«Ενα πράμα μόνον με παρακίνησε κι εμένα να γράψω ότι τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι· όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσομεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί να την φυλάμεν κι όλοι μαζί και να μην λέγει ούτε ο δυνατός “εγώ” ούτε ο ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς “εγώ”; Οταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει, να λέγει “εγώ”· όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λένε “εμείς”. Είμαστε εις το “εμείς” κι όχι εις το “εγώ”. Και εις το εξής να μάθομεν γνώση, αν θέλομεν να φκιάσομεν χωριόν, να ζήσομεν όλοι μαζί». Γιάννης Μακρυγιάννης: “Απομνημονεύματα”.
Κεντρικός και κυρίαρχος ο λόγος του στρατηγού Μακρυγιάννη, αυτού του Μαντατοφόρου της Λαϊκής μας Παράδοσης, καθώς πλησιάζει η επέτειος της εθνικής μας παλιγγενεσίας. «Είμαστε εις το “εμείς” και όχι εις το “εγώ”», επιμένει να βοά η φωνή του στην έρημο της εθνικής μας μοναξιάς. Τον ακούμε άραγε; Βλέπομε το “τζακισμένο χέρι” του που μας δείχνει τον δρόμο της εθνικής αυτογνωσίας; Ή μήπως τυφλοί όντες «τα τ’ ώτα τον τε νούν τα τ’ όμματα» επιμένουμε να αποποιούμεθα των ευθυνών μας, των ευθυνών εκείνων που σήκωσαν στους ώμους τους στα 1821 οι πρόγονοί μας κι έκαναν το έθνος πατρίδα σπρώχνοντας το παρόν μπροστά και πίσω προς το πολύ μακρινό παρελθόν και προς το πολύ μακρινό μέλλον; Ρητορικά τα ερωτήματα…
Ο πρόγονοί μας! Οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας! Αυτοί που αποθήκευαν στις ατέλειωτες μέρες της σκλαβιάς πολεμικές κραυγές. Αυτοί που ανέβηκαν στους χαϊνόσπηλιους για να λικνίσουν τα όνειρα του γένους. Αυτοί που καημόδεσαν σε τραγούδια τις χειμωνιάτικες νύχτες, δίπλα στις παρασιές, τα βάσανα και τις πίκρες τους. Αυτοί που στα 1821 έπαψαν να παρακολουθούν με συγκίνηση και τρόμο τα συμβάντα, αναμένοντας το έλεος για την κάθαρση των κάθε λογής παθημάτων, και στάθηκαν στο ματωμένο γκρεμνό της ελευθερίας. Και βέβαια αυτοί που δεν κατάλαβαν λογής “προστάτες”, όταν έσπερναν ανάμεσά τους τη διχόνοια και τις φατρίες για να κάνουν την πατρίδα “παλιόψαθα”. Αυτοί οι ωραίοι Ελληνες που περιφρόντιδες από τότε περιέρχονται τις φλέβες του έθνους και γίνονται μπροστάρηδες στους αγώνες του.
Αθρώπινη και ζεστή σαν την Ανοιξη, τυρρανισμένη σαν την πατρίδα και πανωραία σαν τη λευτεριά η φωνή του Μακρυγιάννη, που επιμένει να ακούγεται, προπάντων στις εθνικές μας επετείους. Οι οπλές των κυπαρισσιών απ’ τα κοιμητήρια σκάβουν την καρδιά και τον νου μας και μας γεμίζουν μνήματα και μνήμες. Μνήματα και μνήμες που μνημονεύουν το μεγάλο μήνυμα του 1821, ότι ο Ελληνας νοείται μόνο εν ελευθερία. Το μεγάλο μήνυμα που δεν μπαίνει στα μουσεία της ιστορίας. Γιατί, για να μιλήσουμε και πάλι με τα λόγια του μπάρμπα Γιάννη του Μακρυγιάννη μπορεί να ‘ναι αδύνατες οι θέσεις μας και να ‘μαστε λίγοι «όμως παρηγοριόμαστε μ’ έναν τρόπο: Οτι η τύχη μας έχει τους Ελληνες πάντοτε ολίγους. Οτι αρχή και τέλος, παλαιόθε κι ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν. Κι όταν κάνουν αυτήνη την απόφαση, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν».
Η αλληλογραφία μας
Μανόλη Μακριδάκη, πρόεδρο του Συλλόγου Φρεδιανών Αττικής “Η Ευαγγελίστρια” και εκδότη της εφημερίδας “Η φωνή των Φρεδιανών”: “Αλλος αέρας φύσηξε φέτος εις την πλατεία γιατ’ είδα και γεμίσανε όλα τα καφενεία». Μου άρεσε πολύ αυτή η μαντινάδα με την οποία άρχισε το υπέροχο κείμενο της “Η πλατεία ήταν γεμάτη…” η Φρεδιανή αρχόντισσα Χαρίκλεια Λαγουμιτζάκη – Σανδραβέλη, στο τελευταίο (143) φύλλο της εφημερίδας σας, που επιμένεις να κυκλοφορεί. Αλλος αέρας ένιωσα κι εγώ να φυσά διαβάζοντας τις οχτώ μεγάλου σχήματος σελίδες της… Ο Φρες επιμένει να ζει και να δημιουργεί… Να εξακολουθήσει να φυσά ο Φρεδιανός αέρας μέσω της “Φωνής των Φρεδιανών”, φίλε!
