Το Τζόκερ που δεν “κάθεται” και η θεά η Τύχη

Την περασμένη Κυριακή μπορεί να μην έπιασα το ΤΖΟΚΕΡ, αλλά τουλάχιστον συναντήθηκα με φίλους και γνωστούς που είχα να τους δω χρόνια και ζαμάνια!
Λίγο πριν ή λίγο μετά τα πρακτορεία του ΟΠΑΠ, άλλους μέσα κι άλλους έξω από αυτά, ανταλλάξαμε και δυο τρεις κουβέντες, αλληλοευχηθήκαμε “καλή επιτυχία” ο ένας στον άλλο κι όλοι μαζί στον τρίτο και στον τέταρτο της παρέας.
Οι ευχές μας δεν έπιασαν βέβαια και κάποιοι μου είπαν πως ίσως… ίσως, λέει να μην εννοούσαμε την ευχή, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα!
Πάντως για να μη μακρηγορώ, η αλήθεια να λέγεται: το ΤΖΟΚΕΡ μας οδήγησε στον ίδιο τόπο, έστω και για κάποιες στιγμές μάς έσμιξε και θυμηθήκαμε τα παλιά!
Και το μόνο σίγουρο είναι ότι τούτο το “παιχνιδάκι” θα μας ξανασμίξει. Και όποιους δεν είδα την Κυριακή, είμαι σίγουρος ότι θα τους δω αύριο Πέμπτη που πάλι όλοι μαζί θα τρέξουμε να… ρίξουμε τη ζαριά για να τσιγκλίσουμε την τύχη μας.
Η Τύχη βέβαια -ομιλώ για τη θεά- ίσως να μην θέλει καν τσίγκλισμα, να μην χρειάζεται καν να κινηθείς από το σπίτι σου αλλά να ’ρθει εκεί που βρίσκεσαι και να σου πει «voila mon ami, εδώ είμαι και είμαι δική σου…».
Και μιας κι ο λόγος για τους αριθμούς του Τζόκερ, να σου πει η θεά η Τύχη ή μάλλον για να το κάνω πιο αισθαντικό, να σου ψιθυρίσει η θεά στ’ αυτί: «Γράφε. Γράφεις;».
Και να τρέχεις εσύ αυθωρεί για να βρεις μολύβι, στυλό, χαρτί, μια χαρτοπετσέτα, οτιδήποτε βρε αδερφέ κι αφού τα βρεις κι είσαι έτοιμος και απαντήσεις «Ο.Κ.», να σου ψιθυρίσει αυτή σιγά-αργά για να τα προλαβαίνεις κιόλας, «γράφεις;» «Γράφω, λέγε» να της πεις. Να ακούσεις τον ψίθυρό της «8, (παύση), 18, (παύση), 42, (το αυτό), 21, παύση και… 44!» Και μετά να σου πει η θεά: «Πάρε και το Τζόκερ τώρα: 17».
Κι εσύ να γράψεις τους αριθμούς, να πας στο πρακτορείο, να το ρίξεις το δελτίο και μετά, το βράδυ να βγουν τα μπαλάκια με τους αριθμούς που σου ψιθύρισε και ω! του θαύματος να έρθουν όλοι ένας προς ένα.
Ε ρε γλέντια!!! Αυτό είναι Τύχη…
…Τι; Ονειρα καλοκαιρινής νυχτός; Αυτά δεν γίνονται;
Δεν ξέρω αν γίνονται ή δεν γίνονται, υποθέσεις κάνω φίλε! Ισως όμως να ’χεις και δίκιο.
Εμένα δε με νοιάζει αν όλα αυτά τα παραπάνω γίνονται ή δεν γίνονται! Το θέμα είναι ότι είναι όμορφο να μπορεί κάποιος να ονειρεύεται ή ακόμη να μπορεί να διατηρεί ζωντανή μια κάποια ελπίδα. Διότι και μόνο που υπάρχει το όνειρο να τ’ ονειρεύεσαι ή η ελπίδα για να ελπίζεις, από μόνα τους αυτά μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Μπορούν να γίνουν η κινητήριος δύναμη για να συνεχίζουμε να ψάχνουμε τα… ουσιαστικότερα!
Ο καθένας εξάλλου έχει τη δική του βιοθεωρία και από βιοθεωρίες υπάρχουν ουκ ολίγες.
Το σίγουρο πάντως είναι ότι την όποια ελπίδα για οτιδήποτε, είναι όμορφο να την έχεις, κυρίως σε περιπτώσεις πολύ πιο σημαντικές από ένα ΤΖΟΚΕΡ, περιπτώσεις που δεν μπορείς να πιαστείς από πουθενά…
Τι λέγαμε όμως; Α! για το παιχνιδάκι το Τζόκερ.
Λοιπόν, το μόνο σίγουρο είναι πως όποιος και να πάρει τα μπικικίνια, οι ρυθμοί θα επανέλθουν στα φυσιολογικά τους -φυσιολογικά τρόπος του λέγειν- ο κάθε κατεργάρης θα πάει στον πάγκο του ή όπου του ’χει τάξει η μοίρα του για να βγάζει τον επιούσιο. Διότι ο… επιούσιος δεν είναι παιχνίδι παίξε-γέλασε.