Η σημαία

Κύριε διευθυντά,
κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, γινόμαστε δέκτες και μάρτυρες συζητήσεων σχετικών με την ορθότητα ή μη του να κρατούν την ελληνική σημαία αλλοδαποί μαθητές, αλλά και την αναγκαιότητα της πραγματοποίησης παρελάσεων. Οι συζητήσεις πολλές, οι γνώμες ακόμη περισσότερες, συχνά διιστάμενες.
Ας αναλογιστούμε με νηφαλιότητα το πνεύμα των συζητήσεων, το νόημα των θέσεων καθώς και το τελικό ζητούμενο. Ας προβληματιστούμε ξεφεύγοντας λίγο από τα στεγανά που, συχνά, περικλείουν τέτοιες θεματικές.
Παρατηρούμε συχνότατα τα τελευταία χρόνια έναν ιδιόμορφο ανταγωνισμό “πατριωτισμού”. Εναν ανταγωνισμό ανάμεσα σε εκπροσώπους του πολιτικού κατεστημένου, ανάμεσα σε πολιτικούς σχηματισμούς και σε μορφώματα, που προσπαθούν εναγωνίως να πείσουν άπαντες ότι είναι πιο Ελληνες από τους υπόλοιπους, ότι αγαπούν τη χώρα όσο άλλος κανείς και λοιπά τέτοια δακρυγόνα. Εναν ανταγωνισμό κινούμενο σε όρια πατριδοκαπηλίας, μέσω ενός λόγου, συχνά παραληρηματικού, διανθισμένου με κορώνες και πομπώδεις ανοησίες που κανέναν δεν πείθουν πια. Εναν ανταγωνισμό που, σε συνδυασμό με τα φαινόμενα κοινωνικού αυτοματισμού, παγίωσε συνθήκες σχέσεων του τύπου «όλοι εναντίον όλων».
Ελλάδα. Η χώρα μας. Μια χώρα – κοιτίδα, με υπέροχη, υπαρκτή  και τεκμηριωμένα καταγεγραμμένη ιστορία, με τεράστια συμβολή στον Παγκόσμιο Πολιτισμό.
Δημοκρατία, Γράμματα, Τέχνες, Φιλοσοφία, Αρχιτεκτονική, Ποίηση, Μαθηματικά, Ιατρική και αναρίθμητα ακόμη πεδία δραστηριότητας λαμπρών εκπροσώπων του Ελληνισμού, που μέσα στα βάθη του χρόνου, η αναγνώρισή τους τα κατέστησε παγκόσμια κληρονομιά. Αυτά στο παρελθόν. Τα θυμόμαστε, είμαστε περήφανοι, τα μνημονεύουμε με κάθε ευκαιρία.
Αρκεί αυτό;
Αρκεί να επαναπαυόμαστε στις -αναμφισβήτητα μεγαλειώδεις- δάφνες του παρελθόντος μας;
Ας συνδέσουμε τον προβληματισμό αυτό με τη συγκεκριμένη θεματική.
Ανεξάρτητα από τη θέση που κάποιος μπορεί να υιοθετεί απέναντι στην ισοκρατική ρήση, σύμφωνα με την οποία «Ελληνας είναι ο οποιοσδήποτε μετέχει της ελληνικής παιδείας», ακούμε και βλέπουμε πολλά. Ακούμε για παιδιά μεταναστών για τα οποία εγείρονται προβληματισμοί στο κατά πόσο «νομιμοποιούνται» να φέρουν τη Γαλανόλευκη στις παρελάσεις. Ακούμε πολλά και για τη σκοπιμότητα των παρελάσεων.
Οι επιχειρηματολογίες υπέρ ή εναντίον, συνήθως απαιτούν μακροσκελέστατες αναλύσεις.
Μην επιθυμώντας να μακρηγορήσω επ’ αυτών, θα αναφερθώ επιγραμματικά, λέγοντας ότι δεν ενοχλούμαι να δω ένα παιδί που αριστεύει σε ελληνικό σχολείο να κρατά την ελληνική σημαία, ανεξάρτητα από την καταγωγή του. Οπως δεν ενοχλούμαι όταν ένας παίκτης της Εθνικής μπάσκετ που γεννήθηκε σε άλλη χώρα, μα φέρει το Εθνόσημο στο στήθος, σκοράρει. Ούτε όταν σηκώνει ασήκωτα κιλά. Ούτε όταν μια Ελληνο-Αυστραλή γιατρός κάνει μια εκπληκτική ανακάλυψη στον πόλεμο κατά του καρκίνου. Πανηγυρίζω εξίσου δυνατά. Είναι κατά τη γνώμη μου, πρωτίστως, θέμα συνειδήσεως του φέροντος τη Σημαία, το Εθνόσημο, το γονίδιο. Από τη στιγμή που ο ίδιος, συνειδητά το επιθυμεί και το αισθάνεται, μόνο περήφανος μπορώ να νοιώσω.
Σε ό,τι αφορά στις παρελάσεις, πέρα από τη σκοπιμότητά τους στην εμπέδωση Εθνικού φρονήματος για κάποιους και για την περηφάνια μιας μάνας να βλέπει το παιδί της να παρελαύνει, αναρωτιέμαι πόσο απλούστερα θα ήταν όλα, αν από αυτές, έλειπαν οι… επίσημοι!
Ας επεκτείνουμε όμως, λίγο ακόμη. Ας μην αναλωθούμε στο τι θα κάνουν εκείνοι που κάποια στιγμή της ζωής τους βρέθηκαν στη χώρα μας κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Ας κοιτάξουμε, τι κάνουμε όλοι εμείς. Ολοι εμείς οι «γνήσιοι». Ας αναλογιστούμε πώς όλοι εμείς (που ουδείς δύναται να διανοηθεί ν’ αμφισβητήσει την εθνική μας συνείδηση), σηκώνουμε ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ «Ελληνική Σημαία». Πώς φερόμαστε εμείς οι ίδιοι στη χώρα μας, στους συνανθρώπους μας, πώς ορίζουμε την κάθε μας μέρα και δράση ώστε ο καθένας μας με τον τρόπο του, με τη δουλειά, με το λειτούργημά του, να βοηθήσουμε αυτόν τον τόπο να τραβήξει μπροστά.
Εχουμε εξαντλήσει τις προσπάθειές μας; Εχουμε πάψει να βλέπουμε τι συμβαίνει μόνο εντός των ορίων του φράκτη μας; Κοιτάμε παραπέρα; Γνωρίζουμε τις δυνατότητές μας και το δυναμικό της χώρας και των ανθρώπων της;
Με μια νέα γενιά, δυνατή, ενημερωμένη, καλύτερα σπουδαγμένη από όλες τις προηγούμενες; Ισως και πιο αδικημένη;
Είμαστε διατεθειμένοι να ξεφύγουμε από τα μότο που μας κατατρέχουν;
«Εδώ είναι Ελλάδα», «Στην Ελλάδα, δεν αλλάζει ποτέ τίποτε», «Αιώνιος Νεοέλληνας, πάντα της τελευταίας στιγμής»…
Είμαστε έτοιμοι για σύνθεση; Είμαστε έτοιμοι να αφήσουμε πίσω μας οτιδήποτε ξύλινο και στείρο, προχωρώντας σε παραγωγή πολίτικης με γνώμονα το ρεαλιστικό και εφαρμόσιμο; Είμαστε έτοιμοι να αξιοποιήσουμε την όποια δυναμική μας για κάτι πολύ ανώτερο από το σαρκίο μας; Είμαστε έτοιμοι να αναγνωρίσουμε από την αρχή την αξία της ΠΑΙΔΕΙΑΣ ως ακρογωνιαίου λίθου από τον οποίο όλα ξεκινούν και στον οποίο όλα καταλήγουν;
Ας αναρωτηθούμε για όλα αυτά και ας ενδοσκοπήσουμε με ειλικρίνεια.
Ας εστιάσουμε στο πώς μπορούμε όλοι μας να συνεργαστούμε και να συνδιαμορφώσουμε μια νέα προοπτική για μια χώρα, μακριά από «αεροψεκασμούς», απουσία λογικής και σχεδιασμού, μακριά από εμπόριο ελπίδων και οφικίων. Χωρίς εκπτώσεις στο αξιακό μας σύστημα.
Ας δούμε με ποιον τρόπο θα μπορέσουμε να δώσουμε στις επόμενες γενιές κάτι πιο υγιές, πιο στέρεο, πιο δυνατό, ώστε να αξίζει να συνεχίσουν κι εκείνες να κτίζουν πάνω του και να προχωρούν.
Ας δούμε πώς θα φανούμε αντάξιοι της Ιστορίας μας, που τόσο τακτικά επικαλούμαστε απέναντι σε κάθε εσωτερική ή εξωτερική απειλή, σύμμετρη ή ασύμμετρη, εντός ή εκτός εισαγωγικών. Η εποχή μας βέβαια, δεν προσφέρεται για ανδραγαθήματα. Μα, από μια άποψη, δεν είναι άθλος και η αντιμετώπιση της καθημερινότητας, όπως έχει διαμορφωθεί;
Δεν υπάρχουν μέθοδοι μέτρησης που  αποδίδουν με αριθμητικό μέγεθος την αγάπη κάποιου για την πατρίδα του.
Η συνείδηση και η στάση ζωής του καθενός από εμάς είναι το καλύτερο μέτρο. Ολοι έχουμε, θέλω να πιστεύω και να ελπίζω, επίγνωση του τι συμβαίνει, του τι επιτελείται γύρω μας.
Ας στοχεύσουμε σ’ αυτό που επιθυμούμε να επιτελεσθεί. Σε μια χώρα, σε έναν λαό, που έχει διαχρονικά αποδείξει ότι είναι άξιος για το καλύτερο και για το χειρότερο, ας στοχεύσουμε στο πρώτο. Επιβάλλεται από τους καιρούς να το επιτύχουμε. Οταν εμείς οι ίδιοι κρατήσουμε με αξιοπρέπεια και προσπάθεια τη δική μας, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΣΗΜΑΙΑ, τότε, θα μας απασχολεί πολύ διαφορετικά και πολύ πιο γόνιμα το ποιός άλλος θα τη σηκώνει.
Θα είμαστε περήφανοι που το επιθυμεί.

Με εκτίμηση
Μαρακάκης Γιώργος,
χειρουργός οδοντίατρος,
πρώην πρόεδρος Δημοτικής Κοινότητας Χανίων