Το “Κοινοβούλιο” των καναλιών

Ο ΣΥΡΙΖΑ κατά καιρούς αναγγέλλει τη λήψη ριζοσπαστικών μέτρων για την αλλαγή στο καθεστώς οργάνωσης και λειτουργίας των ιδιωτικών ηλεκτρονικών Μ.Μ.Ε. Οι εξαγγελίες αυτές της σημερινής κυβέρνησης αποτελούν και πανελλήνιο αίτημα, ήδη από την εποχή της de facto παράνομης κατάληψης των εθνικών ερτζιανών συχνοτήτων από τα εργολαβικά συμφέροντα (1988 και μετά).
Και όμως οι πομπώδεις εξαγγελίες γι’ αυτή την αλλαγή δεν μας πείθουν για τους ακόλουθους λόγους: Ενώ, από τις πρώτες ημέρες της κυβερνητικής θητείας του, ο ΣΥΡΙΖΑ θα όφειλε να δώσει το καλό παράδειγμα της μη υποταγής του στα κανάλια, που ο ίδιος αφορίζει, στην καθημερινή πρακτική εφαρμόζει εντούτοις το αντίθετο.
Υποταγμένη η κυβέρνηση στη μικροπολιτική αντίληψη του επικοινωνιακού ψηφοθηρικού οφέλους, γεμίζει καθημερινά τα κανάλια και τα αποκρουστικά τους παράθυρα με τα πιο απίθανα πρόσωπα, που καλούνται κατά κανόνα, τελείως αναρμοδίως, να διαφωτίσουν την κοινή γνώμη για όλα τα ζητήματα του έθνους, αλλά και της ανθρωπότητας!
Ταυτοχρόνως, η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση και μέχρι πρότινος κυβέρνηση, αλλά και το ΠΑΣΟΚ, δίνουν την εντύπωση μιας πιο λελογισμένης παρουσίας στα κανάλια, προφανώς μετά τα διδάγματα από την εκλογική ήττα της 25.1.15.
Στη μέση αυτής της αντιπαράθεσης που έχει μετατρέψει τα στούντιο και τα πλατό της ιδιωτικής κυρίως ραδιοτηλεόρασης σε ημιεπίσημο Κοινοβούλιο βρίσκεται μετέωρος ένας λαός ή καλύτερα μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας που στυλώνεται εμπρός στη μικρή οθόνη με την ελπίδα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δικαιούται όχι μόνο 100, αλλά και πολλαπλάσιες ημέρες μετεκλογικής χάριτος.
Και η μεγαθυμία αυτή έχει την ερμηνεία της: Το 32% των νεοδημοκρατών και το 14% των πασοκιτών, που είχαν ψηφίσει τα κόμματά τους το 2012, προσεχώρησαν στις 25.1.2015 εκλογικά στον ΣΥΡΙΖΑ. Οχι βέβαια από αλλαξοπιστία, αλλά από ύστατη έστω και πεπλανημένη επιλογή μιας οιασδήποτε άλλης κυβερνητικής εναλλακτικής. Εδώ πλέον μιλάμε για μια συγγνωστή, αλλά και παρακινδυνευμένη κίνηση αυτοκτονικής απελπισίας, μετά από μια συναπτή πενταετία δημοσιονομικού μαρτυρίου.
Μια ακόμη ερμηνεία, που θα μπορούσε να δοθεί, για τη μαζική μετοικεσία ετερογενών πολιτικών δυνάμεων προς το απίθανο συνονθύλευμα αλληλογρονθοκοπούμενων συνιστωσών της σημερινής κυβέρνησης, είναι τα καιροσκοπικά, ωφελιμιστικά κίνητρα μεγάλου τμήματος του εκλογικού μας σώματος, που είναι από παράδοση εγκλωβισμένο στις δοσοληψίες του πελατειακού ρουσφετολογικού κράτους. Και κατά συνέπειαν αρέσκεται να συμπλέει με το εκάστοτε “γκοβέρνο” (κυβέρνηση) κατά Θεοδ. Κολοκοτρώνη…
Η τελευταία δυνατή και αληθοφανής ερμηνεία, γι’ αυτή τη μετοικεσία δεν είναι και τόσο κολακευτική για τον “πάντα ευκολόπιστο και πάντα ευκολοπροδομένο λαό”. Η ερμηνεία αυτή θεμελιώνεται στο επιχείρημα ότι η σειρήνα της μικρής οθόνης έχει αδρανοποιήσει πολιτικά αρκετές χιλιάδες δέσμιους του τηλεοπτικού καναπέ.
Και δυστυχώς οι δέσμιοι της κατηγορίας αυτής εμψυχώνονται όχι τόσο από υποδειγματικές τηλεοπτικές συζητήσεις που εδραιώνονται στη διαλεκτική “λόγος – αντίλογος” ή “θέση – άρνηση – σύνθεση”, αλλά κυρίως από τις επιθετικές διακοπές της συζήτησης, με υψηλόφωνες έως εκκωφαντικές παρεμβάσεις που όχι σπάνια καταλήγουν σε φραστικά επεισόδια, που μας παραπέμπουν στα σημερινά κακέκτυπα των αρχαίων “εξ αμάξης”.
Και το χειρότερο: οι περισσότεροι από τους συντονίζοντες αυτές τις αντεγκλήσεις, αντί να παρέμβουν ως υποδειγματικοί διαιτητές, ακόμη και με κίτρινες, γιατί όχι και κόκκινες κάρτες, προσποιούνται τον “ειρηνικό” αμέτοχο ή και το χείριστο επιχαίρουν σιωπηρά για τη μετατροπή των στούντιο και των πλατό σε χουλιγκανικές αρένες. Γιατί άραγε; Μα για την άνοδο της τηλεθέασης! Ή αλλιώς, γιατί τέτοιοι καβγάδες “πουλάνε”!
Τι άραγε να ταιριάζει ως επίλογος στο σημερινό σημείωμα εκτός από τη λέξη “ντροπή”;