Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Σχολιάζοντας την επικαιρότητα

Σύγκρουση στρατηγικών
Οσο καλή πρόθεση και να θέλεις να δείξεις απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να αποφύγεις τον χαρακτηρισμό ότι πρόκειται περί κόμματος που στο εσωτερικό του συγκρούονται διαφορετικές στρατηγικές.
Οταν μάλιστα οι διαφορές είναι σε επίπεδο στρατηγικής, ευλόγα γεννιέται το ερώτημα πώς είναι δυνατόν να συνυπάρχουν στο ίδιο κόμμα συγκρουόμενες εξ αντι-διαμέτρου πολιτικές.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το κείμενο των 62 για την Κύπρο. Που χωρίς να αναφέρεται απαντά στη διακήρυξη της «Πρωτοβουλίας για το Έτος Κύπρου», απόφαση στήριξης της πρωτοβουλίας Αναστασιάδη – Ερόγλου, που υπογράφουν άλλα στελέχη από το ίδιο κόμμα. Από τη μια η «πατριωτική αριστερά» με το «όχι στη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία» από την άλλη η «Πρωτοβουλία… για μια Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία».

Ο ριζοσπαστικός μεγαλο-ιδεατισμός και η πολιτική ενηλικίωση
Ο Γιάννης Μηλιός με άρθρο του, στα ΝΕΑ, προτείνει τον «Φόρο μεγάλης περιουσίας». Ζήτημα που απασχολεί εδώ και αρκετά χρόνια φιλελεύθερους, σοσιαλδημοκράτες οικονομολόγους, αλλά και εκατομμυριούχους επιχειρηματίες όπως ο Μπιλ Γκέιτσ, ο Σόρος κ.λπ. Βλέπεται εσείς κανένα «πολιτικό ριζοσπαστισμό» στην πρόταση του Γ.Μ.; Αυτό όμως που αποφεύγει να αξιολογήσει είναι ότι μέχρι στιγμής δεν μπορεί να εφαρμοστεί σε ξεχωριστές μεμονωμένες χώρες. Το αποδεικνύει η αποτυχία του Ολάντ στη Γαλλία ή ακόμα και η μη εφαρμογή του tax Τobin στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές, παρά το γεγονός ότι η Ε.Ε. και το Ecofin επί ελληνικής μάλιστα προεδρίας, 10 χώρες ψήφισαν την εφαρμογή του Φ.Χ.Σ. από το 2016.
Αυτό το αποφεύγει σκόπιμα ο Γ.Μ. γιατί πολιτικά οδηγεί στην πλήρη κατάρρευση της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ που στηρίζεται στον «ριζοσπαστικό μεγαλο-ιδεατισμό»  και στην καταγγελία. Ούτε για μεγάλες, αλλά ούτε και για ιδέες «ριζοσπαστικές» πρόκειται! Αλλά για προτάσεις που έχουν διατυπωθεί από φιλελεύθερους – σοσιαλδημοκράτες οικονομολόγους και επιχειρηματίες. Όπως επίσης το να καταγγέλεις δεν οδηγεί πουθενά, όταν  δεν υπάρχουν οι συσχετισμοί και οι δυνατότητες για συνεργασίες σε διεθνή και παγκόσμιο επίπεδο. Η τέχνη του εφικτού και της ενηλικίωσης της πολιτικής είναι αναγκαία προϋπόθεση για να κυβερνήσεις.

Κρίσεις
Καλά κάνει και μας θυμίζει από τα ΝΕΑ ο Ηλίας Κανέλης «ό,τι προοδευτικό ψηφίστηκε και θεσπίστηκε σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης στη χώρα, προερχόταν από το ΠΑΣΟΚ ή την Ανανεωτική Αριστερά».
Μπορεί οι συμβολισμοί να έχουν τη σημασία τους. Όμως αυτοί είναι σχετικοί. Πάντα στα γεγονότα, αυτό που έχει τον κυρίαρχο ρόλο είναι το περιεχόμενο. Αν το «τελευταίο ταγκό θα είναι στο Παρίσι» ή αν δεν θα «βλέπουμε τον σκυθρωπό Πολ Τόμσεν…» λίγη σημασία έχει. Γιατί στην ουσία τίποτα δεν αλλάζει στις σχέσεις της χώρας με τους δανειστές, όσο αφορά τις υποχρεώσεις της.

Αυτογνωσία
Στο μεγαλύτερο διάστημα της κρίσης, αποφύγαμε συστηματικά να σταθούμε στις δικές μας ευθύνες: το γιατί φτάσαμε μέχρι εδώ, στην ανάγκη της εθνικής συνεννόησης, για το τι έπρεπε να γίνει ανεξάρτητα από τους πιστωτές μας, πόσο χρόνος χρειάζεται για την έξοδο από την κρίση, τι θυσίες και πώς επιμερίζονται πιο δίκαια και τι πρέπει να αλλάξει σε αυτή τη χώρα για να μην υπάρξει ξανά κίνδυνος για νέες κρίσεις μελλοντικά.
Αντίθετα μέσα από το κοινωνικό κατακερματισμό και την πολυδιάσπαση, η κάθε ομάδα επιχείρησε να διαφυλάξει τα «κεκτημένα» ή σε αρκετές περιπτώσεις να μεταφέρει τις επιπτώσεις στους άλλους. Αυτό ακόμα και σήμερα, μετά από 6 χρόνια βαθιάς κρίσης είναι έκδηλο με τη μεγάλη κλίμακας φοροδιαφυγής να συνεχίζει, παρά τα όποια θετικά βήματα έχουν γίνει, για περιορισμό της. Όμως στην κοινωνία δεν είναι το κυρίαρχο πρόβλημα, αν θέλουμε να μιλάμε για δικαιοσύνη και ισοπολιτεία, αλλά και για ανάγκη ύπαρξης κράτους πρόνοιας. Αντίθετα τα μεγάλα προβλήματα που αναδεικνύουν τα Μ.Μ.Ε. και οι συνδικαλιστικοί αγώνες είναι οι απολύσεις στο δημόσιο, η αξιολόγηση, η υπερ-φορολόγηση, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, οι δικαστικές προσφυγές στις εφαρμοζόμενες μισθολογικές πολιτικές και η δικαίωση τους όπως στην περίπτωση των δικαστικών και των ένστολων. Χωρίς να αναρωτιέται κανείς πού θα βρεθούν οι πόροι, παραμένοντας προσκολλημένοι στο παρελθόν και στο εύκολο δανεισμό του δημόσιου.
Την ίδια στιγμή η ανεργία στον ιδιωτικό τομέα και ιδιαίτερα μεταξύ των νέων, όχι μόνο δεν αποτελεί το κυρίαρχο θέμα στον δημόσιο διάλογο στη  χώρα, όπως και με ποιες πολιτικές βραχυπρόθεσμα, αλλά κύρια μακροπρόθεσμα θα καταφέρουμε να την περιορίσουμε. Πώς θα δημιουργήσουμε νέες θέσεις εργασίας, σε ποιους κλάδους και τομείς; Πού πρέπει να στραφούν οι επενδύσεις τα επόμενα χρόνια για να προκύψει το νέο ανταγωνιστικό και εξωστρεφή παραγωγικό πρότυπο της χώρας;
Θα πρέπει να συμφωνήσουμε, οι όποιες θυσίες σήμερα θα πρέπει να οδηγήσουν σε λύσεις αύριο. Διαφορετικά θα έχουμε αποτύχει σαν χώρα, πολιτικό σύστημα και κοινωνία.
Επίσης το πρόβλημα δεν είναι ποιος κυβερνά, αλλά πώς κυβερνιέται μια χώρα, όπου λειτουργούν οι θεσμοί αποτελεσματικά και αποδοτικά. Η λειτουργία της δημοκρατίας, ελαχιστοποιεί τις συγκρούσεις και τη βία, αυξάνοντας τη συνεννόηση και τη συναίνεση στο πολιτικό σύστημα και στην κοινωνία. Χωρίς διάλογο, άμβλυνση των συγκρούσεων, δεν μπορεί να υπάρξουν δημοκρατικές λύσεις στα προβλήματα που να ικανοποιούν την πλειοψηφία της κοινωνίας των πολιτών.
*artemakism@ameksa.gr


Ακολουθήστε τα Χανιώτικα Νέα στο Google News στο Facebook και στο Twitter.

Δημοφιλή άρθρα

Αφήστε ένα σχόλιο

Please enter your comment!
Please enter your name here

Εντός εκτός και επί τα αυτά

Μικρές αγγελίες

aggelies

Βήμα στον αναγνώστη

Στείλτε μας φωτό και video ή κάντε μία καταγγελία

Συμπληρώστε τη φόρμα

Ειδήσεις

Χρήσιμα