλήγορα. Ο Αράπης έμεινε εκεί. Οπως μου διηγήθηκε ο Παυλής, ο αδελφός του Μανώλη, που μου έλεγε την ιστορία, ήταν η πρώτη φορά που δεν θέλησε να τον ακολουθήσει και να έρθει μαζί του στο χωριό´.
Σημείωση: Απόσπασμα απ’ την ομιλία του γράφοντος για το περί ου ο λόγος στην προηγούμενη εύφημη μνεία, βιβλίου του Σήφη Πετράκη.
ΑΦΟΡΜΕΣ
ΦΩΤΕΙΝΗ ΣΕΓΡΕΔΑΚΗ
Οδοιπορικό Εμπονης Αγάπης
Γεωργίου Π. Καραγεωργίου
…´Κλεισμένοι κι εγκλωβισμένοι στο καβούκι του εγωκεντρισμού μας, δεν βλέπουμε τον έτερο, τον συνάνθρωπό μας και, βέβαια, δεν σεβόμαστε τη διαφοροποίηση των ανθρωπίνων υποστάσεων που -κατά τον πανεπιστημιακό δάσκαλο και φιλόσοφο Χρήστο Γιανναρά- δεν είναι γνωστή μόνο με τη μορφική ετερότητα, αλλά κυρίως, ως ενεργητική μοναδικότητα κι ανομοιότητα και, όταν αυτή η μοναδικότητα βασίζεται πάνω στην υπεροχή της αγάπης, των αρετών, των αξιών και χαρισμάτων, δεν συγχύζει ούτε διαιρεί, παρά ενώνει, τους ανθρώπους…´.
(Ο συγγραφέας – πρόλογος Β’ του βιβλίου).
…Ελαβα το βιβλίο πριν από μήνες, με επιστολή εκτενή, ενδιαφέρουσα κι ευγενική, αλλά και αφιέρωση θερμή, ιδιαίτερη κι ευγενική.
Κύριε Καραγεωργίου, σας ευχαριστώ πολύ.
Λόγω του έντονου πολιτιστικού σφρίγους του καλοκαιριού, άργησα να παρουσιάσω το βιβλίο σας, πράγμα που συμβαίνει βέβαια, με όλα που μου στέλνουν κατά καιρούς, τιμώντας με τα πρόσωπα που δωρίζουν τα γεννήματα της ψυχής και της συνείδησής τους, όπως ασφαλώς είναι και το δικό σας πόνημα…
Ενα πόνημα συγγραφικό, λογοτεχνικό. Ενα πόνημα, σαν το δικό σας, μια ωραία, κατάθεση του βίου σας, που αναπτύσσεται με γλαφυρότητα, συνέπεια και ευαισθησία, σε περισσότερες από τριακόσιες σελίδες. Ωραίες, πυκνές, ζωντανές. Λέτε, πως δεν είναι βιωματικό κι ας φαίνεται σαν τέτοιο.
Είναι και βιωματικό και κοινωνικό και ιστορικό, αφού θέτετε το πλαίσιο με ευκρίνεια, ικανή να δώσει συνειρμούς. Οι αναφορές σας για τη Μουσική και συγγραφική δημιουργία ταυτίζονται με τη γνώση και την προσλαμβάνουσα του αναγνώστη, της γενιάς μου τουλάχιστον, αλλά και ενημερώνει τον νεώτερο, οπωσδήποτε.
Το σύστημα αξιών που στηρίζετε με τη θέρμη ανθρώπου κατασταλαγμένου και ιδιαίτερα ευαίσθητου, απαντά τη συνηγορία μας, ταυτίζεται, ´κλειδώνει´… στις αρχές μας. Ο σεβασμός σας, η ευλάβειά σας περί το θείον, φέγγουν σαφή και ωραία, σαν αγιοκέρια… Η τρυφερότητα, η αγάπη σας για το ´άλλο´, το ιδιαίτερο, το ´ξένο´ εκφράζεται ως ανθρωπιά, αφοπλιστική και ωριμότητα κοινωνική… Οι μνήμες, η νοσταλγία, η ευγνωμοσύνη σας ακόμη, για κείνη την ´Αγία καταγωγή´ όλων μας εν πολλοίς, από τα φτωχά στρώματα που κατέστησαν όσια, ο μόχθος των γονιών μας, τα όνειρα και οι ελπίδες για καλύτερους καιρούς, είναι ένα ´αμιγές δίδαγμα´ και ευχαριστήριο οφειλόμενο!
Οι εμπειρίες ζωής σας, με όλο το τοπίο της παιδικότητας στον Ελληνικό βορρά της εφηβείας, ο αθλητισμός, οι σπουδές, τα οράματα…, έξοχα. Τα ταξίδια σας, οι γνωριμίες, συνάφειες ωραιότητας και ουσίας, που, πολλοί θα ζήλευαν καθώς και γεγονότα συγκλονιστικά με πρωταγωνιστή τον χωρισμό, τον θάνατο, ´γέμισαν´ τα έσω, την καρδιά σας, σας πλούτισαν…
Η βαθύτατη καλλιέργεια άλλωστε και η καλοσύνη σας ως προκύπτει από την αφήγηση και την παράθεση προσώπων, χαρακτήρων και διαδραματίσεων, καθιστούν το βιβλίο σας ένα απόσταγμα ελληνικού ήθους και ελληνικής εντιμότητας, που αξίζει πιστεύω να διαβαστεί.
Ενα βιβλίο ´προσευχητικό´ στο εικονοστάσι του ´Αγίου Λαού´ μας, γλυκό, ανθρώπινο, πλούσιο σε χρωματισμούς και αισθήματα· εικόνες και δροσιές από νερά πόσιμα, για τη ρίζα και τη διαδρομή μας, τη γνώση και τις προσπάθειές μας, τα παραδομένα και φυλαχτά μας…
Ολα ποτίζονται επαρκώς… από έναν λόγο, που μας αφορά!
Να ’στε καλά.
Καλή συνέχεια.
