Ριζοσπαστικοποίηση Μουσουλμάνων ή μουσουλμανοποίηση των κοινωνικών προβλημάτων των Δυτικών κοινωνιών;

Ναι, ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία ούτε πολύ περισσότερο
μια ανταμοιβή. Hταν ένα δικαίωμα.
Οδ. Ελύτης

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι τουλάχιστον ένα κομμάτι, κυρίως το Σουνιτικό Ισλάμ, δεν είναι ενσωματώσιμο σε ό,τι σήμερα αποτελεί και συγκροτεί τη Δυτική κοινωνία.
Για πολλούς λόγους. Ιστορικούς, πολιτικούς, οικονομικούς, ιδεολογικούς, θρησκευτικούς αλλά κυρίως πολιτισμικούς. Για την Σαρία και ό,τι την ακολουθεί η δυτική κουλτούρα είναι εχθρική, ανοίκεια, διαβολική. Κατά καμία έννοια δε μπορεί να γίνει ώσμωση των δυο διαφορετικών πολιτισμών, ιδίως όταν το θέμα περιπλέκεται -όπως περιπλέκεται- και με πολιτικά συμφραζόμενα.
Αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα και η Δύση πρέπει να δει τι θα κάνει.
Πώς θα λύσει αυτό το δυσεπίλυτο πρόβλημα.
Οσο βέβαια οι πόλεμοι συνεχίζονται και οι άνθρωποι ξεκληρίζονται και αναγκάζονται να πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς, το πρόβλημα αυτό διογκούται και γίνεται ακόμη πιο έντονο.
Όμως το πρόβλημα της τρομοκρατίας στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες κακώς ταυτίζεται με το Ισλάμ ακόμη και με το πιο επιθετικό κομμάτι του. Όχι πως σε ένα βαθμό φανατικοί Ισλαμιστές δεν προβαίνουν σε τρομοκρατικές πράξεις.
Αλλά όμως συμβαίνει αυτή τη στιγμή, εντός των δυτικών κοινωνιών- εντός αλλά και εκτός ταυτόχρονα- να ζουν χιλιάδες άνθρωποι κυρίως νέοι, οι οποίοι δεν έχουν ή δε βλέπουν κανένα μέλλον. Τι τους υπόσχεται η αναπτυγμένη δυτική κοινωνία ; Ανεργία, αποκλεισμό, φτώχεια, περιθωριοποίηση.
Ριζοσπαστικοποιήθηκε, λέει, πρόσφατα μόλις τον τελευταίο μήνα!!!
Αν είναι ποτέ δυνατόν, ασφαλώς κάτι άλλο συμβαίνει.
Μουσουλμανοποιεί την “αντικοινωνική” του συμπεριφορά, το μίσος για μια κοινωνία που τον αποκλείει και απελπισμένος προβαίνει στο απονενοημένο ενέργημα, μη έχοντας τίποτα να χάσει.
Ή έτσι νομίζει, τουλάχιστον. Πολλοί από αυτούς παρότι χρησιμοποιούν το μουσουλμανικό μανδύα, καμιά ουσιαστική σχέση δεν έχουν με το Ισλάμ.
Την κοινωνική τους διαμαρτυρία, με τρόπο ανορθόδοξο και φρικώδη καταθέτουν.
Επομένως, οι σύγχρονες κοινωνίες θα πρέπει να δουν και να δώσουν χώρο, ρόλο και νόημα σε όλους τους πολίτες. Όχι μόνον στους πατρικίους.
Αλλιώς θα ψάχνουμε πάντα στα τυφλά για την ταυτότητα, τα κίνητρα και τις αναφορές του κάθε τρομοκράτη.
Οι νέοι θέλουν τόπο, χρόνο και ρόλο. Δυνατότητες και ευκαιρίες. Δικαίωμα συμμετοχής και ευθύνη στον καινούριο κόσμο που αναδύεται. Ο κόσμος μπορεί να γίνει λιγότερο ασταθής και περισσότερο φιλικός με όλους τους πολίτες.
Μια τρομοκρατική πράξη, παρά το αποτρόπαιο του πράγματος περιέχει ένα μεταμήνυμα που πρέπει η κοινωνία να το διαβάζει. Το μεγάλο πρόβλημα στις μέρες μας, δεν είναι η παραγωγή του πλούτου, διότι αυτός μεγάλωσε όντως και θα αρκούσε να ζήσει όλον τον πλανήτη. Αρκεί να τιθασευτεί η αδηφαγία μερικών….