Μια από τις πληγές που “άνοιξε” η κρίση των τελευταίων χρόνων είναι η μαζική φυγή νέων Ελλήνων επιστημόνων στο εξωτερικό. Η ανεργία, η εργασιακή ανασφάλεια και η υστέρηση σε πόρους που προορίζονται για την έρευνα και το επιχειρείν αποτελούν πλέον “καθεστώς” κι έχουν δημιουργήσει ένα εντελώς αφιλόξενο περιβάλλον για νέους ανθρώπους που μπορούν να προσφέρουν στον τομέα της επιστήμης και στην οικονομία της χώρας.
Οι συνέπειες αυτής της κατάστασης έχουν γίνει ήδη ορατές. Ολοένα και περισσότερα παιδιά ονειρεύονται το μέλλον τους έξω από την Ελλάδα. Παράδειγμα οι μαθητές της Γ’ τάξης του ΕΠΑ.Λ. Ελευθερίου Βενιζέλου Ραφαήλ Ραφαχία και Σήφης Ματσαμάκης. Δύο ταλαντούχα παιδιά που ξεχωρίζουν στον τομέα του προγραμματισμού και των νέων τεχνολογιών έχοντας καταφέρει να δημιουργήσουν τα δικά τους ηλεκτρονικά παιχνίδια, ο πρώτος, και έναν χειροποίητο τρισδιάστατο εκτυπωτή ο δεύτερος.
Ο μεν Ραφαήλ ονειρεύεται να στήσει τη δική του επιχείρηση στη Γερμανία. Ο δε Σήφης επιθυμεί να μείνει στον τόπο του και να αξιοποιήσει τις ικανότητές του στην αγορά. Το ενδιαφέρον που υπήρξε από αναγνώστες για τα δύο αυτά προικισμένα παιδιά μετά τη δημοσίευση των επιτευγμάτων τους στην εφημερίδα και την ηλεκτρονική σελίδα των “Χ.ν.” ήταν εντυπωσιακό.
Το ερώτημα και ο προβληματισμός των περισσοτέρων σχετίζονταν με το “αύριο” των δύο προικισμένων μαθητών: Θα τα καταφέρουν να έχουν την εξέλιξη που τους αξίζει ή θα χαθούν στη δίνη της οικονομικής κρίσης που βιώνει η χώρα; Θα μείνουν να προσφέρουν εδώ με τις ιδέες και τις δεξιότητές τους ή οι ικανότητές τους θα ανθίσουν και θα αξιοποιηθούν από κάποιους άλλους, μακριά από το ελληνικό αδιέξοδο; Το σίγουρο είναι ότι όταν μια χώρα δεν μπορεί να κρατήσει κοντά της τα νέα ταλαντούχα παιδιά της τότε είναι μια χώρα χωρίς μέλλον. Σε αυτή την πρόκληση καλείται να απαντήσει η κυβέρνηση και ευρύτερα οι πολιτικοί. Κι από την απάντησή τους δεν κρίνεται μόνο το δικό τους μέλλον, αλλά και η προοπτική αυτού του τόπου.
