Κύριε διευθυντά,
είμαι ένας κάτοικος της πολύπαθης, τα τελευταία χρόνια, συνοικίας των Λενταριανών. Μιας συνοικίας χρόνια εγκαταλελειμμένης στην τύχη της που χωρίς κανένα οικιστικό σχέδιο έγινε βορά στις ορέξεις των διαφόρων κατασκευαστικών εταιρειών, δεδομένης της ύπαρξης άκτιστων μέχρι πριν λίγα χρόνια οικοπέδων. Η αλόγιστη κατασκευαστική ευδαιμονία της τελευταίας δεκαετίας δεν θα μπορούσε στην περίπτωσή της να αποτελέσει εξαίρεση. Ο κάποτε συνοικιακός δρόμος της Παπαναστασίου είχε την ατυχία να μετατραπεί σε λεωφόρο, από τη μία στιγμή στην άλλη, χάρη στα πεφωτισμένα μυαλά κάποιων «εμπνευσμένων» συγκοινωνιολόγων. Ηταν εξάλλου η εύκολη λύση. Ετσι φτάσαμε στο σημείο ένας στενός και από παλιά ακατάλληλος και ανεπαρκής να καλύψει τις ανάγκες της συνοικίας δρόμος, να επιβαρυνθεί κυκλοφοριακά σε εγκληματικό βαθμό. Χωρίς καμία μελέτη, χωρίς προβλέψεις έστω δεκαετίας, χωρίς τις απαραίτητες και επαρκείς απαλλοτριώσεις, χωρίς την ύπαρξη κατάλληλων χώρων στάθμευσης και με ελλιπή πεζοδρόμηση όλο το Ακρωτήρι και όλη η Σούδα διέρχονται και εξυπηρετούνται καθημερινά στις μετακινήσεις τους από εδώ. Τις συνέπειες βέβαια δεν είναι δύσκολο να τις φανταστεί ο οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος, όχι όμως και οι αρμόδιοι – αναρμόδιοι.
Η αφορμή για την παρούσα επιστολή υπήρξε άλλο ένα ατύχημα το περασμένο Σάββατο, από τα πολλά που συμβαίνουν συχνά στον συγκεκριμένο δρόμο. Επαψαν εξάλλου να αποτελούν καν γεγονότα άξια αναφοράς, από εκείνα που καταλαμβάνουν χώρο έστω μονόστηλης καταχώρισης στην εφημερίδα σας, φτάνει να μην έχουν μοιραία κατάληξη… Ευτυχώς αυτήν τη φορά, ελπίζω τουλάχιστον, δεν υπήρξε σοβαρός τραυματισμός παρά την ανατροπή ενός οχήματος που επιχείρησε προσπέρασμα σε έναν δρόμο που κάτι τέτοιο αποτελεί το λιγότερο ρωσική ρουλέτα.
Η υπερβολική οικιστική ανάπτυξη μιας περιοχής που καλώς ή κακώς ήταν ήδη επιβαρημένη και γεμάτη αυθαίρετα κτίσματα και δρόμους που καταλήγουν σε τυφλά αδιέξοδα δεν νομίζω να απασχόλησε κανένα από αυτούς που συνέταξαν και υπέγραψαν τις μελέτες για τη μετατροπή της Παπαναστασίου σε λεωφόρο. Ποιος νοιάζεται εξάλλου γι’ αυτήν την περιοχή στον Δήμο μας εκτός από τους ίδιους τους κατοίκους της; Εδώ μια πρώην Δημοτική Αρχή δεν έκανε καν τον κόπο να ασχοληθεί αναλωμένη 2 τετραετίες να χαλάει και να ξαναφτιάχνει τα πεζοδρόμια της Χαλέπας ακόμα και σε περιοχές με μηδενική κυκλοφορία που χρησιμεύουν όχι στους πεζούς, αλλά ως χώροι στάθμευσης!
Τι να κάνουμε, τα Λενταριανά δεν είχαν την τύχη να έχουν ανάμεσα στους κατοίκους τους ελίτ «μεγαλοπαράγοντες» του τόπου μας, ήταν λαϊκή συνοικία παλιότερα με εργατικές κατοικίες και πολύ φοβάμαι αυτό πληρώνουν σήμερα.
Ισως έγινα λίγο πικρόχολος και ας με συγχωρέσουν οι αναγνώστες σας, αλλά τι άλλο μπορεί να νοιώσει κάποιος που γίνεται μάρτυρας από τη μια μεριά της υποβάθμισης της καθημερινότητάς του και από την άλλη να βλέπει κάποιους να παίζουν με τη σωματική του ακεραιότητα.
Επειδή σε λίγο καιρό ανοίγουν τα σχολεία, που η περιοχή διαθέτει σε αφθονία (ορισμένα μάλιστα χωρίς υποδομές και μέριμνα προσέγγισης τους π.χ. 19ο Δημοτικό) και πολλοί μαθητές τη διασχίζουν καθημερινά, αφήνω σε όσους υπεύθυνους σε αυτόν τον τόπο διαθέτουν ακόμα αστική συνείδηση και φιλότιμο να αναλογιστούν μήπως είναι ώρα και ανάγκη πλέον για μονοδρόμηση της Παπαναστασίου άμεσα και ας κακοκαρδίσει πιθανώς κάποιους που την επιθυμούν ακόμα δρόμο καρμανιόλα, αρκεί να εξυπηρετούνται τα όποια τους συμφέροντα…
Ευχαριστώντας την εφημερίδα σας για τον χώρο και τη φιλοξενία.
Γιώργος Κυριακάκης
