Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

«Το τραγούδι πρέπει να ασχολείται με όσα συμβαίνουν»

«Σήμερα, αν έχει κάποια αντικειμενική υπόσταση η έννοια καθήκον του δημιουργού, το ειλικρινές τραγούδι θα πρέπει να ασχολείται και με αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Εντάξει μιλήσαμε για τον έρωτα, για την υπαρξιακή αγωνία και την απώλεια και θα ξαναμιλήσουμε όποτε το αισθανόμαστε και συμβαίνουν, αλλά πρέπει να δούμε και τι γίνεται γύρω μας. Δεν μπορεί να είμαστε σε έναν γυάλινο πύργο, να βλέπουμε τα πράγματα εξ αποστάσεως και να λέμε ότι αυτά δεν αφορούν το τραγούδι».

O   Γιάννης Ψαρουδάκης είναι για πάνω από δύο δεκαετίες η ψυχή της «Οκτάβας». Ενα μουσικό σχήμα που έχει ταυτιστεί με το ελληνικό τραγούδι που αποσκοπεί στη συγκίνηση και όχι στην εκτόνωση, στην ψυχαγωγία και όχι στις άναρθρες κραυγές. Ενα τραγούδι, όπως αυτό που συναντά κανείς στην τελευταία δουλειά του γκρουπ με τίτλο «Οκτάβα στη χώρα των θαυμάτων», η οποία κυκλοφόρησε πρόσφατα και στην οποία συμμετέχουν ο Βασίλης Σκουλάς και η Γεωργία Νταγάκη. Αυτή η νέα κυκλοφορία στάθηκε η αφορμή και για τη συνάντησή μας με τον Γιάννη, ο οποίος, μεταξύ άλλων, μας εξομολογήθηκε ότι η «Οκτάβα» βρίσκεται ήδη σε αναζήτηση χώρου, προετοιμάζοντας την επιστροφή της στις ζωντανές εμφανίσεις τον ερχόμενο χειμώνα…

Στο σημείωμα του νέου cd σας λέτε ότι «για να αντέξουμε τη ζωή πρέπει να βρούμε τρόπους να την ερωτευτούμε». Το τραγούδι είναι ένας τέτοιος τρόπος;
Αυτή είναι μια βαθιά υπαρξιακή φράση που με αντιπροσωπεύει απόλυτα. Για να αντέξεις τη ζωή χρειάζεσαι διάφορα εφόδια και πλέον αφότου οι ηθικές αξίες, όπως η θρησκεία και οι ιδεολογίες, έχουν εκπέσει χρειάζεσαι όμορφα πράγματα για να αντέξεις, όχι τα βάσανα της ζωής, αλλά την ίδια τη ζωή και το υπαρξιακό της φορτίο. Ενα, λοιπόν, από τα βασικότερα όπλα σε αυτόν τον αγώνα είναι το τραγούδι, η τέχνη και ο πολιτισμός. Γιατί αυτά τα πράγματα κάνουν τη ζωή μας πιο πολύχρωμη.

Το cd σας έχει τίτλο «Η Οκτάβα στη χώρα των θαυμάτων». Γίνονται θαύματα σήμερα;
Η χώρα των θαυμάτων είναι το τραγούδι και η μουσική και είναι ένα μικρό θαύμα, γιατί με το τραγούδι μέσα σε 3 λεπτά μπορείς να πεις μια ιστορία η οποία να αφορά περισσότερους ανθρώπους από την κοπέλα και τον κολλητό σου. Μπορείς δηλαδή να έχεις επαφή και επικοινωνία με ανθρώπους που δεν γνωρίζεις προσωπικά κι αυτό είναι ένα συναίσθημα πολύ όμορφο.

Η «Οκτάβα» επιμένει και αντέχει στον χρόνο. Το μυστικό σας;   
Τα περισσότερα σχήματα είναι δύσκολο να κρατηθούν γιατί μπαίνουν στη μέση προσωπικές φιλοδοξίες, ανταγωνισμοί και ζήλιες. Γι’ αυτό από την αρχή που κατέβηκα από τη Θεσσαλονίκη για να φτιάξω το σχήμα, αυτό που επεδίωκα ερχόμενος σε επαφή με ανθρώπους που θα συνεργαζόμουν ήταν όχι τόσο πολύ το μουσικό ταλέντο, αλλά τον τρόπο που μπορούμε να συνεννοηθούμε πάνω στο πάλκο. Εναν χώρο δηλαδή όπου υπάρχει πολλή ένταση και αναμετράται η προσωπική φιλοδοξία, η ανάγκη να αρέσεις και να πείσεις με το πώς μπορεί συλλογικά να αποθεωθεί το εγώ. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει οι συνεργάτες σου να αναπνέουν τον ίδιο αέρα που αναπνέεις κι εσύ και να καταλαβαίνει ο ένας την ανάσα του άλλου. Αυτό επεδίωξα κι αυτός νομίζω ότι είναι ένας βασικός λόγος που κρατήθηκε ο βασικός κορμός της “Οκτάβας” 22 χρόνια μαζί. Ο δεύτερος λόγος είναι η ειλικρίνεια σε αυτό που κάναμε. Δεν θέλαμε να παραστήσουμε κάποιους άλλους, αλλά να είμαστε ο εαυτός μας.

Να φύγετε από την επαρχία και να «ανοιχτείτε» αλλού σας πέρασε από το μυαλό;
Εχουμε κάνει μια απόπειρα το 2000. Ανεβήκαμε στην Αθήνα, συνεργαστήκαμε με την Ελένη Βιτάλη και προέκυψε ένας κοινός δίσκος που λέγεται “Προσκήνιο”. Ολα τα περιοδικά, οι παράγοντες, οι μανατζαρέοι και οι δημοσιογράφοι είπαν ότι ήταν η καλύτερη παράσταση στην Αθήνα τον χειμώνα του 2000 – 2001 και την επόμενη χρονιά είχαμε πάρα πολλές προτάσεις. Επειδή όμως το διάστημα αυτό που ήμασταν πάνω ήρθαμε σε επαφή με τη ζούγκλα που επικρατούσε τότε στο ανθηρό, οικονομικά, ελληνικό τραγούδι αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω. Δεν μπορούσα να αντέξω αυτό που γινόταν γιατί απλά δεν θα ήμουν ο εαυτός μου. Θα έπρεπε να είμαι ένας τύπος ο οποίος θα γλείφει, θα κολακεύει και θα λέει άλλα πράγματα από αυτά που πιστεύει. Επρεπε να έχω στο μυαλό μου τι θέλει ο άλλος από εμένα κι όχι τι θέλω εγώ. Δεν θα μπορούσα δηλαδή να έχω ειλικρινείς σχέσεις με τους ανθρώπους. Οπότε αποφασίσαμε καλύτερα στην πόλη μας με τους φίλους μας, να δουλεύουμε με τους δικούς μας όρους, σε ένα όμορφο περιβάλλον.

Στο cd που μόλις κυκλοφόρησε έχετε δύο συμμετοχές που θα λέγαμε ότι λειτουργούν συμπληρωματικά. Μιλάω για τον πολύπειρο Βασίλη Σκουλά και τη νέα και ταλαντούχα Γεωργία Νταγάκη. Πώς ήταν η συνεργασία μαζί τους;
Ο Σκουλάς είναι αυθεντικός ως άνθρωπος και αυτό το βγάζει και στα τραγούδια του. Είναι εντυπωσιακό ότι αφέθηκε τελείως στα χέρια του δημιουργού και έλεγε “δίδαξέ με πώς θέλεις να πω το τραγούδι” με μια απίστευτη μετριοφροσύνη. Η Νταγάκη είναι μια πολύ καλή τραγουδίστρια και αυτό που της λείπει για να αναδειχθεί στη συνείδηση περισσότερων ανθρώπων είναι απλά ένα καλό τραγούδι. Κι αυτές οι συνεργασίες όπως και στον προηγούμενο δίσκο «Στο άγγιγμα μιας χορδής» που είχαμε συνεργαστεί με τον Δημήτρη Μητροπάνο -έναν άνθρωπο που τον θαύμαζα πάντα- αλλά και την Ερωφίλη, ήταν ξεχωριστές εμπειρίες. Ηταν συνεργασίες που νομίζω ότι έκαναν πολύ καλό και στις δύο πλευρές.

Στην «Οκτάβα στη χώρα των θαυμάτων» ακούμε ένα τραγούδι «γυμνό» από περιττά στολίδια και εφέ. Ενα τραγούδι με τα βασικά του συστατικά όπως πρέπει να είναι. Νομίζω ότι αυτή η προσέγγιση έλειψε τα τελευταία 25 χρόνια από την ελληνική δισκογραφία…
Οσο μαθαίνεις μουσική και προχωράς πέφτεις στην παγίδα ότι πρέπει στη μουσική που φτιάχνεις να δείχνεις όλα αυτά που έχεις μάθει. Ετσι παγιδεύεσαι στον εντυπωσιασμό, κάτι που σου στερεί την ουσία του πράγματος. Γιατί το τραγούδι τι είναι; Η αφήγηση μιας ιστορίας που πρέπει να ντυθεί με ένα κατάλληλο μουσικό ηχόχρωμα για να σου μιλήσει. Επίσης, αυτό το περιττό για το οποίο μιλάμε θα το συναντήσουμε και στις ερμηνείες διάφορων τραγουδιστών οι οποίοι αντί να ερμηνεύσουν το τραγούδι προσπαθούν να δείξουν πόσο καλοί τραγουδιστές είναι. Οποιος το κάνει αυτό όμως είτε μουσικός είτε τραγουδιστής έχει χάσει την ουσία του πράγματος και μαζί με αυτή έχει χάσει και το τραγούδι. Συνήθως δε το περιττό το φορτώνουν στο τραγούδι οι άνθρωποι χωρίς ταλέντο και συναίσθηση. Αντίθετα η απλότητα, που είναι η καλύτερη προσέγγιση, είναι και η πιο δύσκολη.

Πώς θα περιέγραφες το τοπίο της σύγχρονης ελληνικής μουσικής;
Οπως είναι το τοπίο στη σύγχρονη Ελλάδα το να ακουστεί ένα καλό τραγούδι είναι σαν να ρίχνεις ένα λουλούδι από ένα βάραθρο και να περιμένεις να ακουστεί ο ήχος του όταν πέσει. Σήμερα τα προβλήματα είναι τόσα πολλά που αναρωτιέμαι αν ο κόσμος έχει χρόνο και ενέργεια για να ακούσει κάποιο καινούργιο τραγούδι. Λένε ότι δύσκολες εποχές όπως η σημερινή δίνουν έμπνευση στον δημιουργό. Σήμερα όμως η εποχή είναι λίγο μασκαρεμένη, ενώ παλαιότερα τα προβλήματα ήταν ορατά. Η χούντα και η φτώχεια για παράδειγμα οφείλονταν σε συγκεκριμένες αιτίες. Αντίθετα στις μέρες μας τα πράγματα δεν έχουν αυτή την ηρωική υφή -ηχητικά- που είχαν τότε. Εννοιες για παράδειγμα όπως η δημοκρατία, η δικαιοσύνη, η ελευθερία έχουν υποστεί αλλοιώσεις και ηχούν αλλιώς, με συνέπεια να μην μπορείς να εκφραστείς εύκολα. Πολλές, δηλαδή, λέξεις που αφορούν τις πολιτικο-οικονομικές συνθήκες έχουν χάσει το νόημά τους.

Είσαι ένας άνθρωπος πολιτικοποιημένος. Το τραγούδι για εσένα είναι μια μορφή κοινωνικής παρέμβασης;
Κατά τη γνώμη μου ναι. Βέβαια δεν μπορεί να αλλάξει τα πράγματα, αλλά είναι η αντανάκλαση των γεγονότων πάνω στον προσωπικό κόσμο του δημιουργού. Πιστεύω, λοιπόν, ότι σήμερα, αν έχει κάποια αντικειμενική υπόσταση η έννοια καθήκον του δημιουργού, το ειλικρινές τραγούδι θα πρέπει να ασχολείται και με αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Εντάξει μιλήσαμε για τον έρωτα, για την υπαρξιακή αγωνία και την απώλεια και θα ξαναμιλήσουμε όποτε το αισθανόμαστε και συμβαίνουν, αλλά πρέπει να δούμε και τι γίνεται γύρω μας. Δεν μπορεί να είμαστε σε έναν γυάλινο πύργο, να βλέπουμε τα πράγματα εξ αποστάσεως και να λέμε ότι αυτά δεν αφορούν το τραγούδι.

Υπηρετείς τώρα και πολλά χρόνια το καλό ελληνικό τραγούδι. Εχει χώρο στην κοινωνία μας αυτό το τραγούδι;
Από τότε που ενέσκηψε η ασθένεια της ιδιωτικής τηλεόρασης το τραγούδι -γιατί αυτό που λέμε “κακό” τραγούδι δεν είναι τραγούδι, αλλά ένα εμπορικό κατασκεύασμα που απευθύνεται στα ένστικτα ενός μεταλλαγμένου από το λάιφ στάιλ ανθρώπου- έχει υποστεί μεγάλο πόλεμο. Για την τηλεόραση το τραγούδι αυτό δεν υπάρχει, δεν βγαίνουν εκπομπές τέχνης κι αυτό που λένε ότι αυτά θέλει ο κόσμος είναι “παραμύθι” γιατί ο κόσμος θέλει αυτά που του δίνεις, το κοινό πλάθεται. Σήμερα, λοιπόν, το τραγούδι θα το αναζητήσεις σε μουσικές σκηνές και σε κάποιους ραδιοφωνικούς σταθμούς που επιμένουν και έχουν και μεγάλη ακροαματικότητα.

Η «Οκτάβα» δεν έχει μόνιμη στέγη από πέρυσι. Σχεδιάζετε κάποια επιστροφή;
Αυτή τη στιγμή είμαστε στο ψάξιμο. Ενας χρόνος που καθίσαμε μας έκανε καλό γιατί είδαμε τα πράγματα απ’ έξω, αποφορτίστηκε ο κόσμος, αλλά γεννήθηκε ξανά και η επιθυμία να ξαναβρεθούμε με το κοινό. Πιστεύω ότι κατά πάσα πιθανότητα του χρόνου θα είμαστε σε ένα πάλκο και θα τραγουδάμε πάλι όλοι μαζί τα αγαπημένα μας τραγούδια.


Ακολουθήστε τα Χανιώτικα Νέα στο Google News στο Facebook και στο Twitter.

Δημοφιλή άρθρα

Αφήστε ένα σχόλιο

Please enter your comment!
Please enter your name here

Εντός εκτός και επί τα αυτά

Μικρές αγγελίες

aggelies

Βήμα στον αναγνώστη

Στείλτε μας φωτό και video ή κάντε μία καταγγελία

Συμπληρώστε τη φόρμα

Ειδήσεις

Χρήσιμα