Περιδιαβαίνω αυτόν τον καιρό στον ωκεανό του διαδικτύου -σερφάρω κατά το κοινώς λεγόμενον. Αλλα πράγματα έψαχνα, αλλά μου τράβηξε την προσοχή ένα ντοκιμαντέρ και τελικά κόλλησα και πέρασα ώρες ολόκληρες ακούγοντας και βλέποντάς το. Μετά έψαξα για άλλα, σχετικά με το ίδιο θέμα κι άλλα κι άλλα και πέρασα πολύ χρόνο διασταυρώνοντας πληροφορίες και γεγονότα.
Για ένα πονεμένο θέμα μιλούσε το ντοκιμαντέρ. Για την μετανάστευση των Ελλήνων προς την Αμερική στις αρχές του 20ου αιώνα.
Για το πώς έπαιρναν την απόφαση να φύγουν από την πατρίδα, μοναχικοί άνθρωποι ή οικογένειες ολόκληρες. Πολλές φορές μη έχοντας ούτε τα χρήματα του εισιτηρίου. Αλλά όταν ήσουν αποφασισμένος για όλα υπήρχε λύση. Κάποιοι επιτήδειοι σου έδιναν το ποσό που χρειαζόσουν αν τους υπέγραφες την παραχώρηση τής όποιας περιουσίας ή του σπιτιού σου στο χωριό.
Τους φόβους σου και τις αμφιβολίες για το αν αυτή η κίνηση ήταν η καλύτερη τις περιόριζε η ανέχεια, οι λιγοστοί πόροι, η έλλειψη επιλογών και εργασίας στον γενέθλιο τόπο. Υπήρχαν και οι φήμες που διαδίδονταν. Αμερική, η χώρα των ευκαιριών. Εκεί που τα δολάρια τα βρίσκεις στους δρόμους. Εκεί που τρως το ψωμί σου με βούτυρο. Από εκεί θα γυρίσεις πλούσιος. Και έπαιρνες την απόφαση να ξενιτευτείς για ένα καλύτερο μέλλον που έμοιαζε δεδομένο.
Το όνειρο ξέφτιζε με το που έμπαινε κανείς στο πλοίο και στοιβαζόταν στην τρίτη θέση. Μιλιούνια οι απόκληροι πατικωμένοι σε στενές πολυώροφες κουκέτες, κρύο, αρρώστιες, ψείρες, δυσωδία και κακομοιριά. Κι όταν ανοιγόσουν στο πέλαγος τρικυμία, ναυτία και άδειασμα του στομαχιού. Για πολλούς κακής υγείας που τα πρόβλημά τους επιδεινώνονταν στην πορεία, το ταξίδι τέλειωνε εκεί στο πλοίο και με συνοπτικές διαδικασίες στη θάλασσα.
Οσοι τα κατάφερναν και τέλειωναν το περίπου μηνιαίο ταξίδι, έβρισκαν μπροστά τους τη δαμόκλειο σπάθη του Ελλις Αϊλαντ.
Στις αρχές του μεταναστευτικού ρεύματος, έμαθα, ότι δεν υπήρχε πρόβλεψη ιατρικού ελέγχου των μεταναστών. Αλλά η κοινή γνώμη των Αμερικανών θεώρησε ότι για την αύξηση των ασθενειών και της εγκληματικότητας ήταν υπεύθυνοι οι αλλοδαποί που κατάκλυσαν την χώρα και απαίτησαν μεγαλύτερο έλεγχο στους εισερχόμενους. Ετσι δημιουργήθηκε το Ellis island που λειτούργησε ως κέντρο υποδοχής (και διαλογής) μεταναστών από το 1892 ως το 1924. Από κει πέρασαν δώδεκα εκατομμύρια άνθρωποι. Απ’ αυτούς οι πεντακόσιες χιλιάδες ήταν Ελληνες. Ολοι περνούσαν πρώτα από ιατρικές εξετάσεις. Μετά τους ανέκριναν για να διαπιστώσουν το ποιόν τους. Οσοι κρίνονταν ακατάλληλοι έπρεπε σύμφωνα με τον Νόμο να επιστρέψουν πίσω από εκεί που ξεκίνησαν
Αλλά μην φανταστείτε ότι και όσοι περνούσαν τελικά τον έλεγχο και έφταναν στην Νέα Υόρκη ήταν καλοδεχούμενοι. Μαυριδεροί με μουστάκι. Βρωμοέλληνες “dirty Greeks” και λιγδιάρηδες “greaseballs” τους έλεγαν. Δεν τους επιτρεπόταν να εγγραφούν στους συλλόγους Ευρωπαίων, γιατί δεν τους θεωρούσαν Ευρωπαίους. Μόνο με Τούρκους και Αλβανούς τους επέτρεπαν να συνυπάρξουν.
Σε εστιατόριο στην Καλιφόρνια υπήρχε η πινακίδα: No rats, no Greeks, all American. Για τους Ελληνες ίσχυαν, μαθαίνω, οι ίδιοι νόμοι που ίσχυαν και για τους μαύρους. «Λευκή εθεάθη με Ελληνα», έγραφαν οι εφημερίδες. Και δουλεύαμε μόνο σε δουλειές που οι άλλοι δεν ήθελαν. Σε βυρσοδεψεία, σε ανθρακωρυχεία και σε σιδηροδρομικές γραμμές θα βρεις τους πρώτους Ελληνες μετανάστες. Κακοπληρωμένους, ταλαιπωρημένους σε μία κοινωνία με άλλη γλώσσα και άλλη κουλτούρα που δεν τους θέλει και που τους αντιμετωπίζει σα αναγκαίο κακό. Η οργάνωση ΑΧΕΠΑ δημιουργήθηκε το 1922 από την ανάγκη των ομογενών να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους και να εξασφαλιστούν, μια και οι Ελληνες ήταν στο στόχαστρο της Κου Κλουξ Κλαν το ίδιο όπως οι μαύροι.
– Οι Αμερικανοί άρχισαν να αλλάζουν γνώμη για μάς μόνο μετά το 1940, μετά το ΟΧΙ που είπαμε και τον πόλεμο εναντίον των Γερμανών υποστηρίζει ο Ελληνοαμερικανός ιστορικός δεύτερης γενιάς Νταν Γεωργάκας.
Τα διαβάζω όλα αυτά, τα μελετώ αυτές τις τελευταίες μέρες. Προσπαθώ να καταλάβω τι βίωναν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, όχι και πολύ μακρινοί μας, που αναζήτησαν μια καλύτερη ζωή μακριά από την πατρίδα. Που δούλεψαν και στήριξαν κι αυτοί με τις δυνάμεις τους το αμερικανικό θαύμα. Που στήριξαν με τα εμβάσματά τους τις οικογένειές τους και την ελληνική Οικονομία.
Μα πιο πολύ από αυτό μελετώ την ανθρώπινη ιστορία. Πώς περιστατικά και γεγονότα κάνουν κύκλους και επαναλαμβάνονται. Μαθαίνουμε άραγε κάτι από την επανάληψη αυτή;
Μελετώ και την ανθρώπινη συμπεριφορά. Εχομε κι εμείς ξένους στη χώρα μας. Μήπως φερόμαστε κι εμείς σαν τους Αμερικανούς; Μήπως πιστεύουμε ότι μόνοι υπαίτιοι για τα δεινά μας είναι οι ξένοι κι ότι εμείς είμαστε πάντα οι καλοί και οι σωστοί;
Μπεμπλιδάκη Αγγελική
Πόσοι πρέπει να πεθάνουν για να πάψουμε να μιλάμε για τυχαία περιστατικά;
Οι Γιατροί του Κόσμου εκφράζουν τη βαθιά τους οδύνη για τον νέο θάνατο -τον τρίτο κατά σειρά- μέσα σε μία εβδομάδα στο Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης στη Μόρια της Λέσβου. Υπενθυμίζουμε την πάγια θέση μας ότι η διαβίωση ανθρώπων σε αξιοπρεπείς και ασφαλείς συνθήκες είναι μείζον ζήτημα το οποίο τοποθετείται πέρα και πάνω από οποιαδήποτε ανάγκη για απαρέγκλιτη τήρηση της Συμφωνίας ΕΕ και Τουρκίας
Λίγα μόλις εικοσιτετράωρα από τους αδιευκρίνιστους θανάτους δύο ατόμων στο ΚΥΤ της Μόριας στη Λέσβο, ακόμα ένας δεκαοκτάχρονος, βρέθηκε σήμερα νεκρός ενώ ένας ακόμη διακομίστηκε στο νοσοκομείο.
Ως Γιατροί του Κόσμου – Ελλάδας (Médecins du Monde – Grèce) εκφράζουμε τη βαθιά μας οδύνη για το νέο θάνατο -τον τρίτο κατά σειρά- μέσα σε μία εβδομάδα στο Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης στη Μόρια της Λέσβου.
Μολονότι τα ακριβή αιτία των θανάτων παραμένουν μέχρι στιγμής επισήμως αδιευκρίνιστα, εικάζεται ότι οφείλονται σε αναθυμιάσεις από θερμάστρα ή κάποιο άλλο αυτοσχέδιο μέσο θέρμανσης.
Ως η Οργάνωση που έχει αναλάβει την παροχή πρωτοβάθμιων Υπηρεσιών Υγείας εντός του Κέντρου Υποδοχής και Ταυτοποίησης στη Μόρια της Λέσβου έχουμε από πολύ νωρίς δημόσια επισημάνει τους σοβαρούς κινδύνους για τη ζωή και την υγεία όσων παραμένουν στο Κέντρο της Μόριας εξαιτίας των άσχημων συνθηκών διαβίωσης.
Ως Γιατροί του Κόσμου υπενθυμίζουμε την πάγια θέση μας ότι η διαβίωση ανθρώπων σε αξιοπρεπείς και ασφαλείς συνθήκες είναι μείζον ζήτημα το οποίο τοποθετείται πέρα και πάνω από οποιαδήποτε ανάγκη για απαρέγκλιτη τήρηση της Συμφωνίας ΕΕ και Τουρκίας.
Iστορίες προσφυγιάς… σε κάθε επαφή, κάθε γνωριμία κάθε επισκεψη σε δομές, καταυλισμούς προσφύγων γινόμαστε μάρτυρες και θεραπευτές όχι μόνο των παθήσεών τους αλλά και της ιστορίας του κάθε ενός, τις αιτίες που αποφάσισαν να αναζητήσουν άλλη χώρα, τις δυσκολίες όχι μόνο του ταξιδιού αλλά και της υποδοχής και προσαρμογής…
Το ταξίδι του Ράμι
Το ταξίδι: Συρία, Τουρκία, Ελλάδα: Λέσβος, Κοζάνη, Ειδομένη, Ωραιόκαστρο, Αθήνα και Ισπανία.
Το κόστος: ιδιαίτερα υψηλό.
Το μέσον: πόδια, φουσκωτή βάρκα, πόδια ξανά, πούλμαν, αεροπλάνο.
Tαξιδιώτες: ο 18χρονος Ράμι, η μητέρα του, οι συγγενείς του… (ο πατέρας έμεινε πίσω… σκοτώθηκε στη Συρία).
Δραστηριότητα: να βοηθάει συμπατριώτες του μέσω της διερμηνείας σε πολυϊατρείο των Γιατρών του Κόσμου στην Αθήνα και να τραγουδάει.
Ονειρο ζωής: να γίνει γιατρός γιατί το ήθελε εκείνος που του λείπει…
Εμείς: τον ευχαριστούμε πολύ και του ευχόμαστε να κάνει μόνο ταξίδια που οργανώνει και επιθυμεί ο ίδιος.
ΑΝΟΙΚΤΟ ΠΟΛΥΪΑΤΡΕΙΟ ΧΑΝΙΩΝ
ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ
Χρόνος Αναφοράς:
Δευτέρα 23/01/2017 εως και 27/01/2017
Ελλάδα: 46
Αλβανία: 8
Βουλγαρία: 15
Ιταλία: 1
Σουηδία: 1
Ιράν: 1
Τυνησία: 3
Γεωργία: 1
Αίγυπτος: 1
Μαρόκο: 14
Ρουμανία: 6
Συρία: 4
Ινδία: 1
Αλγερία: 1
Σουδάν: 2
Πακιστάν: 1
Αφγανιστάν: 1
Μπανγκλαντές: 2
Σύνολο: 109 ασθενείς
