Ηταν λέει μια φορά ένα παλληκαράκι στην Ελλάδα που δεν είχε μάθει να ζει σκυφτό.
Ράτσα που κρατούσε από εκείνη τη γενιά του λυγερόκορμου Καγιαλέ και χάνεται σαν οσμή πατριωτική στα βάθη των αιώνων.
Μπορεί να μην διαλέγουμε τις εποχές που ζούμε μα διαλέγουμε αν θα είμαστε όρθιοι ή γονατιστοί.
Τώρα στο 2014 το παλληκαράκι ήξερε πως Ελλάδα είναι η δύναμη στο μπράτσο μας και η δύναμη στο μυαλό μας και πως «πολιτισμός είναι να συναναστρέφεσαι τους νεκρούς σου».
Τη δύναμη της ιστορίας σου, δηλαδή, που σου φωτίζει τα ανεξερεύνητα μονοπάτια του πεπρωμένου όταν λυγίζει καμιά φορά η θέλησή σου.
Και επειδή ο χρόνος προνομιακά πάντα θα κυλά, το παλληκαράκι ήξερε πως τη δροσιά της ικμάδας των δυνάμεών μας έπρεπε να τη μεταγγίσει σε συλλογική θέληση.
Ετσι παίρνουν μπρος οι κοινωνίες ο ένας με τη θέληση του άλλου, όλοι μαζί σπρώχνουν μπροστά το κάρο της κοινωνίας.
Δεν υπάρχει πρόοδος αν δεν υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν σε αυτήν.
Ετσι θα κάναμε και τώρα!
