Ζητούμενο η ανθρωπιά

Στην Ελλάδα της κρίσης το πιο μεγάλο στοίχημα είναι, ίσως, να μη χάσουμε την ανθρωπιά μας. Να είμαστε ενωμένοι και αλληλέγγυοι και όχι διχασμένοι κάτω από κάθε χρώματος πολιτικά γραφεία.
Κι ας καλλιεργείται εντέχνως από την κυβέρνηση και ορισμένα κόμματα, η θεωρία των άκρων που διχάζει αντί να ενώνει. Όχι ότι δεν υπάρχουν άκρα και ακραίοι άνθρωποι. Αλλά, τι πιο ακραίο από τα οικονομικά “μέτρα” του μνημονίου, που έχουν οδηγήσει στην εξαθλίωση και τη φτώχεια το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού. Ακραίες είναι, όμως και οι κατά καιρούς κραυγές για… κρεμάλες.
Ζητούμενο δεν είναι ούτε τα μνημόνια που καταστρέφουν ανθρώπους, ούτε οι… κρεμάλες. Ζητούμενο είναι η τιμωρία όσων τα… έφαγαν ώστε ο πολίτης να αισθανθεί, επιτέλους, ότι αποδίδεται δικαιοσύνη, αλλά και η αλλαγή πολιτικής, έξω από τον φαύλο κύκλο των μνημονίων, γιατί δεν μπορεί να συνεχίσουν να πληρώνουν αυτοί που δεν φταίνε. Ζητούμενο είναι ακόμη ο πολιτισμός και η παιδεία που δεν θα επιτρέψουν λάθη του παρελθόντος αλλά θα ανοίξουν τον δρόμο για μια κοινωνία ελευθερίας και ανοχής. Αντί του θλιβερού φαινομένου των λεκτικών επιθέσεων προς όποιον δεν μας μοιάζει αλλά εκφράζει άλλη γνώμη από τη δική μας. Γιατί όπως έλεγε και ο Jimi Hendrix, «όταν η δύναμη της αγάπης ξεπεράσει την αγάπη για δύναμη, ο κόσμος θα γνωρίσει την ειρήνη».
Το δρόμο για ένα άλλο μέλλον δείχνουν οι νέοι που εξεγείρονται ειρηνικά διεκδικώντας δικαιώματα και ελευθερίες, οι πρωτοβουλίες θεσμικών και μη φορέων, συλλογικοτήτων και κινημάτων, υπέρ αδυνάτων: συσσίτια, κοινωνικά ιατρεία, κοινωνικά παντοπωλεία κ.ά..