Ζούμε σε κόσμο “παραμύθι”

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ
Ζούμε σ’ έναν κόσμο σκέτο παραμύθι, αντί να ζούμε σ’ έναν κόσμο παραμυθένιο.
Ο κόσμος στον οποίο ζούμε έχει να προσφέρει αναλήθεια, ψέμα, συκοφαντία, διαστρέβλωση της πραγματικότητας, που σχεδόν όλοι μας έχουμε μπερδευτεί στο αν βρισκόμαστε σε μια πραγματικότητα ή είμαστε σ’ ένα όνειρο κακό και κάποια στιγμή θα ξυπνήσουμε.
Ακούμε, οι Η.Π.Α. βουλιάζουν οικονομικά από τον έναν, κι από άλλον ότι ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει νέο δολάριο αλλά του Υπουργείου Οικονομικών, στην Ελλάδα, όλοι σαράντα χρόνια στην πιάτσα της πολιτικής και παρουσιάζονται ως αθώες περιστερές, έχουμε τραβήξει μέχρι σήμερα τόσους οικονομικούς περιορισμούς και οι μεγάλοι του πλανήτη μας λένε ότι ακολούθησαν λάθος τακτική, μας παρακολουθούν παντού κι όλους, δεν μας παρακολουθούν.
Το κακό στην όλη κατάσταση είναι ότι ενώ βρισκόμαστε μπερδεμένοι μεταξύ ψέματος και αναλήθειας, δεν θέλουμε να παραδεχθούμε ότι ζούμε σ’ έναν κόσμο σκέτο παραμύθι. Και αυτό φαίνεται από πολλά καθημερινά συμβάντα, όπως, κανείς πλέον δεν πιστεύει κανέναν και κυρίως από τους κυβερνώντες. Ελάχιστοι πιστεύουν τις ειδήσεις που μεταδίδονται από τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα και τον Τύπο, επειδή έχουν φάει αρκετά συχνά πολλές “φόλες”.
Ζούμε λοιπόν σ’ ένα περιβάλλον που όσο αφορά τον άνθρωπο είναι παραμύθι, με την έννοια και την εικόνα του αναξιόπιστου κόσμου που προκαταβολικά γνωρίζουμε. Ναι, το καταλαβαίνουμε όλοι μας ότι ζούμε ένα κακό παραμύθι, αλλά ελάχιστοι είναι αυτοί που θέλουν να “ξυπνήσουν” κι ακόμη πιο λίγοι όσοι προσπαθούν να ξυπνήσουν και να συνειδητοποιήσουν ότι μπορούν να ζήσουν και διαφορετικά.
Η φύση μας διδάσκει την συμπαντική πραγματικότητα, για όποιον θέλει να τη δει, αρκεί να την έχουμε ως σημείο αναφοράς της αφύπνισής μας. Αναρωτηθήκαμε άραγε ποτέ, γιατί χανόμαστε σ’ έναν άλλο κόσμο, πολύ πιο ευχάριστο, όταν είμαστε στη θάλασσα, στο βουνό, στο δάσος, στη φύση; Μήπως τελικά θα πρέπει να οριοθετήσουμε τον κόσμο της πραγματικότητάς μας και το βάθος του παραμυθιού στο οποίο θα καταπίνουμε ψέματα και αναλήθειες; Μήπως είναι πιο σοφό να γνωρίζουμε πότε είμαστε ξύπνιοι και πότε τρώμε παραμύθια;
Τα πολλά παραμύθια που τρώμε μήπως μας έκαναν να μας αρέσει ο κόσμος αυτός, διότι ίσως και εμείς πουλάμε παραμύθια στους άλλους, αλλά και στον εαυτό μας πολλές φορές, αλλά και επειδή ψάχνουμε μέσα στα δεδομένα, του “όλα είναι παραμύθι”, ψάχνουμε την αλήθεια κι αυτό το παιχνίδι μας αρέσει;
Αρεσκόμαστε στον τάχα ντετεκτιβισμό μας, στον τάχα εντοπισμό της αλήθειας μέσα στα ψέματα κι έτσι χάσαμε την πραγματικότητα του ύπνου μας και νομίζουμε ότι είμαστε ξύπνιοι. Θεωρούμε εαυτούς λαγωνικά και συνεχίζουμε να κοιμόμαστε και να αποδεχόμαστε το πλασάρισμα κάθε παραμυθιού. Αν έχει ωραιοφάνεια, κολλάμε εκεί, αν είναι φανερό το ψέμα του ή η αναξιοπιστία, τότε γινόμαστε ντετέκτιβ, οπότε έτσι κι αλλιώς βρίσκουμε κάτι να παίζουμε και αυτό μας αρέσει.
Κι όμως θα μπορούσαμε να ζούμε σ’ έναν παραμυθένιο κόσμο, αν είχαμε αντιληφθεί την πραγματική αξία του εαυτού μας, την πραγματική αξία της ζωής. Πιο τμήμα του είναι μας, είναι αυτό με τη διαρκή αξία που δεν πρέπει να την πετάμε στις λάσπες και ποιος ο σκοπός της ζωής που θα μας έδινε και θα μας έδειχνε τον δρόμο για τον παραμυθένιο αλλά και αληθινό κόσμο;
Οι απαντήσεις στα παραπάνω είναι θέμα αναζήτησης του καθενός μας. Θρησκείες δίνουν απαντήσεις, αλλά και η συνείδησή μας μάς δείχνει το δρόμο. Θα μου πείτε, μέσα σ’ αυτή την οχλαγωγία και τα τάχα προβλήματα της καθημερινότητας ποιός έχει όρεξη να ακούσει τη συνείδησή του. Αν θέλουμε όμως να βρούμε το διαμάντι μέσα μας και τον δρόμο που οδηγεί σ’ έναν κόσμο αληθινό θα πρέπει να προσπαθήσουμε.
Ας μην μοιάσουμε εδώ στα μικρά παιδιά που κλαίνε ζητώντας κάτι και ξεγελώντας τα με μια καραμέλα ή ένα ψευτοπαιχνιδάκι τα κάνουμε να ξεχάσουν το πραγματικό αίτημά τους.  Διότι “καραμέλες” μας πασάρουν όλοι γύρω μας, κυβερνώντες και μη, κι εμείς τάχα φωνάζουμε, τάχα διαμαρτυρόμαστε και… καθόμαστε στην αποδοχή του παραμυθιού που μας πλασάρουν.
Ας ξεφύγουμε από το παιχνίδι τους και τον κόσμο παραμύθι που μας προσφέρουν. Ας στρέψουμε την προσοχή μας σ’ ό,τι θεωρούμε ότι έχει τη μεγαλύτερη αξία στον καθέναν μας, αλλά και στην πορεία της ζωής μας.
Τότε και μόνο τότε μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο μας, μέσα μας και έξω μας και να τον κάνουμε από κακό παραμύθι, παραμυθένιο.
Για να ζήσουμε όμως σ’ έναν τέτοιο κόσμο έχουμε υποχρέωση να αξίζουμε κι εμείς.