Στάκαμαν!

» Θυμούμαι στις γειτονιές, στα χρόνια τα δικά μου, τα μικρά παιδιά που έπαιζαν στάκαμαν και μπάλα στις αλάνες. Θυμάμαι τις μανάδες να ξελαρυγγιάζονται:
«Νικολάκη, έλα μέσα να διαβάσεις…».
Και τα παιδιά με τα ματωμένα γόνατα, με μούτρα και δάκρυα πήγαιναν για να διαβάσουν, μα τότε ξέραμε -γιατί υπήρχε η φλογερή ελπίδα- πως στο βάθος είχανε δίκιο οι μανάδες μας, έπρεπε ν’ αφήσουμε το παιχνίδι κάποτε για να πάμε να διαβάσουμε, γιατί κάποτε θα μεγαλώναμε. Θα κάναμε οικογένεια και εμείς και έπρεπε να έχουμε και εφόδια και εμείς…
Και αυτό το ξέραμε από εθνικό ένστικτο, από τη διαπαιδαγώγηση μιας καθάριας κοινωνίας που παλλόταν κάθε μέρα στις γειτονιές, από διαπαιδαγώγηση και ένστικτο γιατί όλα έμοιαζαν, όπως μας τάχαν ετοιμάσει οι γεροντότεροι.
Δύσκολα και συντηρητικά, μα μοιάζανε με κάτι.
Για τώρα δεν θα σας πω. Παρά μόνο το «φέρτε πίσω την πατρίδα μου!».