– Δεν μπορώ να εξηγήσω τι συμβαίνει, μου έλεγε προ ημερών μια καλή φίλη εξ ανατολών. Oσο λίγο φαγητό και να έχω μαγειρέψει, πάντα μου περισσεύει.
Το περίεργο που σχολίαζε η φίλη ήταν ένα γεγονός που όλοι όσοι μπαίναμε στο σπιτικό της το γνωρίζαμε καλά. Το σπίτι της ήταν κέντρο διερχομένων που έβρισκαν ένα πιάτο για να φάνε όλοι. Φίλοι και γνωστοί και γνωστοί γνωστών. Και πάντα υπήρχαν στον πάγκο της κουζίνας κάμποσα ταπεράκια, έτοιμα να μοιραστούν: Για την απέναντι που είναι μόνη και δεν μαγειρεύει. Για τον συγγενή που πρέπει να τρώει καλομαγειρεμένα σπιτικά φαγητά μα η γυναίκα του είναι αλλοδαπή και ξέρει να φτιάχνει μόνο σάντουιτς. Για τους φίλους που έρχονται από μακριά. Για κάθε πονεμένο που αντιλαμβανόταν ότι έπασχε. Για όλους υπήρχε ένα πιάτο ζεστό φαγητό στο σπίτι της καλής φίλης. Και πάντα το έδινε με όλη της την καρδιά και ποτέ δεν το αναγόρευε. Και καλά τις μέρες που το φαγητό ήταν μπόλικο. Μα υπήρχαν και κάποιες που το φαγητό ίσα που σκέπαζε τον πάτο του τσικαλιού και αναρωτιόταν τι συμπλήρωμα να κάνει για να θρέψει όλο το πλήθος που περίμενε από τη μαγεριά της.
Τη γενναιοδωρία της φίλης και τη χουβαρντοσύνη της την ήξερα. Φίλη γκαρδιακή χρόνων πολλών, βλέπετε. Και πολλές φορές της είχα επιστήσει την προσοχή στα ανοιχτά της χέρια, που πάντα είχαν κάτι να δώσουν στον κάθε ένα γνωστό μα και άγνωστο. Μου απαντούσε πως έτσι είχε μάθει από τους γονιούς της και πως ήταν πια μεγάλη για να αλλάξει τώρα.
Κι όμως μέχρι κι αυτή το πρόσεξε. Τώρα τελευταία εκ των πραγμάτων το καθημερινό τραπέζι έγινε πιο σφιχτό. Η τακτική του μοιράσματος όμως, δεν άλλαξε στο ελάχιστο. Μόνο που η φίλη έγινε πιο σκεπτική. Για να βρει τρόπους να εξοικονομήσει τις ίδιες μερίδες με λιγότερα υλικά.
Και τότε…. το αντιλήφθηκε. Πάντα το φαγητό της περίσσευε. Και της έκανε εντύπωση και το συζητούσε και παραξενευόταν με το γεγονός. Εγώ την άκουγα και δεν σχολίαζα. Το έβλεπες και στις προηγούμενες γενιές. Πάντα υπήρχε σκέψη για τους άλλους. Και από τους μπορεζούμενους μα κι από τους ανήμπορους. Ακόμα και το πιο φτωχό σπίτι έδινε κάτι από το υστέρημά του, Μόνο στους πρόσφατους καιρούς της πλαστής ευημερίας γινήκαμε όλοι ατομιστές και άπληστοι κι αρχίσαμε να βλέπουμε με άλλο μάτι τα έχει μας. Σαν τον Σκρούτζ θέλαμε ό,τι είχαμε μόνο για τον εαυτό μας. Λες και μας έκανε ευτυχισμένους μόνο η ύλη και τα περίσσια πράγματα και χρήματα.
Εγώ πάντως βλέπω να αποδεικνύεται καθημερινά μια κουβέντα που όταν την είχα πρωτακούσει δεν της είχα δώσει και μεγάλη σημασία. Και δεν την πίστεψα κιόλας.
Έχεις, λέγεται, μόνο ό,τι δίνεις.
———–
Δευτέρα πρωί, 12 του Σεπτέμβρη και όλα γύρω μας κάπως αλλιώτικα. Τις τελευταίες βδομάδες που είχαμε καταλαγιάσει από τα κύματα των καλοκαιρινών επισκεπτών, η πόλη είχε πάρει ένα ράθυμο τέμπο. Λες και κυκλοφορούσαν λιγότερα αυτοκίνητα. Λιγότερα μηχανάκια. Κι αυτά που είχαν απομείνει κι αυτά κινούνταν βαριεστημένα. Έκαναν και λιγότερο θόρυβο. Το ίδιο και οι πεζοί. Όλοι σαν να μας είχε βαρέσει αναδρομικά η ζέστη του καλοκαιριού.
Μα σήμερα, η πόλη έχει άλλο νεύρο. Γέμισαν οι δρόμοι μικρά και μεγάλα παιδιά με τσάντες στους ώμους. Παρέες μεταξύ τους ή με τους γονείς τους με τα πόδια ή με ποδήλατα η ατμόσφαιρα γέμισε φωνές, θορύβους, χαχανητά και χρώματα. Η πόλη ζωντάνεψε.
Να ’στε καλά παιδιά μας. Καλή σχολική χρονιά.
Μπεμπλιδάκη Αγγελική
Ιστορίες από το λιμάνι του Πειραιά
Ο πρόεδρος Νικήτας Κανάκης και η δημοσιογράφος Χρύσα Κλειτσιώτη σε ένα μοναδικό οδοιπορικό γεμάτο θλίψη, πόνο αλλά και μία αισιοδοξία από τους ανθρώπους που ζουν κάτω απ’ το όριο της φτώχειας…
Όλα μπορείς να τα κάνεις στον Πειραιά, όλα εκτός από ένα, να κάνεις τον ζόρικο…», Διονύσης Χαριτόπουλος.
Το λιμάνι. Που μόλις νυχτώνει γεμίζει με έναν άλλο κόσμο, αόρατο το πρωί. Απόκληρων, καταφρονεμένων ναυαγίων, ξεχασμένων φτωχοδιαβόλων. Που όσο και αν προσπαθείς, όσο και να θέλεις -και το έχω παλέψει πιστέψτε με- δεν μπορείς εύκολα να τους βοηθήσεις.
Ιστορίες απίθανες. Σκληρότητας, βίας, απύθμενης αδικίας μα συνάμα και άλλες απίστευτης τρυφερότητας, αλληλεγγύης. Ιστορίες που και να προσπαθήσεις να τις διηγηθείς δύσκολα θα σε πιστεύσουν. Βγαλμένες λες κατευθείαν από τις σελίδες του Κάρολου Ντίκενς.
Αν επιχειρήσεις να πας με διάθεση ειδικού και με ύφος σωτήρα θα βρεις τοίχο. Αδιαπέραστο.
Μόνο αν τολμήσεις να καταδυθείς χωρίς ηθικισμούς και κηρύγματα και με διάθεση να ακούσεις, να καταλάβεις πραγματικά, θα σου ανοιχτεί η “πόρτα” σε έναν άλλον κόσμο. Και εγώ σε αυτό στάθηκα τυχερός. Και εκεί στον πάτο, ανάμεσα στους τελευταίους των τελευταίων πήρα μερικά πολύτιμα μαθήματα αξιοπρέπειας. Και μπόρεσα και κατάλαβα πως αν μη τι άλλο το λιμάνι έχει μία μεγάλη καρδιά.
Η ιστορία της Ελένης που είδε την πλούσια ζωή της να χάνεται να αλλάζει…
«Η κατάστασή μου είναι δραματική».
Ανάμεσα σ’ έναν σκυθρωπό Βούλγαρο και έναν Ρουμάνο που μισοκοιμόταν στις καρέκλες αναμονής της πύλης Ε9 συναντήσαμε την Ελένη. Αλαφιασμένη μα συνάμα με ένα βαθύ αίσθημα ικανοποίησης στο πρόσωπό της. Μόλις είχε πάρει το μπάνιο της. «Πηγαίνω εκεί πίσω όπου υπάρχει μια βρύση. Ευτυχώς γιατί αν δεν κάνω μπάνιο κάθε μία ή δύο ημέρες, δεν αντέχω». Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, η Ελένη ανήκε σε μια «τρομακτικά εύπορη» οικογένεια, όπως εξομολογείται.
«Μαζί με τον σύζυγό μου, είχαμε ένα εργοστάσιο σιδηροκατασκευαστικής το οποίο βέβαια υφίσταται ακόμη και σήμερα, με 18 άτομα προσωπικό». Ενας αποτυχημένος γάμος σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση την οδήγησαν στον δρόμο. Τα τελευταία οχτώ χρόνια είναι άστεγη. «Από τον πρώτο χρόνο του έγγαμου βίου είχαμε προβλήματα ως ζευγάρι. Ζούσαμε συμβατικά για αρκετά χρόνια ώσπου ανακάλυψα ότι ο σύζυγός μου, εκτός από τις ερωτικές συντρόφους που γνώριζε κατά καιρούς, είχε εραστή. Αυτό δεν μπορούσα να το ανεχθώ. Τον έδιωξα από το σπίτι. Ηρθε και η οικονομική κρίση, η οποία μας επηρέασε, με αποτέλεσμα από τα 18 άτομα που είχαμε ως προσωπικό να μείνουν 4-5 άνθρωποι. Δεν πήγαιναν καλά τα πράγματα, άρχισε να έχει φοβερή πτώση η επιχείρηση. Εχω μεγάλη περιουσία στο όνομά μου και τα χάνω όλα. Υπάρχει το σπίτι 500 τ.μ. στην Αίγινα, αλλά δεν έχει νερό και Δ.Ε.Η. Πώς θα τα πληρώσω όλα αυτά; Ο σύζυγός μου έχει εξαφανιστεί, μαζί και το εργοστάσιο». Ετσι αποφάσισε να μετακομίσει στον… δρόμο. Εζησε για τρία χρόνια στο Τζάνειο Νοσοκομείο, ως άστεγη, στις αίθουσες αναμονής.
«Μην ξεχάσετε να πείτε για τους εργαζομένους εκεί. Μου φέρθηκαν με τον καλύτερο τρόπο». Ευγνωμοσύνη νιώθει και τώρα που ζει στο λιμάνι του Πειραιά για τους εθελοντές, τους φορείς, τον Νικήτα Κανάκη, τον πρόεδρο των Γιατρών του Κόσμου, και τους απλούς πολίτες που τη στηρίζουν και την προστατεύουν.«Δεν είναι για λύπηση η κατάστασή μου, απλώς είναι δραματική», λέει.
Γιατροί του Κόσμου..
Είμαστε παντού…
όπου υπάρχει ανάγκη
Παιδικές φωνές, ελπίδα και αισιοδοξία… Όμορφες αναμνήσεις από την Πανελλήνια Κατασκήνωση Προσκόπων 2016.
Οι Γιατροί του Κόσμου βρέθηκαν για 10 ημέρες στο πλευρό 1.000 λυκόπουλων απ’ όλη την Ελλάδα, για την υποστήριξη του Ιατρείου της κατασκήνωσης σε συνεργασία με γιατρούς του Σώματος Ελλήνων Προσκόπων.
Στο Πεδίο του Άρεως για πικ νικ και παιχνίδι βρέθηκαν την Παρασκευή 9/9/2016, οι φιλοξενούμενες οικογένειες στο κέντρο υποδοχής ευάλωτων αιτούντων άσυλο των Γιατρών του Κόσμου, συνοδεία εθελοντών της Πυξίδας του ΕΣΠ και διερμηνέα των Γιατρών του Κόσμου.
Συνεργασία είναι η βάση μιας πιο αποδοτικής προσφοράς είναι η απόδειξη πως μαζί μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά.
Μεταφορά Ιατρείου…..
Το Ιατρείο των Γιατρών του Κόσμου στα Χανιά μεταφέρεται σε έναν μεγαλύτερο χώρο, σε έναν χώρο που θα αγκαλιάσει περισσότερο κόσμο, περισσότερες υπηρεσίες, μεγαλύτερα ιατρεία.
Σ’ αυτή την προσπάθεια αναβάθμισης χώρων και υπηρεσιών ζητάμε και τη δική σας βοήθεια και υποστήριξη.
Ζητάμε από τους επαγγελματίες στον χώρο της οικοδομής, ξυλουργούς, υδραυλικούς της πόλης και όχι μόνο που θέλουν να στηρίξουν το έργο μας προσφέροντας υλικά ή υπηρεσίες να επικοινωνήσουν μαζί μας: 2821023110.
