Το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕΚ. μπορεί να είναι θέατρο, αλλά σίγουρα θέατρο σκιών είναι αυτό που παίζεται στην πλάτη της τοπικής κοινωνίας για την τύχη του καλλιτεχνικού του διευθυντή Μιχάλη Αεράκη.
Ο Μιχάλης είναι ηθοποιός. Ως ηθοποιός είναι διορατικός. Γνωρίζει πολύ καλά το σημείο εκκίνησης της “αμφισβήτησής” του. Είναι η άλλη όψη ενός νομίσματος για την τύχη που επιφυλλάσουμε στα Χανιά στους πετυχημένους ανθρώπους. Αφού τους “τσαλακώσουμε”, τους βάζουμε στο δημόσιο θυσιαστήριο και μετά αερολογούμε.
Θυμούμαι από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 που γνωρίσαμε το θέατρο στα Χανιά (ως αποκάλυψη ελευθερίας) με την παρότρυνση του Μιχάλη. Θυμούμαι ακόμη όταν ξέσπασε η κρίση που φιλοξενούσε στο σπίτι του τον μεγάλο μας ηθοποιό τον Γιώργο Μοσχίδη και τον συνάντησα και συζητήσαμε.
Το Θέατρο είναι σκηνή και πλατεία. Ο Μιχάλης ήταν αυτός ο σύνδεσμος σκηνής και πλατείας. Είτε τους αρέσει είτε όχι.
Ενοχλούνται φαίνεται κάποιοι στα Χανιά, με το χαμόγελο συγκατάβασής του. Ηθελαν κάτι πιο “επαναστατικά βλοσυρό”, μάλλον.
Χαμογελάτε, είναι μεταδοτικό…