Πάντα αισθάνομαι όταν ξημερώνει, ότι επιστρέφω από ένα μακρινό ταξίδι σε τούτη την χώρα. Η χώρα αχνά στο μισοσκόταδο επανέρχεται κομμάτι – κομμάτι στο νοητό μου.
Σκέφτομαι τι έγινε χθες και τι απροσδιόριστο μας περιμένει σήμερα.
Αυτό δεν είναι αβεβαιότητα. Πιότερο σα μόνιμη έκπληξη την καταλαβαίνω.
Τι έγινε χθες; Κομμάτια και ψιμμύθια ασυναρμολόγητα, μπαίνουν σε μια τάξη όταν πρωτοαισθανθείς πως κυλά η σημερινή ημέρα.
Σα να ‘χει φάει σκόρδο ο διπλανός σου στο λεωφορείο…
“Σταματά τα δρομολόγια η Rynair”.
Πικρή αίσθηση -μετά την unilever και τη Nestle- για την συρρίκνωση της οικονομικής δραστηριότητας.
Πάμε παρακάτω. Κάπου ψάχνεις με το πρώτο φως να κρατηθείς.
Να κρατηθείς από την ίδια την ανάσταση του φωτός.
Μα δεν φτάνει αυτό. Χρειάζεσαι και καλά νέα χρειάζεσαι μια υποψία προοπτικής.
Οι μέρες κυλούν από ξημέρωμα σε σούρουπο. Με την ίδια μόνιμη έκπληξη.
«Τι μας ξημερώνει σήμερα;».