Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΨYXOΣABBATO, μα και Ημέρα των Ερωτευμένων, σήμερα! Ημέρα των Ψυχών (του Ψυχού για τη μάνα μου) το Σάββατο πριν απ’ την Κυριακή των Απόκρεω (της Μικρής Αποκριάς), που συνέπεσε φέτος με τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, που έχει αναγορευθεί, για διάφορους λόγους, που δεν είναι του παρόντος, σε προστάτη των ερωτευμένων.
ΝΑ ΔΕΙΧΝΟΥΜΕ τον έρωτά μας στο έτερο ήμισυ όλες, και τις 365 μέρες του χρόνου, κι όχι μόνο στις 14 του Φλεβάρη θα μου πείτε. Σωστό. Σωστό, βέβαια, και το άλλο. Να θυμούμαστε, να μνημονεύουμε, τους αγαπημένους μας που βρίσκονται στο άλλο ημισφαίριο της ζωής, κάθε μέρα κι όχι μόνο τα δύο Ψυχοσάββατα, που έχει καθιερώσει η Εκκλησία μας. Ωστόσο, δεν είμαι εγώ εκείνος που θα πω ότι πρέπει να καταργήσουμε τις μέρες που έχουν καθιερωθεί για να λειτουργούν σαν καμπανάκια υπενθύμισης…
ΑΓΑΠΩ! Η λέξη που αρχίζει από άλφα και τελειώνει σε ωμέγα. Ενα ρήμα που κυρίως στην κρητική διάλεκτο λειτουργεί και σαν ουσιαστικό. Οχι όμως μόνο σ’ αυτήν. «Ο μ’ αγαπάς κι η σ’ αγαπώ/ έχουν πεθάνει πια από χρόνια/ και στο κρεβάτι αγκαλιασμένοι/ έχουνε μείνει ξεχασμένοι/ στόμα με στόμα κολλημένοι», τραγουδά ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας. Ο αγαπώ, η αγαπώ… Η κραταιά και πέραν του θανάτου αγάπη.
«ΑΝΙΚΗΤΟΣ Ο ΕΡΩΤΑΣ, μαζί του ποιος τα βάζει/ καρδιά και σώμα κατακτά που νου εξουσιάζει». Τα λέει όλα με τη σημερινή της μαντινάδα η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη.
ΕΡΩΝΤΑ ΕΛΕΓΕ η μάνα μου τον έρωτα. Αχ αυτή η μετατροπή του “ν” σε “ντ”, πόσο μου άρεσε, έτσι όπως το άκουγα απ’ τα χείλη της να κουδουνίζει ανάμεσα στο “ω” και στο “α”! Τι θυμάμαι τώρα! Ας προχωρήσω, όμως, παρακάτω…
ΚΙ ΑΥΤΑ που έχει πετύχει μέχρι τώρα η κυβέρνηση τις λίγες μέρες που βρίσκεται στην εξουσία λίγο δεν είναι, η άποψη που έχει ο φίλος μου ο γερω-δάσκαλος. Σπουδαία πράγματα μια χαραμάδα ελπίδας, ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα, μια ανάσα αξιοπρέπειας, μια χαμογελαστή καλημέρα, η αίσθηση ότι η λέξη διαπραγμάτευση δε σημαίνει σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω. Πάμε γι’ άλλα…
ΕΣ ΜΕΘΑΥΡΙΟΝ τα σπουδαία; Ετσι φαίνεται, μα μπορεί έτσι να μην είναι. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να βγάλει στο τέλος το καζάνι ενός Γιούρογκρουπ. Το φαγητό βέβαια είναι και θέμα σερβιρίσματος…
«ΣΤΟ ΑΛΛΟ ημισφαίριο ο ήλιος που δε σβήνει/ λευκοφορούνε οι ψυχές οι άγιες σαν κρίνοι». Στη μνήμη της μακαριστής Μαρίνας Φανουράκη – Παπαδάκη, με αφορμή το αυριανό 40ήμερο μνημόσυνό της που θα γίνει στον ναό του Αγίου Νικολάου στον Βάμο, η μαντινάδα που μου έστειλε ο φίλος ιερωμένος. Λευκοί πάλλευκοι κρίνοι οι ψυχές όλων των αγαπημένων μας που βρίσκονται στη Χώρα των Μακάρων.
Η ΙΠΠΑΡΧΙΑ (φιλόσοφος από τη Μαρώνεια της Θράκης) ήταν ερωτευμένη με τους λόγους και τη ζωή του Κράτη και δε γύριζε να κοιτάξει κανέναν απ’ όσους τη ζητούσαν σε γάμο κι ας ήταν πλούσιοι, αριστοκράτες ή όμορφοι. Ολα γι’ αυτήν ήταν ο Κράτης. Μάλιστα απειλούσε τους γονείς της ότι θα αυτοκτονήσει, αν δεν τη δώσουν σ’ αυτόν. Οι γονείς της είχαν παρακαλέσει τον ίδιο τον Κράτη να αποτρέψει το κορίτσι από αυτή την απόφαση και ο φιλόσοφος έκανε τα πάντα για να τη μεταπείσει. Οταν είδε και απόειδε, σηκώθηκε όρθιος και αφού έβγαλε όλα του τα ρούχα μπροστά της, της είπε: «Αυτός είναι ο γαμπρός και αυτή είναι η περιουσία του. Σκέψου τι κάνεις. Γιατί δε θα γίνεις σύντροφός μου, αν δε συμμεριστείς τον τρόπο ζωής μου». Η Ιππαρχία τότε πήρε την απόφαση να τον παντρευτεί. Ντυνόταν σαν κι αυτόν, τον ακολουθούσε παντού και, σύμφωνα με τη θέλησή του, εκτελούσε δημοσίως τα συζυγικά της καθήκοντα! (Από το βιβλίο “Η άλλη όψη της Ιστορίας”, εκδ. Σαββάλας).
«Οπου και να κοιτάξω βλέπω το ανάλαφρο περπάτημά σου/ Σα να φύγαν οι ημερομηνίες από τα ημερολόγια/ Κι ο χρόνος να κόλλησε/ Στις λεπτομέρειες ενός υγρού απογέματος/ Οπου και να κοιτάζω βλέπω το ανάλαφρο περπάτημά σου/ Και μνημονεύω την τύχη/ Που σου χάρισα/ Το νάυλον αδιάβροχο/ Να μαζεύεις τη βροχή/ Για να ξεδιψάς από το λίγωμα του χρόνου».
Το ποίημα “Νάυλον” του Λεωνίδα Κακάρογλου.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)
