Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΣΤΟ ΕΚΚΛΗΣΑΚΙ του Αγίου Φανούριου, που βρίσκεται στο 27ο χιλιόμετρο της Εθνικής Οδού Χανίων – Ηρακλείου, οδηγούν από χθες προπαραμονή της Χάρης του οι δρόμοι του Νομού μας και όχι μόνο. Εκατοντάδες, για να μην πω χιλιάδες, οι προσκυνητές που έρχονται, πολλοί απ’ αυτούς ακόμα και με τα πόδια, για να χαιρετήσουν τον Αγιο, που όπως λέει τ’ όνομά του, όλα τα φανερώνει.
ΚΑΙ ΣΤΟ εν λόγω πανηγύρι του Αγίου Φανουρίου, που ειρήσθω εν παρόδω, ανήκει στην Ενορία Κάινας, ο νους μου, αρχίζοντας να γράφω τη στήλη. Και στο φευγιό του Εμμανουήλ Κριαρά, που έφυγε στα 108 του χρόνια για το άλλο ημισφαίριο της ζωής, προπάντων. Αθάνατος! Εφυγε αυτός, το έργου του (εκτός των άλλων και το 20.000 σελίδων μνημειώδες “Λεξικό της Βυζαντινής Γραμματείας”), όπως λέει ο ποιητής “για την πατρίδα μένει”.
«ΜΗΓΑΡΙΣ έχω τίποτ’ άλλο στον νου μου πάρεξ ελευθερία και γλώσσα». Κι αν ταιριάζει αυτή η φράση απ’ τον “Διάλογο” του Διονυσίου Σολωμού για τον Εμμανουήλ Κριαρά. Οπως και ο στίχος του Οδυσσέα Ελύτη απ’ το “Αξιον Εστί”, «μονάχη έγνοια η γλώσσα μου», άλλωστε.
ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ, στα Χανιά, στις Στέρνες Ακρωτηρίου συγκεκριμένα, αύριο, Τετάρτη, η ταφή του Εμμανουήλ Κριαρά, που ποτέ δεν έχανε την ευκαιρία να δηλώνει περήφανος για την κρητική (σφακιανή) του καταγωγή. Δική του επιθυμία να επιστρέψει για πάντα στη γη των προγόνων του. «Είναι γλυκύς ο θάνατος/ μόνον όταν κοιμώμεθα/ εις την πατρίδα», όπως λέει και ο Ανδρέας Κάλβος.
«ΑΝ ΗΤΑΝ λογικός ο ήλιος του καλοκαιριού/ θα ήτανε τετράγωνος./ Μα αυτός είν’ ένα ολοστρόγγυλο/ κύμβαλον αλαλάζον!/ Κάθε μέρα, πριν μας κατακάψει/ μας παίρνει τ’ άστρα./ Ευτυχώς που μας αφήνει τα όνειρα». Από το “Ψηφιδωτό” (Τρίτη ποιητή σειρά) του Ιάσονα Ευαγγέλου.
ΜΠΟΡΕΙ να έχασε στον πρώτο του φετινό αγώνα για το πρωτάθλημα της Α’ Εθνικής ο Α.Ο. Πλατανιάς προχθές με τον Ατρόμητο στο Περιστέρι, άφησε, όμως, με την εμφάνισή του πολλές υποσχέσεις. Για να δούμε τι θα γίνει την Κυριακή, στον αγώνα με τον ΠΑΟΚ! Εν… τω γηπέδω και ούτω βοήσομεν!
ΠΑΠΑ-ΧΡΗΣΤΟ Παπουτσάκη, εφημέριο Ενορίας Κάινας Αποκορώνου: Και διά της στήλης “Χρόνια Πολλά” για τον Άγιό μας! Η χάρη του να σε βοηθά στο έργο σου και η χάρη σου να τον βοηθά στο έργο του! Δεν θα σε αναζητήσω ούτε σήμερα, ούτε αύριο, ούτε μεθαύριο, μην έχεις την έγνοια μου, έχεις τόσα στην κεφαλή σου. Γι’ αργότερα θεού θέλοντος, η καθιερωμένη εδώ και χρόνια κουβέντα μας….
Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ θέλει τη μάνα του Aγίου Φανουρίου αμαρτωλή ή και προσηλωμένη στην ειδωλολατρία. Τόσο που ακόμα κι όταν ο ίδιος ο Αγιος παρακάλεσε τον Θεό να τη βγάλει από την κόλαση εκείνη δεν κατάφερε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Σύμφωνα με την παράδοση, λοιπόν, η μάνα του Αγίου δεν ήκαμε καλό ποτέ τζη. Μόνο ένα κρομμυδόφυλλο ήδωσε μια βολά σ’ ένα διακονιάρη. Σαν απόθανε ήβραζε σ’ ένα καζάνι με πίσσα και ο Αγιος αρώτησε: Γιάντα η μάνα μου είναι εκειά μέσα; Ο Μιχαήλ Αρχάγγελος τ’ απηλοήθηκε: «Γιατί δεν ήκαμε ποτέ καλό. Να ρίξομε το κρομμυδόφυλλο που ήδωσε και ανέ τηνε σηκώσει να βγει απάνω, θα σωθεί». Ερίξανε το κρομμυδόφυλλο και η μάνα ντου βγήκε στα χείλια του καζανιού μαζί με τρεις άλλες γυναίκες που πιαστήκανε κι αυτές από το κρομμύδι. Μα η μάνα ντου, τωσε δίνει μια σπρωξιά και πέφτουνε πάλι μέσα. Τότεσας λέει ο Αρχάγγελος: «Θωρείς πως κι επαέ είναι ακόμη κακή;». Τότεσάς ο Αγιος Φανούριος ζήτησε μια χάρη. Να μην πηγαίνουν πράμα γι’ αυτόν μόνο για τη μάνα ντου για να λένε να τση συγχωρέσει ο Θεός. (Από το βιβλίο “Λαϊκές τελετουργίες στην Κρήτη” του Νίκου Ψυλλάκη).
«Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα μαύρα ρίγη…/ Εκεί ρόδια, κυδώνια/ θεοί μελαχρινοί, θείοι κ’ εξάδελφοι/ το λάδι αδειάζοντας μες στα πελώρια κιούπια./ Και πνοές από τη ρεματιά ευωδιάζοντας/ λυγαριά και σχίνο/ σπάρτο και πιπερόριζα/ με τα πρώτα πιπίσματα των σπίνων/ ψαλμωδίες γλυκές με τα πρώτα – πρώτα Δόξα Σοι…».
Από το “Αξιον εστί” του Οδυσσέα Ελύτη.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)
