κ. Διευθυντά,
Κάθε καλοκαίρι στον τόπο μας θρηνούμε δέντρα και μάλιστα εκτεταμένων δασικών εκτάσεων λόγω της έλλειψης δρόμων για να φτάσουν στον τόπο της φωτιάς τα μέσα πυρόσβεσης. Στη συνέχεια θρηνούμε περιουσίες από τα ακραία καιρικά φαινόμενα του χειμώνα στις ίδιες περιοχές, όταν το δάσος εκλείψει και με θύματα τα τελευταία χρόνια ανθρώπινες ζωές.
Το παράδοξο είναι πως για να ακουμπήσει κάποιος δασική έκταση με στόχο την κατασκευή δρόμου για την προστασία της, πρέπει να λάβει άδειες από τις δασικές υπηρεσίες με χρονοβόρες διαδικασίες πολλές φορές και με τον κίνδυνο υπέρογκων προστίμων αν δεν το κάνει.
Με αφορμή την πρόσφατη φωτιά στο Μουστάκο και τα ακραία καιρικά φαινόμενα που είδαμε να εκτυλίσσονται στην Εύβοια μέσα στο κατακαλόκαιρο, μου γεννάται το ερώτημα τι είναι καλύτερο για το φυσικό περιβάλλον και την προστασία του με δεδομένη την κλιματική αλλαγή :
– Η <<καταστροφή>> μέρους του δάσους για τη διάνοιξη ζωνών πυρασφάλειας και δρόμων με στόχο την άμεση πρόσβαση των μέσων πυρόσβεσης εκεί που ξεκινά μια φωτιά ή αφού καταστραφεί το δάσος και θρηνήσουμε θύματα να ψάχνουμε τις ευθύνες σε πρόσωπα και υπηρεσίες και να περιμένουμε άλλα 10 και πλέον χρόνια μπας και δούμε να επανέρχεται στην πρότερη κατάσταση;
– Μήπως η πρόληψη είναι η λύση τελικά και θα πρέπει μια φορά να τη σκεφτούμε σοβαρά ως περιβαλλοντική πολιτική σε αυτήν την χώρα με τόσο δασικό πλούτο που καταστρέφεται κάθε χρόνο και με δεδομένα τα ακραία καιρικά φαινόμενα λόγω κλιματικής αλλαγής που θα έχουμε στο μέλλον; Το τι σημαίνει πρόληψη για την περιβαλλοντική καταστροφή που βιώνουμε κάθε χρόνο το γνωρίζουμε πια όλοι και πρωτίστως οι ειδικοί. Οι συζητήσεις καθημερινές χρόνια τώρα. Το αποτέλεσμα το ίδιο κάθε καλοκαίρι.
Αναρωτιέμαι, γιατί το τόσο απλό για άλλες χώρες γίνεται αδύνατο για την χώρα μας…
Παρασκάκη Γεωργία