Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
“ΕΜΕΙΣ στην κακοτοπιά δεν τολμάμε να προχωρήσουμε σε αυτοκριτική, αλλά ονειρευόμαστε και περιμένουμε πάντοτε την επιστροφή στο εύκολο «κακομαθημένο» παρελθόν αντί να μαχόμαστε συγκροτημένα και με πίστη επιδιώκοντας ουσιαστικές αλλαγές”. Απ’ τα που γράφει, μεταξύ των άλλων, στο βιβλίο του “Μια διπλωματική Διαδρομή: Υπηρετώντας την Ελλάδα σε τέσσερις ηπείρους”, (εκδ. “Παπαζήση”, 2013) ο πρέσβης ε.τ. Ιωάννης Αλέξιος Ζέπος. Την ευκολία μας! Αυτήν μια ζωή θέλαμε. Να κάνουμε ομελέτα δίχως να σπάσουμε αβγά. Κατά τα άλλα αθάνατοι λογιούμαστε Ελληνες!
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ είσαι, για να θυμηθώ την αποδιδόμενη στον Τσαρούχη φράση, ό,τι δηλώσεις. Από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα. Δίχως να υπογράψεις δήλωση του Νόμου 105, που ίσχυε μια φορά. Φτάνει που το είπες. Την άλλη μέρα άλλωστε κανείς δεν σε εμποδίζει να πεις άλλα. Είπα, ξείπα!
“ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ παρακολουθεί στενά την υπόθεση καταστροφής του χημικού οπλοστασίου της Συρίας”, είπε, μεταξύ των άλλων, απαντώντας σε ερώτηση βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ ο και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Βενιζέλος. Αχ αυτές οι δηλώσεις των πολιτικών. Ηξεις αφήξεις ουκ εν τω πολέμω θνήξεις… Για να μην πω να κοιμούμαστε ήσυχοι, αφού παρακολουθεί την υπόθεση το Υπουργείο…
ΣΥΝΩΣΤΙΣΜΟΣ από υποψηφιότητες… Ακόμα και η Κουτσή Μαρία επιθυμεί να κατέβει στον εκλογικό στίβο των δημοτικών και των περιφερειακών εκλογών. Τάζοντας λαγούς με πετραχήλια, βεβαίως – βεβαίως.
ΑΝΟΙΓΩ παρένθεση: Το πετραχήλι, όπως γράφει και ο Τάκης Νατσούλης στο βιβλίο του “Λέξεις και φράσεις παροιμιώδεις”, η τραχηλιά δηλαδή, μπορεί να περαστεί εύκολα στον λαιμό των ζώων που ζουν κοντά στον άνθρωπο (κριάρι, σκύλος κ.λπ.), αλλά δεν είναι δυνατόν να περαστεί στον λαιμό του λαγού που ζει ελεύθερος και τρέπεται σε φυγή στη θέα του ανθρώπου. Συνεπώς, ένας λαγός με πετραχήλι παρουσιάζεται σαν πράγμα, σχεδόν, αδύνατο και ακατόρθωτο. Κλείνω την παρένθεση.
“ΠΑΝΤΑ οι εξεταστικές σκάνδαλα κουκουλώνα/ άκρη δε βρέθηκε ποτέ σ’ αυτόν τον κυκεώνα”. Αυτή του Εννιαχωριανού που μου την είχε στείλει καιρό τώρα και άδειασε το… σακούλι από μαντινάδες. Για τον Ηλία και τη Νεκταρία το γράφω. Ο Εννιαχωριανός, το ’χει ρίξει τελευταία αποκλειστικά στις ρίμες…
ΑΠΟ ΤΟΝ Αναστόπουλο στον Αναστασιάδη μήπως και δει Ανάσταση με τη βοήθεια της Παναγιάς ο Α.Ο. Πλατανιάς. Για να δούμε τι θα δούμε, αρχής γενομένης στον μεθαυριανό αγώνα με τον Ολυμπιακό στο “Καραϊσκάκη”. Λέτε;
KATA τη διάβαση της Αρμενίας (400 π.Χ.) ο Ξενοφών με τους Ελληνες μισθοφόρους έφτασαν σε μια πόλη με παράξενες συνήθειες: Οι κάτοικοί της για να προφυλάσσονται από το χιόνι και τον βοριά είχαν τα σπίτια τους σκαμμένα στη γη. Στα ευρύχωρα αυτά υπόγεια, επειδή ο χειμώνας διαρκούσε πολύ, συγκέντρωναν μεγάλες ποσότητες από σιτάρι, όσπρια και άλλους καρπούς. Στον ίδιο χώρο έτρεφαν και τα ζώα τους, κατσίκια, πρόβατα, βόδια και πουλερικά. Σε μεγάλα δοχεία αποθήκευαν το κρασί τους, μαζί με μακριά καλάμια που ήταν τρύπια σε όλο τους το μήκος. Οποιος διψούσε έπαιρνε ένα καλάμι και ρουφούσε κρασί μέχρι να ξεδιψάσει. (Από το βιβλίο “Η άλλη όψη της Ιστορίας”, εκδ. Σαββάλας).
“Μες στ’ ανήλια εκείνα σοκάκια,/ στον δρόμο των αργυραμοιβών/ και των ικανών κερδοσκόπων/ σ’ αυτές τις πύλες, σ’ αυτές τις αυλόπορτες τις βαριές,/ καμωμένες από σίδερο κι απέραντη υποκρισία./ Εκεί απιθώσαμε τη συγκομιδή των αιώνων μας,/ ένα – ένα τα δεμάτια της θημωνιάς της ιστορίας/ και τη σοφία που κληρονομήσαμε,/ κι αγοράσαμε ακριβά/ τ’ αλυσοδεμένο και τσακισμένο χαμόγελο,/ το δίκιο το νικημένο,/ και την αιχμαλωσία της Βαβυλώνας./ Εκεί πουλήσαμε τη γνώση/ και τη μεταποίησαν σε άλυσο./ Εκεί στις χρηματαγορές των καιρών μας,/ εκποιήσαμε φανερά κι αδιάντροπα,/ της πατρίδας την τιμή και τη δόξα,/ το ξύλινο πόδι/ που περίσσεψε απ’ τον πόλεμο,/ και τη λόγχη τη ραγισμένη,/ σε τιμή υποφερτή κι ικανή”.
Από το ποίημα “Στον δρόμο των αργυραμοιβών” του Αυγερινού Ανδρέου.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)
