«Θεωρώ ότι, παρά την κρίση και τους κραδασμούς που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία τα τελευταία πέντε χρόνια, δεν θα φτάσουμε ποτέ σε καταστάσεις που περιγράφω μέσα από τις σελίδες του βιβλίου μου, διότι έχουμε πλέον ως χώρα αποκτήσει το ευρωπαϊκό και δημοκρατικό μας κεκτημένο, ενώ έχουμε τη δυνατότητα ενός μεγαλύτερου αυτοκαθορισμού ως έθνος από ό,τι τότε».
Αυτό τόνισε, μιλώντας στα “Χ.Ν.”, ο συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης, στο περιθώριο της εκδήλωσης – παρουσίασης του βιβλίου του, με τίτλο “Νίκη”, το βράδυ της Τετάρτης στο βιβλιοπωλείο “Μικρό Καράβι”.
Ο κ. Χωμενίδης σημείωσε ακόμα ότι «το μυθιστόρημα περιγράφει την ιστορία μιας οικογένειας που έδρασε καθ’ όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα και η οποία στους κόλπους της είχε διακεκριμένα στελέχη της αριστεράς, αλλά και ανθρώπους από την άλλη “μεριά”.
Περιέχει ιστορίες τις οποίες άκουγα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, από τους ανθρώπους που ήταν συγγενείς μου και οι οποίοι είχαν “παίξει” τον ρόλο τους στα πράγματα εκείνα τα χρόνια».
Οπως αναγράφει ο συγγραφέας στο οπισθόφυλλο του βιβλίου «έζησε κάποτε ένα κορίτσι που βρέφος εβδομήντα ημερών το συνέλαβαν και το έστειλαν εξορία στις Κυκλάδες. Εζησε κάποτε ένα κορίτσι που -στη διάρκεια της κατοχής και του εμφυλίου- η οικογένειά του κόπηκε στα δύο, όμως εκείνο δεν έπαψε στιγμή να αγαπάει κανέναν τους. Εζησε κάποτε ένα κορίτσι που -όταν γεννήθηκε- ο πατέρας του ήταν “ο ηρωικός αρχηγός των εργατών” και -όταν μεγάλωσε- έγινε “ο προδότης της εργατικής τάξης”. Κι ας μην είχε προδώσει τίποτα από ό,τι πίστευε. Εζησε κάποτε ένα κορίτσι που πέρασε όλη του την εφηβεία στη βαθιά παρανομία. Κλεισμένο σε ένα σπίτι, με ψεύτικο όνομα, χωρίς να πηγαίνει στο σχολείο, χωρίς να κάνει παρέες. Γιατί ήξερε πως, εάν οι Αρχές ανακάλυπταν ποιοι ήταν οι γονείς του, θα τους εκτελούσαν. Κι όταν επέστρεψε στην ελευθερία, το κορίτσι εκείνο ερωτεύτηκε παράφορα, κόντρα στη θέληση και στην ανοχή της οικογένειάς του. Το κορίτσι λεγόταν Νίκη. Και ήταν η μάνα μου (αυτό όμως έχει τη λιγότερη σημασία). Η ζωή της Νίκης είναι η ζωή όλων των παιδιών που έρχονται στον κόσμο με ένα βαρύ φορτίο στους ώμους, δεν το απαρνιούνται, ούτε όμως το αφήνουν να τα λυγίσει».
