Ποζάρει εμπρός μου με δυο τρεις… φούσκες από το σάλιο της προσεκτικά μην τυχόν και σπάσουν. «Μπαμπά δες τι μπορώ να κάνω». Κλειστά χειλάκια, μάτια ανοικτά, σε στάση προσοχής, μπρος στον φακό της φωτογραφικής του κινητού τηλεφώνου κι εγώ δυο μέτρα μακριά να προσπαθώ να επικεντρώσω στο νέο αυτό κόλπο που της έμαθε η φίλη της στο σχολείο… «Μπαμπά να σου δείξω τι έμαθα να κάνω;» η πρώτη της ερώτηση μόλις με είδε όταν πήγα να την παραλάβω από το νηπιαγωγείο… Πεντέμισι χρονώ κοριτσάκι, παράλληλες οριζόντιες ροζ, κόκκινες και άσπρες ρίγες το κολλάν της, αθλητικά ροζ παπούτσια και με ροζ μπλουζάκι στέκεται ενώπιόν μου, αγαπημένη, μικρή νεραϊδούλα, πριγκίπισσα των ονείρων μου, η καλή μου… Σοβαρή και με ύφος, ένα κλικ μακριά μου και δεν μπορώ να συγκρατηθώ καθώς βλέπω την προσπάθειά της, θέλω ν’ απλώσω τα χέρια μου να αγκαλιάσω σφιχτά το ευθυτενές της παράστημα, να τη γεμίσω φιλιά! «Σιγά, μου έσπασες τη φούσκα» με βάζει στη θέση μου!
Πρέπει να συγκρατηθώ! Να μη ξεχειλίσει όλη η ευτυχία που γεμίζει τα σωθικά μου τούτη τη στιγμή! Πρέπει να συγκρατηθώ, να περιμένω να ξαναγίνει όλη η διαδικασία για να πετύχουν οι νέες φούσκες. Μου το ζήτησε, πώς να αρνηθώ; Ασε που δεν βρίσκεις τέτοιες ευκαιρίες πόζας και πολύ συχνά! Πρέπει να συγκρατηθώ, λοιπόν, για χάρη της, για χάρη της στιγμής· για να μη χαθεί τούτη “η πόζα με τις φούσκες”! «Ετσι θα την ονομάσω» σκεύτομαι καθώς βρισκόμαστε λίγο πριν την ολοκλήρωση της προετοιμασίας… Μοιάζει ώρα 0, ακινησία πλήρης, παύση περιστροφής της γης, ένα απίστευτο ξεσκαρτάρισμα του μυαλού από τις σκοτούρες και τα άγχη της καθημερινότητας, μια πινελιά από παχύ χρωστήρα που ’χει πάνω του όλα τα χρώματα αρμονικά μπλεγμένα! Μοιάζει η μικρή μου να είναι πια έτοιμη! Τη ρωτώ να μου το επιβεβαιώσει! Μου κάνει νόημα, κουνώντας το κεφάλι της! Ολα στην εντέλεια λοιπόν… “Κλικ” και τ’ όμορφο κοριτσάκι αποτυπώνει τούτη την εικόνα του στη μνήμη του κινητού μου, στο νου και στην καρδιά μου, στα κατάβαθα των λοβών των ματιών μου· πάει να πει ’κει που κρατώ όλα τα σημαντικότερα πάνω από την ίδια τη ζωή μου ενθυμήματα… Η μικρή μου πρωτοκόρη, με ανασηκωμένα τα μανίκια έξω από «το σπίτι μας που πετάει» όπως κάθε λίγο μας λέει! «Πετάει το σπίτι μας» χαμογελαστό το ηχόχρωμα της ευτυχίας της, των συναισθημάτων που γεμίζουν τη μικρή ψυχούλα των 5μισι χρόνων της! Ιδού η μικρή μου η Ευδοκία με τις φουσκάλες απ’ το σάλιο της στη μέση των χειλιών της, με τη στέκα πάνω στ’ ατίθασα μαλλιά της που δεν συμμορφώνονται, κοιτά ευθέως στον φακό με προσοχή… Αποτυπώθηκε για πάντα!!!
