Ξεμπερδέματα

Το δίλημμα του κ. Τσίπρα τι προέχει το κόμμα ή η χώρα ξεκαθάρισε. Διάλεξε τη χώρα, αφού στο κόμμα δεν μπορούν να συνυπάρξουν και να συνεννοηθούν οι βουλευτές με διαφορετικό ιδεολογικό υπόβαθρο. Η ευρεία και πρωτοφανής πολιτική συναίνεση που είχε ο πρωθυπουργός στον νόμο πλαίσιο για το τρίτο μνημόνιο δεν εξασφάλιζε τη συνέχισή της και για τους εφαρμοστικούς νόμους, αφού η κυριαρχία του αρχηγού περιήλθε σε περιδίνηση με τους “Πλατφορμιστές” και κατά μία έννοια “δραχμοσυλλέκτες”. Συγκρούσθηκαν με την πραγματικότητα και θέλησαν να ρίξουν στην πυρά τον κ. Τσίπρα, όταν είδαν ότι κατάφερε να γίνει ο μόνος εκφραστής της ελληνικής πραγματικότητας. Κυριαρχούσε στα ξένα μέσα ενημέρωσης και διαδραμάτιζε ρόλο ισχυρού μεταρρυθμιστή της Ελλάδας. Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, παλαιά και νέα, αντέδρασαν σε σημείο ρήξεως, όταν είδαν ότι ο κ. Τσίπρας, θα πετύχαινε τον σκοπό του. Του έμενε, όμως, ελάχιστος χρόνος να λάβει τις αποφάσεις του δίχως δημιουργικές ασάφειες και “θεωρίες των παιγνίων”. Η συνεχής ενασχόληση με τις εσωκομματικές ανισορροπίες του αφαιρούσαν μεγάλη ζωτικότητα απ’ αυτήν που χρειαζόταν για τα πρωθυπουργικά του καθήκοντα. Αγωνίστηκε ν’ αντιτάξει στην αποστασία τη δημιουργικότητά του, να δαμάσει τις αντίρροπες δυνάμεις μήπως καταφέρει με την ακτινοβολία του και τη συμπάθεια του αδοκίμαστου να προσφέρει κάτι καλό στον τόπο περιφρονώντας το πολιτικό μαρτύριο. Εξεταζόμενο το εγχείρημα από πολλές σκοπιές, άλλους οδηγεί σε ευοίωνες προβλέψεις, άλλους σε πλάνες και παρεξηγήσεις και μερικούς τους κάνει πιο αδιάφορους στην αδιαφορία τους. Η σύγκρουση ανάμεσα σε αντίθετες αντιλήψεις πολιτικής και ηθικής ήταν κάτι που τον έκανε πιο αποφασιστικό. Εχοντας ως γνώμονα τα διδάγματα από τα σφάλματά του ο κ. Τσίπρας κατάλαβε πως η βία δεν χρειάζεται να απελευθερώνει τις δυνάμεις της και ότι μόνο η δικαιοσύνη δίνει τέλος στις συγκρούσεις και παράγει διδάγματα ότι όποιος θέλει να κυβερνήσει τους άλλους πρέπει να έχει αυτοκυριαρχία. Εφ’ όσον τηρούνται τα πιο πάνω και η πράξη του πρωθυπουργού θεωρηθεί ευεργεσία για το έθνος δεν πρέπει από κανέναν να κατηγορηθεί για ιδιοτέλεια. Μπορεί στην αρχή να φαίνεται απ’ αυτούς που παριστάνουν τους “θεούς”, πράξη βέβηλη, αργότερα θα δείξει, αν πρόκειται περί θυσίας για να περισωθεί κάτι άλλο. Το δράμα δεν τελειώνει την 20η ή την 27η Σεπτεμβρίου. Από εκεί κι ύστερα αρχίζει η πραγματοποίηση καθολικής δικαιοσύνης μακριά απ’ την επιβολή βιαιοτήτων και ακροτήτων, με τις οποίες πολλοί εκυβέρνησαν τον τόπο με μια δύναμη παθών αόρατη στους κοινούς θνητούς. Ο κ. Τσίπρας μπορεί να έμπλεξε με άσχετους και για όλα όσα συνέβησαν μέχρι τώρα να αναλογίζεσαι πόση ζημιά του καναν οι δικοί του περισσότερη απ’ όση ο κ. Θεοδωράκης και η κα Φώφη. Ομως ήταν ο μόνος τρόπος να ξεμπλέξει και να στείλει σπίτια τους αυτούς που θέλησαν να αποδομήσουν τη δημιουργικότητά του για να κυβερνήσει κανονικά, βάζοντας σε μια μόνιμη τροχιά τη χώρα, κατά το πρότυπο του Ανδρέα Παπανδρέου, κακέκτυπου πιθανώς, αλλά αναγκαίου υπό τις παρούσες συνθήκες. Να χρησιμοποιήσει το νέο σε υπερεπάρκεια πολιτικό δυναμικό σε κατάλληλες θέσεις που ν’ αποδίδουν έργο με νηφαλιότητα και συνέπεια.