Οι Ιταλοί είναι πρωτοπόροι στο είδος. Μεταπολίτευση θα ήταν, και στον αδιαμόρφωτο τότε χώρο του πάρκου των Αγίων Αποστόλων, είχε στηθεί η μεγάλη τέντα του τσίρκου.
H επιθυμία του πατέρα ήταν να επισκεφτούμε το τσίρκο, αυτός σαν Ιταλομαθής ο οποίος ευχαριστιέται να συναναστρέφεται ξανά τη γλώσσα και τη γειτονική ράτσα, κι εγώ σαν δώρο για να ξεχαστώ μετά από μια παρατεταμένη περιπέτεια υγείας. Ο χώρος σα διαβήκαμε την είσοδο μύριζε νοτισμένο άχυρο. Πήραμε θέση στις πτυσσόμενες εξέδρες οι οποίες είχαν αναπτυχθεί αμφιθεατρικά. Οι αναμνήσεις μου, περιορίζονται στα σκετς των φωνακλάδων κλόουν, που μιλούσαν σε μια γλώσσα ακαταλαβίστικη, και στη θέα των άγριων θηρίων τα οποία ακόμη και αιχμαλωτισμένα στα κλουβιά τους, με τρόμαζαν αλλά και με λυπούσαν ταυτόχρονα.
Ο πατέρας έχει πεθάνει από χρόνια. Οι πεθαμένοι όμως, εμφανίζονται ανελλιπώς στα όνειρα μας, σα να θέλουν να μας αποδείξουν ότι η μοναδική αιώνια ζωή είναι να ζούμε στα όνειρα των άλλων.
Έτσι κι εγώ, στη θύμηση ενός ονείρου με πρωταγωνιστή τον πατέρα, έζησα ξανά την παράσταση του τσίρκου μαζί του. Ξυπνώντας κατάλαβα ότι τότε εκπληρώναμε την επιθυμία του για την παρακολούθηση αυτής της παράστασης. Στο όνειρο είχα την ευκαιρία να παρατηρήσω την έξαψη και την ευχαρίστησή του, τότε. Παλαιότερα η δική μου τρομάρα και λύπη δε μου άφησαν περιθώρια να νιώσω την ικανοποίησή του.
Κι αν οι θεωρίες της Φυσικής λένε ότι ο χρόνος είναι καταδικασμένος να κυλά πάντα προς τα εμπρός, εγώ σα να κατάφερα την εξαίρεση και έζησα μια στιγμή του παρελθόντος ξανά, η οποία τότε μου είχε διαφύγει.
