?Μία η ντουντούκα… τέσσερις εμείς?

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ μιας πολιτικής πρακτικής με την οποία ένα πολιτισμένο κράτος πρέπει να βρίσκεται σε συνεχή αναμέτρηση είναι ο λαϊκισμός.
Ο ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ απλοποιεί, ισοπεδώνει. Απευθύνεται όχι στο λογικό επιχείρημα, αλλά στο πηγαίο, απειθάρχητο συναίσθημα. Ο λαϊκισμός στον οποίο εντρυφήσαμε επί μακρόν στην Ελλάδα χρησιμοποιεί διάφορα θέματα που συγκινούν για να διεγείρει.
ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΥΡΟΣ της Ελλάδας έχει τρωθεί ´θανάσιμα από τον λαϊκισμό´. Επιστρατεύει ανάλογα με τις συγκυρίες ή τα ακροατήρια σε χαύνωση, τη φτώχεια, τις κοινωνικές αδικίες, την ξενοφοβία, την αδηφαγία των βιομηχάνων, την εκμετάλλευση των μονοπωλίων. Ο λαϊκισμός ενδιαφέρεται μόνο να προκαλέσει διαμαρτυρίες για να συγκεράσει τις απογοητεύσεις σε μια καθολική άρνηση. Και από τέτοιες έχουμε μπόλικες στην Ελλάδα του 2012.
ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΩΡΑ το ´μαγικό τοπίο´ που απλώνουν το ταλέντο τους οι λαϊκιστές. Αντί να επιζητούν κοινωνική συναίνεση για βελτίωση της κοινωνίας, των θεσμών και της οικονομίας στρέφουν τους πολίτες αδιαμεσολάβητα στους ηγέτες, ώστε να απαιτούν.
ΟΛΑ ´ΤΣΑΚΙΖΟΝΤΑΙ´ στην πρέσα της ψευτοδιεκδίκησης, το ένα παράλογο αίτημα διαδέχεται το άλλο, όλα υποτάσσονται στην οικτρή φαντασίωση για? το δίκιο του λαού.
Αυτή είναι η απλοποίηση που αναφέραμε παραπάνω.
Ηρθαμε στον ´άδικο ντουνιά´ για να διεκδικούμε, να αφυδατώνουμε την ουσία της δημοκρατίας και την τέχνη του διαλόγου, η ζωή μας ολάκερη ένα σύνθημα και μια ντουντούκα.
ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ βέβαια επενδύει στο συναισθηματικό χάος της απόγνωσης, εξιτάρει πρόσκαιρα, ικανοποιεί τις μικροφιλοδοξίες. Και κρατά καθηλωμένη την κοινωνία σε μια παραληρηματική εσωστρέφεια και μεμψιμοιρία. Ή μήπως έχω άδικο;
Γ.ΟΥΝΤ.