Ρολόι στον τοίχο

Διανύουμε ήδη το μισό καλοκαίρι χωρίς προοπτική. Οι μέρες περνούν, χάνονται μέσα σε μια πικρή ηδυπάθεια εσωστρεφούς, εθνικής ψυχανάλησης.
Oλοι είμαστε “στο ντιβάνι” και όλοι θέλουμε να κατέβουμε από ‘κει.
Η έκθεση του Δ.Ν.Τ. για “ταβάνι” στο χρέος έκοψε τα φτερά της κυβέρνησης, τα φτερά της χώρας που εναγωνίως αναζητά μια διέξοδο. Μέρες ίδιες και απαράλλαχτες με τις περσινές, φρούδες ημέρες.
Μια δημόσια συζήτηση που ανατροφοδοτεί την εθνική ανασφάλεια, τον ανήμπορο πεσιμισμό. Κουτσές μέρες, κούτσα – κούτσα πάνε μπροστά. Τέλη Ιούλη και λύσεις δεν διαφαίνονται.
Αυτή είναι η βαρβαρότητα του χρόνου, όταν εσύ δεν προχωράς. Μοιάζει ίδιος και απαράλλαχτος…
Υποψιάζομαι ότι και τέλη Αυγούστου τα ίδια συμπεράσματα θα βγάζουμε.
Κομματιάστηκαν οι λεπτοδείχτες της Ιστορίας. Το ρολόι απλά είναι στον τοίχο, ως ενθύμιο. Η χώρα είναι στάσιμη. Μοιραία στάσιμοι είμαστε και εμείς.
“Στο ντιβάνι” της εθνικής ψυχανάλυσης η Ελλάδα αναστενάζει…