Βασίλης Μιχελιουδάκης… τελευταίο αντίο Τα Χανιά… Ο… “Τόπος των τεσσάρων εποχών… και του εναλλακτικού τουρισμού” όπως ανέγραφε και στην κορυφή της σελίδας του ως logo ο Βασίλης Μιχελιουδάκης, ήταν φανερό πως για τον ίδιο θεωρούνταν ο καλύτερος τόπος να ζει κάποιος. Κι όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα μπορούσαν να γίνουν πιο όμορφα! Δεν σημαίνει πως θα ’πρεπε να αρκεστούμε όλοι εμείς οι κάτοικοι τούτης της πόλης στην όποια ομορφιά της και να μην προσπαθήσουμε να την κάνουμε ακόμη καλύτερη, ακόμη πιο φιλική στους επισκέπτες της, να τη δούμε να πρωτοπορεί σε όλους τους τομείς αλλά και να αναπτύξουμε σωστά τον τομέα του τουρισμού ώστε να φέρουμε ακόμη περισσότερο και ποιοτικότερο κόσμο εδώ! (Αυτό έλεγε είτε προφορικά είτε με τα γραφόμενά του ο Β.Μ.). Εξάλλου, όλα τα θέματα που αφορούσαν αυτό το κομμάτι του τουρισμού -τόσο τοπικά για τα Χανιά, την Κρήτη όσο και για όλη την Ελλάδα- αποτελούσαν το μεγαλύτερο μέρος της ύλης της σελίδας που επιμελούνταν ο ίδιος! Και μπορούσες να διαβάσεις σχεδόν τα πάντα στην ιδιαίτερη αυτή σελίδα, να δεις την άποψη τον σχολιασμό αλλά και τις προτάσεις του επιμελητή της! Μια σελίδα που πολλές φορές ο χώρος της φαινόταν πολύ μικρός για να χωρέσει όλα όσα είχε από πριν προετοιμάσει με πολλή φροντίδα αλλά κυρίως μεράκι ο Μιχελιουδάκης!
Θυμάμαι την έγνοια του να περιμαζέψει, να κρατήσει οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη αναφορά-αφιέρωμα γινόταν για τούτο τον τόπο σε περιοδικά, εφημερίδες ή ένθετα εφημερίδων! Τα συνέλεγε είτε για να τα παρουσιάσει στη σελίδα του είτε για να μας τα δώσει για το Αρχείο! Περιοδικά, διαφημιστικά, ελληνικά αλλά και “ξένα”, και πριν από αρκετούς μήνες μια ολόκληρη σειρά ενός εβδομαδιαίου εντύπου που όπως και πάρα πολλά άλλα «δεν χωρούν πλέον στο σπίτι» όπως συνήθιζε να λέει. Ο Β.Μ. ήταν από τους αρθρογράφους που δεν έγραφε με “ήξεις αφήξεις”. Επιχειρηματολογούσε για τα όσα παρουσίαζε είτε μέσα από τη δική του σελίδα είτε ως σχολιογράφος στη 2η και την 3η σελίδα τούτης της εφημερίδος. Αποχαιρετώντας τον και αντί επιλόγου, παραθέτω ένα από εκείνα τα σχόλια του, γραμμένο με τον χαρακτηριστικό δικό του τρόπο, το οποίο ανέσυρα από την τελευταία δική του σελίδα που δημοσιεύθηκε τη Δευτέρα 7 Απριλίου: «Όταν οι Γερμανοί κάνουν ένα σωρό εκδηλώσεις και πανηγύρια για τα μήλα τους, οι Ιταλοί για τις ντομάτες τους και οι Ισπανοί βάζουν εξαγριωμένους ταύρους να τους κυνηγάνε… εμείς δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε -τέλος πάντων- μια γιορτή για το πορτοκάλι; Απορία εκφράζω! Παράλληλα, όμως, προσπαθώ “πόρτα – πόρτα” να πείσω τις νοικοκυρές να μάθουν στα κοπέλια τους, από μικρά, τους φυσικούς χυμούς. Να τους φτιάχνουν πρωινό με βούτυρο και μαρμελάδα από πορτοκάλια ή και νεράντζια, δικά τους. Να διατηρούν σε βάζα, δικά τους γλυκά κουταλιού από πορτοκάλι, μανταρίνι, νεράντζι, περγαμόντο, σύκα, βερίκοκα κ.ά.. – Ζητάμε πολλά; Ερώτηση κάνω»!
