Τα ξωτικά… των Χανίων

Εχουν τα Χανιά, ξωτικά;
Είχαν ένα, και πάει πέταξε στα ουράνια κι αυτό.
Τον θυμάμαι πάνω στη μοτοσυκλέτα του.
Με εκείνες τις γεμάτες μυστήριο μπούκλες να ζητά ψήφους, να διαπερνά εκκωφαντικά τα εκλογικά κέντρα, να γελά με τους Χανιώτες.
«Θα σε ψηφίσουμε Χρήστο».
Μα ο δόλιος ο Χρήστος δεν έσβηνε… κλήσεις στην Τροχαία κι έτσι αντί για ψήφους, του δίναμε την καρδιά μας.
Κάθε πόλη (έτσι και τα Χανιά) έχουν ένα αέρινο βάδισμα στον ουρανό.
Εκεί που λες, «εδώ είμαστε σίγουροι…», ερχότανε ο Χρήστος και ματαίωνε τον σχολαστικισμό της πολιτικής, την μπαμπέσα τη ρητορεία, που ήταν τότε καμιά πενηνταριά λέξεις όλες κι όλες.
“Τυρτιράκη στην Βουλή!” Και καιγότανε το πελεκούδι του πελατειασμού, του ορθού λόγου, της ίντριγκας, της “τρίπλας”.
Όλοι τότε είχαμε ένα ρόλο. Και εμείς, και ο Χρήστος.
Ρόλο αλληλοεπικαλυπτόμενο, σπαρακτικό.
Για μια στιγμή ήμασταν όλοι βουλευτές.
Από περιέργεια…
Καλό παράδεισο “πρόεδρε”…