«Λευτεριά, Λευτεριά, σχίζει, δαγκάνει/ τους ουρανούς το στέμμα σου. Το φως σου,/ χωρίς να καίει, τυφλώνει το λαό σου./ Πεταλούδες χρυσές οι Αμερικάνοι,/ λογαριάζουν πόσα δολάρια κάνει/ σήμερα το υπερούσιο μέταλλό σου.// Λευτεριά, Λευτεριά, θα σ’ αγοράσουν/ έμποροι και κονσόρτσια κι εβραίοι./ Είναι πολλά του αιώνος μας τα χρέη,/ πολλές οι αμαρτίες, που θα διαβάσουν/ οι γενεές, όταν σε παρομοιάσουν/ με το πορτρέτο του Dorian Gray.// Λευτεριά, Λευτεριά, σε νοσταλγούνε,/ μακρινά δάση, ρημαγμένοι κήποι/ όσοι άνθρωποι προσδέχονται τη λύπη/ σαν έπαθλο του αγώνος, και μοχθούνε,/ και τη ζωή τους εξακολουθούνε,/ νεκροί που η καθιέρωσις τους λείπει». Το ποίημα “Στο άγαλμα της Ελευθερίας που φωτίζει τον κόσμο” του Κώστα Καρυωτάκη, από την ποιητική συλλογή “Ελεγείες και σάτιρες” (1927).
«Αγαλμα της Ελευθερίας/ ασπίδα της σημαίας των σαράντα εννιά αστεριών/ εγώ, ένα από τα χιλιάδες παιδιά σου/ που παίζουν με τα πρόβατα στα λιβάδια της γης/ ζητάω τη βοήθειά σου/ όπως ο τυφλός απ’ τον Θεό το φως του./ Ελα μανούλα μου, να με γλυτώσεις/ προτού με ιδείς σαν τ’ άλλα μου τ’ αδέρφια/ στο στόμα του Μολώχ,/ έλα όσο μπορείς πιο γρήγορα/ να βρεις την πόρτα μου ανοιχτή/ και την καρδιά μου ακόμα να χτυπάει. […] Σε βλέπουν τα γυάλινα μάτια του Νέγρου/ που τον κρεμάσανε οι διαλεχτοί της ράτσας/ χτες το βράδυ με τη βροχή./ Τα μάτια του Τζακ Μιλς που ξέχασε τα πόδια στη Μπούρμα/ και τώρα κρυώνει κάτω από τη γέφυρα του Μπρούκλιν./ Σε κοιτάνε τα μάτια του Νικ Πάτερσον/ που πουλάει έμπλαστρα στο Σόχο./ Είναι αυτός που έπεσε πρώτος με αλεξίπτωτο στη Νορμανδία». Το ποίημα του Κώστα Χατιάδη “Παράκληση στο άγαλμα της Ελευθερίας”, που γράφτηκε 30 περίπου χρόνια μετά απ’ αυτό του Κώστα Καρυωτάκη.
«[…] Θα με σκοτώσουν ρε συ/ έλα τώρα φίλε/ δεν μπορώ ν’ αναπνεύσω, δεν μπορώ ν’ αναπνεύσω/ θα με σκοτώσουν/ θα με σκοτώσουν/ δεν μπορώ να αναπνεύσω/ δεν μπορώ να αναπνεύσω/ σε παρακαλώ, κύριε/ σε παρακαλώ/ σε παρακαλώ/ σε παρακαλώ/ δεν μπορώ να αναπνεύσω». Πάντα παγερά στη σιωπή τους, ούτε ακούνε, ούτε μιλάνε τα αγάλματα, το ξέρω. Αυτό, ωστόσο δεν με εμποδίζει να μιλήσω κι εγώ με τη σειρά μου στο άγαλμα της Ελευθερίας, που βρίσκεται, ως γνωστό, στη Νέα Υόρκη, βάζοντας σε στίχους τα τελευταία λόγια του 46χρονου Αφροαμερικανού Τζορτζ Φλόιντ, πριν ξεψυχήσει, ακινητοποιημένος στο έδαφος από το γόνατο ενός αστυνομικού, στη Μινεάπολη των Ηνωμένων Πολιτειών. Κάποτε το άγαλμα της Ελευθερίας θα ξυπνήσει απ’ το μακάριο ύπνο του… Κάποτε το άγαλμα της Ελευθερίας θα ακούσει… Κάποτε το άγαλμα της Ελευθερίας θα μιλήσει… Κάποτε!
Μετακορωνοϊκά…
Σκορδαλιά χωρίς σκόρδο τα “αξέχαστα”από πολλούς “Πεταχτά”, δίχως τις μαντινάδες του αξέχαστου Ηλία Σταματάκη. Σκορδαλιά χωρίς σκόρδο τα “Μετακορωνοϊκά”, που έπιασαν τελευταία… στασίδι στις “Στάσεις”, οι μαντινάδες της Νεκταρίας Θεοδωρογλάκη. Δύο και μία μου έστειλε για σήμερα: «Στην Ξάνθη κρούσματα πολλά μας βάλανε σε σκέψη/ αυτός ο κορωνοϊός δε λέει να μισέψει», μας λέει στην πρώτη. «Τα μέτρα χαλαρώσανε, μα όξω άμα βγούμε/ τις συμβουλές των ειδικών θα πρέπει να γροικούμε», μας λέει επίσης σοβαρά στη δεύτερη. «Σκόρδα, κρομμύδια άφθονα να τρώτε θυμηθείτε, αλάργα από τον ιό ελεύθεροι να ζείτε», μας λέει μεταξύ αστείου και σοβαρού στην τρίτη…
«Κλειδί για την ανάρρωση του τουρισμού τα γρήγορα τεστ», μας λέει σ’ ένα λίαν ενδιαφέρον άρθρο του στην εφημερίδα μας (Σάββατο 13 Ιουνίου) ο επίκουρος καθηγητής του Πολυτεχνείου Κρήτης Γιώργος Ατσαλάκης. Οταν μιλούν τα στοιχεία… τα λόγια του (στον) αέρα δεν έχουν πέραση.
«Δεν υπάρχει καμία διχογνωμία ως προς την ονομασία της ασθένειας ή του κορωνοϊού. Με το ξενικό όνομα Coronavirus disease 2019 ή Covid-19 ή 2019 – ή Cov γίνεται αναφορά στην ασθένεια ή νόσο, άρα είναι θηλυκού γένους. Το επιστημονικό όνομα του κορωνοϊού είναι SARS-Cov-2 άρα αρσενικού γένους». Αυτά από τον και συνεργάτη της εφημερίδας μας, γνωστό γεωπόνο δρ Βαγγέλη Μπούρμπο, σε μήνυμα που μου έστειλε για ένα “μετακορωνοϊκό” της περασμένης Τρίτης. Και βέβαια τον ευχαριστώ για την ενημέρωση…
