Σημείο του δρόμου που δύσκολα βαδίζεται…
Κι αυτό γιατί δεν του λείπουν οι κλίσεις, οι ανομοιογενείς πλάκες, οι προσθήκες που δημιουργούν μικρά βουναλάκια στην ίσια του επιφάνειά του, αλλά κι οι γνωστές μας φονικές λακκούβες!
Παρόλα αυτά τα.. ίχνη είν’ εκεί…
Λοξέψουν, επανέρχονται σ’ ευθεία γραμμή, ξανά στρίβουν λίγο για ν’ αποφύγουν τις κακοτοπιές, και συνεχίζουν…
Σου δίνεται μάλιστα η ευκαιρία να παρακολουθήσεις την πορεία τους, καθώς με σκυμμένο στο πεζοδρόμιο κεφάλι παίρνεις αργά τα δικά σου, προσεκτικά βήματα.
Όταν τα πρωτοείδες ήταν ένα απλό κοκκινάδι στην πλάκα επάνω…
Που λίγο πιο κάτω φάνηκε ξανά…
Σε ίση απόσταση καθώς προχωρούσες, να κι άλλο ένα, κι άλλο, κι άλλο…
Ίχνη ολοκόκκινα που σε ταράζουν, γιατί μοιάζουν πιο πολύ μ’ αιμάτινο σημάδι και πάει απ’ εδώ κι εκεί, ακολουθώντας τις ιδιοτροπίες του δρόμου.
Ασταθής βηματισμός σαν τον δικό σου, αλλά πάντα σταθερά μπροστά…
Το κοιτάς και προσπαθείς να καταλάβεις τι να’ ναι.
Για μπογιά δεν δείχνει, μια που τ’ αποτύπωμα σου φαίνεται πιο πολύ σαν πατούχα ζώου…
Τώρα σου μπαίνει η ιδέα πως κάποιο πληγωμένο, μεγαλόσωμο σκυλί βάδισε λίγο πριν, το ίδιο δρομολόγιο.
Κούτσα-κούτσα, αιμορραγώντας μάλλον…
Κι ο άνθρωπος που ήταν;
Όλοι όσοι προηγήθηκαν, που το ‘βλέπαν ν’ αργοπερπατά και να αιμορραγεί, με τι καρδιά το προσπέρασαν;
Συγχίζεσαι καθώς τα ίχνη δεν λένε να τελειώσουν κι όλο κοιτάς μπροστά διερευνώντας γι’ άλλα.
Έφθασες πια στην διάβαση κι η αγωνία κορυφώθηκε.
Βλέμμα μπρος, δεξιά, αριστερά κι ίχνος…πατουχιού πουθενά.
Αλλά ούτε και το ίδιο το ζώο!!
Δεν μπορεί; Πως χάθηκε έτσι ξαφνικά; Γιατί να πέταξε αποκλείεται!
Κι αν…ψόφησε και το μάζεψαν βιαστικά;
Όχι δεν θέλεις να σκέφτεσαι έτσι!
Μια που ούτως ή άλλως κάποιο ίχνος θα είχε αφήσει η μοιραία πτώση του…
Μάλλον κάποια φιλεύσπλαχνα χέρια το σήκωσαν! Κάποιο αμάξι βρέθηκε να το μεταφέρει για θεραπεία και προστασία.
Σ’ αυτή τη σκέψη χαμογελάς…
Κι εσύ το ίδιο δεν θα ‘κανες εξάλλου;
