Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ αίρων την οδύνη του σύμπαντος… Ο ποιητής κλαίων… Ο ποιητής διαμαρτυρόμενος… Ο ποιητής στ’ απόκρημνα βράχια του αντιεξουσιαστικού χώρου… Ο ποιητής σε ρόλο Προμηθέα πυρφόρου… Για τον Δημήτρη Κακαβελάκη, η τριλογία του οποίου “Η νήσος”, “Κρήτη – όνειρο μέγα” και “Σάρκα μία”, παρουσιάστηκε προχθές στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Χανίων, η αναφορά.
ΟΣΟ υπάρχουν ποιητές που δεν υποτάσσονται στις κάθε λογής “τυραννίες”, για να χρησιμοποιήσω τον τίτλο μιας άλλης ποιητικής συλλογής του και εκλεκτού συνεργάτη της εφημερίδας μας “υπάρχει ελπίς”! Για να μείνω, προσώρας, επί του θέματος “Δημήτρης Κακαβελάκης”, μόνο σ’ αυτό.
“ΗΡΘΕ το Δεκατέσσερα γεμάτο με ελπίδες/ δεν είδα πράμα ν’ άλλαξε, πες μου εσύ τι είδες;”. Ρητορικό το ερώτημα που βάζει στο τέλος της μαντινάδας του ο Ηλίας ο Σταματάκης. Τι περίμενες, δηλαδή, ν’ αλλάξει με το που μπήκε ο νέος χρόνος, Ηλία; Να ’ρθουνε τα πάνω κάτω και τα δώθε πέρα (λέμε τώρα) επειδή ανέλαβε η Ελλάδα την προεδρία της Ευρώπης;
Η ΕΥΡΩΠΗ των αγορών από τη μία, η Ευρώπη των πολιτών από την άλλη. Η Ευρώπη της φιέστας και η Ευρώπη της ανέχειας. Η Ευρώπη του Ζαππείου και η Ευρώπη του Κερατσινίου. Χάσμα μέγα, χάσμα αγεφύρωτο, χωρίζει τους δύο κόσμους. Σιγά που θα το γεφυρώσει η Μέρκελ και οι συν αυτή. Για τους πίσω απ’ αυτήν και τους συν αυτή, βέβαια, δεν τίθεται θέμα.
ΑΛΛΗ η Βόρεια κι άλλη η Νότια Ευρώπη, βέβαια. Αλλος κόσμος, άλλη νοοτροπία, άλλη κουλτούρα, άλλο κλίμα εκεί. Ούτε εμείς, γενικά οι Μεσόγειοι, μπορούμε να γίνουμε σαν κι αυτούς, ούτε αυτοί σαν και μας. Μεγάλη η διαφορά θερμοκρασίας…
ΠΕΡΙΣΣΕΨΑΝ τα καλά λόγια που είπαν αυτές τις μέρες, που αναλάβαμε (στον πληθυντικό το ρήμα βεβαίως – βεβαίως)… τιμονιέρηδες της Ευρώπης από τους εταίρους μας. Επεται συνέχεια. Από λόγια άλλο τίποτα, να τρώνε κι οι κότες… Αν πήγαινε κι ο Τσίπρας με τους αποδέλοιπους στη φιέστα…
“ΜΕΓΑΛΗ η δύναμη της συνήθειας./ Ακουσα δύο τυφλούς που αποχωρίζονταν/ με τη φράση: Να μη χαθούμε. Να βλεπόμαστε!/ Και θυμήθηκα τη μεγάλη πείνα της Κατοχής/ με τον τυπικό μεσημεριάτικο χαιρετισμό:/ Γεια – χαρά. Καλή όρεξη”. Από το “Ψηφιδωτό” (δεύτερη σειρά) του Ιάσονα Ευαγγέλου.
ΑΘΗΝΑ Κανιτσάκη, συγγραφέα, Χανιά: Μια μυθιστορία με μπόλικες φουρτούνες και φουρτουνιασμένες ψυχές που γράφτηκε με πολύ συναίσθημα για τη Σάμο, τον τόπο καταγωγής του πατέρα σας είναι, όπως λέτε κι εσείς, το νέο (11ο!) βιβλίο σας “Τρικυμία”, ο τίτλος του. Σας ευχαριστώ που μου το στείλατε και μου δώσατε τη χαρά να το διαβάσω, να το απολαύσω, απνευστί. Εχετε τούτο το χάρισμα, να χρησιμοποιείτε τη γλώσσα στη βασική, κοινωνική της αποστολή που είναι η επικοινωνία… Να ’στε καλά. Περιμένουμε κι άλλα βιβλία…
ΜΕΤΑ την ήττα του Αντίοχου, ο Αννίβας κατέφυγε στην Κρήτη και ζήτησε άσυλο στη Γόρτυνα. Πονηρός, καθώς ήταν, κατάλαβε ότι και εκεί κινδύνευε, γιατί είχε διαδοθεί ότι μετέφερε μαζί του ένα μεγάλο χρηματικό ποσό. Γέμισε τότε πολλούς αμφορείς με μολύβι και κάλυψε το πάνω μέρος τους με χρυσάφι. Κάλεσε στη συνέχεια τους άρχοντες της πόλης και μπροστά τους τοποθέτησε τους αμφορείς στον Ναό της Αρτέμιδας, λέγοντάς τους ότι σ’ αυτούς εμπιστεύεται την περιουσία του. Οι άρχοντες τον πίστεψαν και άρχισαν να φυλάνε τον Ναό μήπως μετανιώσει και πάρει πίσω το χρυσάφι. Αυτός την ίδια στιγμή, αφού γέμισε μερικούς χάλκινους ανδριάντες με το χρυσάφι, τους πήρε μαζί του και έφυγε. Οταν οι κάτοικοι της Γόρτυνας αντιλήφθηκαν τι συνέβαινε ήταν αργά. (Από το βιβλίο “Η άλλη όψη της Ιστορίας”, εκδ. “Σαββάλας”).
“Χώρος πραγμάτων/ Ταχύτητες τεχνοθαυμάτων/ Και κάθε στιγμή να παράγει/ Τραύματα στο χρόνο/ Της πορείας που πάνω/ Σε κάθε σημείο της/ Το κάθε δέντρο με βαθιά/ Καρδιά επιθυμεί την κίνηση/ Την πλεύση και το πέταγμα/ Στα ύψη απορίας εκεί/ Που ηλεκτρολύεται/ Το φανταστικό και χάνεται/ Το πραγματικό/ Στα βάθη φαντασίας”.
Από την ποιητική συλλογή “Σάρκα μία” του Δημήτρη Κακαβελάκη.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)
