Υπάρχει άραγε μεγαλύτερο ψέμα από τη Ζωή; Οχι, δεν εννοώ την Κωνσταντοπούλου, να εξηγούμαστε.
Για την άλλη Ζωή λέω, κι αυτή με κεφαλαίο το αρχικό της γράμμα -ή τουλάχιστον έτσι θα ’πρεπε να τη γράφουμε- τη Ζωή που μας προσφέρεται ως μια υπολανθάνουσα έννοια αυτής της άλλης που προέρχεται από το ρήμα “ζω”… Το να βρισκόμαστε απλά και μόνο στη ζωή ή εν ζωή, δεν αρκεί· ολόκληρες θεωρίες έχουν αναπτυχθεί επ’ αυτού και κάπου εκεί, ανάμεσα στις ιστορίες και τους μύθους, μπαίνει και το παραμύθι, αυτό το ψέμα που πια είναι τόσο συνηθισμένο ως “μια παράλληλη αλήθεια” που έχει πλέον επικρατήσει έναντι της πραγματικής στη σημερινή μας εποχή…
Πολυπλοκότητες και μπερδεμένα πράγματα μοιάζουν ή ακούγονται όλα αυτά κι είναι έτσι τόσο πολύπλοκα, τόσο δυσδιάκριτα ακριβώς για να ευνοούν όσους μπορούν καλύτερα να τα “μεταχειρίζονται” και να ζουν, να ακροβατούν ή να ελίσσονται ανάμεσά τους. Κάποιοι μάλιστα από αυτούς λογίζονται επαγγελματίες του είδους… Τώρα βέβαια και με το δίκιο σου θ’ απορείς «τι τον έπιασε αυτόν και τα λέει όλα αυτά».
Φταίει η σημερινή ημέρα, η πρώτη τ’ Απρίλη… Αυτή είναι η αφορμή για όλες μου τις σκέψεις. Λοιπόν, νομίζω πως τη σημερινή ημέρα θα ’πρεπε να μην τη… “γιορτάζουμε” πια ως μέρα που λέμε ψέματα! Ποιος ο λόγος άλλωστε από τη στιγμή που το ψέμα όπως είπαμε και παραπάνω έχει επικρατήσει κατά κράτος. Εχει χάσει πια τη γοητεία της!
Αντιθέτως, θα έπρεπε να ορίσουμε μια ημέρα κατά την οποία θα λέμε μόνο αλήθειες. Μια ημέρα που θα την κάνουμε και Παγκόσμια Ημέρα Αλήθειας, έτσι όπως γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα των Α.με.Α. ή την Παγκόσμια Ημέρα Νερού ή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του trafficking κ.λπ.. Με εννοείς! Κείνη την ημέρα θα μπορούμε να μιλούμε έξω απ’ τα δόντια για όλες εκείνες τις αλήθειες που πονάνε ως επί το πλείστον και έπειτα όλες τις άλλες -που αρκετές από αυτές είναι οδυνηρές- ώστε σιγά-σιγά να συνηθίζουμε στην έννοιά τους. Μια τέτοια ημέρα λοιπόν θα μπορούσαμε να πούμε ότι εδώ στην πόλη μας δεν πρόκειται ποτέ να δούμε άσπρη μέρα σε μια σειρά χρονίων προβλημάτων που μας ταλανίζουν! Το γιατί είναι γνωστό! Λίγο πολύ όλοι ή οι περισσότεροι ή τέλος πάντων όσοι έχουν τα κουμάντα και δεν εννοώ μόνο πολιτικώς, είναι ευχαριστημένοι – βολεμένοι από την ισχύουσα-επικρατούσα κατάσταση…
Αυτό αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων εξάλλου! Από την άλλη, οι αδύναμοι, απλά και συγκαταβατικά υποχωρώντας σταδιακά, τελικά αποδέχονται τη μοίρα τους που τους έκαμε αδύναμους και κάποιοι από αυτούς ονειρεύονται κάποια στιγμή κι αυτοί να ακολουθήσουν στην ασυδοσία το παράδειγμα των δυνατών. Κάποιες μάλιστα φορές το καταφέρνουν και επαιρόμενοι φουσκώνοντας τα στήθια διατρανώνουν και τη δική τους μικρή δύναμη… η οποία ωστόσο στις πλείστες των περιπτώσεων είναι -αναλογικά- μια παρανυχίδα εν συγκρίσει μ’ εκείνη των θέσει δυνατών.
…Κάπως έτσι είναι τούτη η φούσκα -η αλήθεια- που όλοι μας μέσα της ζούμε! Κάπως έτσι εμπλεκόμαστε άλλοι λιγότερο κι άλλη περισσότερο στην επικρατούσα αντίληψη του «απού μπορεί κι απάνω του».
