Θυμάστε κύριε βουλευτά;

Στα παιχνίδια, μικρός, ήταν πρώτος. Και μετά στο Πανεπιστήμιο, στρούχτορας. “Μανιπουλάροντας” πάντα, παραποιώντας την πραγματικότητα. Eτσι πέρασαν τα χρόνια και βγήκε βουλευτής.
Επαγγελματίας κι εκεί· προφέσορας. Μύγα στο σπαθί του δεν σήκωνε. «Και ο άγγελος και ο δαίμονας», που έλεγε και μια θεία του, στην εκλογική του περιφέρεια.
Εκεί βέβαια, σπάνια κατέβαινε μετά την εκλογή του. Τον είχε κερδίσει η μεγάλη ζωή της πρωτεύουσας, το καφενείο της Βουλής, η μόστρα με τον οδηγό που του άνοιγε την πόρτα στο αυτοκίνητο.
Σπάνια πήγαινε στο χωριό του. Ητανε βλέπεις που είχε δυσαρεστηθεί κι ο κοσμάκης με την πολιτική που εφάρμοζε η κυβέρνησή του. «Άσε, να μην έχουμε άλλα…», έλεγε στον ιδιαίτερό του.
Από υπόκλιση σε υπόκλιση, τον πηγαίνανε πρωί και βράδυ. «Πώς είσθε κ. βουλευτά, περάστε κ. βουλευτά…»! «Εργαζόμαστε για το συμφέρον του λαού» αντέτεινε αυτός.
Μια μέρα πήγε στο γραφείο του και τον ενημέρωσε η γραμματέας του ότι τον αναζήτησε τηλεφωνικά μια συγγενής του από το χωριό. «Άσε, γιατί είναι φαρμακόγλωσση αυτή», σχολίασε και έκατσε στο γραφείο του σκεπτόμενος το χωριό του.
Θυμήθηκε τη δασκάλα, τον καφετζή, τα παιδιά που παίζανε στην αυλή του σχολείου. Σαν εικόνες από παλιά ελληνική ταινία ξεδιπλώνονταν οι αναμνήσεις του.
Δε θα πεις πως δάκρυσε, μόνο ότι προβληματίστηκε λίγο…