Μετά τη δουλειά βιάζομαι να πάω για προσκύνημα.
Μου δείχνει το δρόμο η αύρα.
Το αεράκι που έρχεται από τ’ ανοιχτά.
Εκεί συναντώ πολλούς προσκυνητές.
Από τα χαράματα συρρέουν έως αργά το βράδυ.
Καθημερινά με τραβά σαν μαγνήτης.
Πρέπει να πάω και σήμερα!
Θέλω να πάω και σήμερα!
Εκεί στη θάλασσα βλέπουμε το μεγαλείο.
Στα γαλήνια νερά κι άλλοτε μες τη φουρτούνα. Και το βραδάκι, εκεί μες το νερό χάνεται και ο ήλιος.
Καλότυχοι οι ψαράδες που δουλεύουν απολαμβάνοντας την ομορφιά. Καλότυχοι και εμείς που βρισκόμαστε κοντά στη θάλασσα.
Για να νιώσουμε όμως το μεγαλείο, θα πρέπει να αφεθούμε. Να μην κάνουμε τίποτα άλλο από το να κοιτάμε και να θαυμάζουμε – δοξάζουμε.
Δίπλα στη θάλασσα, κοντά στο λιμανάκι της Νέας Χώρας, θα μας συντροφεύσουν και τα θαλασσοπούλια. Οι γλάροι! Με ανοιχτές τις φτερούγες τους, να πετάνε και μετά με ορμή να βουτάνε.
Και εκεί καταμεσής του γιαλού να ξεπροβάλλουν κάπου – κάπου βράχοι.
Σαν τους ξεχασμένους ανθρώπους. Σιωπηλοί, βουβοί, που όμως κρατάνε γερά. Αντέχουν!
Τα καΐκια κι αυτά έχουν ρόλο.
Είναι οι μόνιμοι κάτοικοι του λιμανιού.
Παραδίπλα στην ξηρά, σε μια σειρά τα τραπεζάκια, να μας περιμένουν να απολαύσουμε την παρέα μας σε αυτό το τοπίο.
Το θέμα όμως είναι πώς φεύγω.
Πώς να αποφασίσω οικειοθελώς να παρατήσω τον παράδεισο και να απομακρυνθώ;
Όμως με πιέζει η καθημερινότητα και το κάνω. Με τη σκέψη ότι και την επόμενη μέρα, ίσως έχω την ευκαιρία για νέο προσκύνημα.
«…Εδώ βλέπεις το καθάριο απ’ τη λάσπη.
Με ανοιχτή την καρδιά σου αφήσου.
Εδώ νιώθεις πως είσαι κομμάτι,
εκλεκτό, μόνο εσύ παραδείσου…».
*Αφιερωμένο στην παραλία της Νέας Χώρας
(και σε όλα τα παραθαλάσσια μέρη)
*ιδιωτ. υπάλληλος – συγγραφέας
