Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Πού πάει η Ευρωπαϊκή Ενωση; Brexit και όχι μόνον!

Η αναποτελεσματικότητα των κοινών πολιτικών βρίσκεται στη βάση της φυγής της Μ. Βρετανίας από την ΕΕ, και βέβαια, η μη εξυπηρέτηση των στενών οικονομικών της συμφερόντων. Στο προηγούμενο σημείωμά μας είδαμε ορισμένους λόγους που οδήγησαν στο δημοψήφισμα και στην πρόθεση για έξοδο από την ΕΕ της Μ. Βρετανίας. Στο μεταξύ ένα αποτυχημένο πραξικόπημα στη γείτονα Τουρκία, και νέες εγκληματικές δράσεις στην πολύπαθη πλέον Γαλλία, σιγουρεύουν την αποτελμάτωση των πάντων σε επίπεδο ΕΕ. Το ίδιο όμως συμβαίνει και με τις ΗΠΑ. Αρα στο ημερινό μας σημείωμα που θα αναφερθούμε στην τελευταία σύνοδο κορυφής των 28 και κατόπιν των 27, θα εντάξουμε μια προβληματική που εδράζεται στο ξήλωμα του πουλόβερ.
Οπως τονίζει σε επιστολή του προς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ο πρόεδρος του Συμβουλίου «Το δημοψήφισμα στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν απαλλάσσει από την ΕΕ την υποχρέωσή της να επιλύσει την κρίση της μετανάστευσης, η οποία έχει υπονομεύσει την αίσθηση της ασφάλειας σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η ΕΕ πρέπει επίσης να ενισχύσει την αντοχή της στην αυξανόμενη απειλή στον κυβερνοχώρο. Για το σκοπό αυτό εξέδωσε απόφαση σχετικά με την ενίσχυση της συνεργασίας με το ΝΑΤΟ. Ακόμη και στην εκστρατεία για το δημοψήφισμα του Ηνωμένου Βασιλείου, δεν αμφισβήτησε το γεγονός ότι η οικονομική ολοκλήρωση μεταξύ των κρατών μελών προσφέρει οφέλη στους Ευρωπαίους, καθώς δημιουργεί θέσεις εργασίας.
Μάλιστα, η απόφαση να συνεργαστούν στενότερα στον τομέα της ψηφιακής τεχνολογίας και στις κεφαλαιαγορές, θα έχει σοβαρό και θετικό αντίκτυπο στη ζωή των Ευρωπαίων, ανεξάρτητα από την έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ.»
Το μεταναστευτικό επίσης, είναι ζήτημα που επιζητεί αποτελεσματική λύση του για την ορθή διαχείριση, μεταξύ άλλων, και των εξωτερικών μας συνόρων. Αυτό, με τη σειρά του, θα πρέπει να αποκαταστήσει την αίσθηση της ασφάλειας στην Ευρώπη, η οποία ήταν ο στόχος από την αρχή. Τώρα, με τη μείωση των ροών προς τα ελληνικά νησιά, η προσοχή των Ευρωπαίων επικεντρώνεται στην οδό Κεντρικής Μεσογείου, όπου η ροή στους κυρίως οικονομικούς μετανάστες είναι υψηλές, αν και δεν έχει υπάρξει μια σημαντική αύξηση στον αριθμό σε σχέση με τα δύο τελευταία χρόνια.
Η μετατόπιση προς την Ιταλία, ανέδειξε ένα πρόσθετο πρόβλημα που κινδυνεύει να εξελιχθεί σε συστημική κρίση, από όπου θα βγει μάλλον λαβωμένο το καπιταλιστικό σύστημα. Αλλο ένα πρόσθετο πρόβλημα. Διαβάζουμε από την έγκυρη ηλεκτρονική ΕΞΠΡΕΣΣ ότι έφτασε και στην Ιταλία η στιγμή της δικής της “Lehman”, και αν ξεσπάσει δύσκολα θα τη γλυτώσει η άλλη γείτονα χώρα, η Ιταλία. Και τούτο γιατί η πόλη της Ρώμης έχει χρέος της τάξης των 13,6 δισ. € και πληρώνει ένα μέσο επιτόκιο 5% παραπάνω, απ ότι οι υπόλοιποι στην ΕΕ. Η ιταλική πρωτεύουσα έχει 12.000 πιστωτές, αλλά οι ρυθμίσεις είναι μερικές φορές πολύ περίπλοκες. Εκατοντάδες αγωγές έχουν ξεκινήσει για την πόλη λόγω των απλήρωτων λογαριασμών, μερικές χρονολογούνται για περισσότερο από 50 χρόνια. Ενα μέρος αυτού του χρέους σχετίζεται με απαλλοτριώσεις που έλαβαν χώρα το 1960, όταν η Ρώμη φιλοξένησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Η οικονομική κατάσταση της Ρώμης παρουσιάστηκε νωρίτερα αυτή την εβδομάδα από τη νέα Δήμαρχο Βιρτζίνια Raggi, του Κινήματος των Πέντε Αστέρων (M5S). Στην ιταλική δημόσια τηλεόραση RAI, η νέα δήμαρχος κα Raggi είπε ότι η πόλη δεν θα μπορούσε πλέον να πληρώσει τόκο 5%, ενώ η Ιταλία εκδίδει ομόλογα με 1,5% επιτόκιο. «Κανείς δεν φρόντισε ποτέ να επαναδιαπραγματευθεί το χρέος», λέει. Οπως καταγγέλλεται, οι τράπεζες έχουν ενθαρρύνει τις πόλεις και συγκεκριμένες ομάδες συμφερόντων να ζουν πολύ πάνω από τις δυνατότητές τους εξαρτώντας τες, σε μεγάλο βαθμό από τα δάνεια.
Ολα είναι σε πτώχευση στη Ρώμη. Η αδιέξοδη κατάσταση στην οποία είναι η Ρώμη εν μέρει εξηγεί τι συμβαίνει σήμερα με τις ιταλικές τράπεζες. Το ιταλικό τραπεζικό σύστημα κάθεται σε ένα βουνό επισφαλών απαιτήσεων (κυρίως μη-εξυπηρετούμενων δανείων) άνω των 360 δισ. ευρώ, που ισοδυναμεί με το 21% του εθνικού ΑΕΠ, και περισσότερο από το ένα τέταρτο κακό χρέος σε όλες οι τράπεζες της ευρωζώνης.
Η κυβέρνηση προσπαθεί τώρα να βρει μια λύση, δηλαδή, χρήματα για να σώσει τις τράπεζες, και θέλει η διάσωση να παρακάμπτει τους νέους κανόνες για τις τράπεζες της ΕΕ, η οποία εμποδίζει τη χρήση ανα κεφαλαιοποίησης με χρήματα των φορολογουμένων. Μετά την κρίση του 2008, η ΕΕ αποφάσισε να μην παρεμβαίνει ο φορολογούμενος να σώζει τις τράπεζες.
Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε και το ανωτέρω σχήμα που δείχνει ότι ακόμη και η Γερμανία, δίπλα στην Ιταλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία έχουν προβληματικά δάνεια και προβληματικές τράπεζες.
Το δημοψήφισμα που προγραμματίζεται τον ερχόμενο Οκτώβριο στην Ιταλία, ζητά να ψηφίσουν ι ψηφοφόροι για τις συνταγματικές μεταρρυθμίσεις που πρότεινε η κυβέρνηση του πρωθυπουργού Renzi.
Αυτό το στοίχημα δεν είναι λιγότερο επικίνδυνο από ό,τι συνέβη με τον David Cameron στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ο Ιταλός πρωθυπουργός Renzi ζήτησε από τους Ιταλούς να υιοθετήσουν μια σειρά μεταρρυθμίσεων για τον εξορθολογισμό του πολιτικού συστήματος της χώρας.
Αν χάσει το δημοψήφισμα ο νυν πρωθυπουργός και ηγηθεί η κίνηση του Beppe Grillo παίρνοντας την πλειοψηφία στο κοινοβούλιο,  τότε θεωρείται βέβαιο ότι θα θέσει το αίτημά του για ένα δημοψήφισμα για την ένταξη της Ιταλίας στην ευρωζώνη. Αν ο Renzi πρέπει να παραιτηθεί τον Οκτώβριο, η Ιταλία θα αποτελεί πλέον το νέο παιδί -πρόβλημα της Ευρώπης.
Στο επόμενο άρθρο μας θα δούμε τις 660 μειώσεις επιτοκίων που έγιναν από το 2008: και με ποιο αποτέλεσμα, για να συμπεράνουμε που βαδίζει η ευρωπαϊκή οικονομία. Θα δούμε επίσης και μερικά άλλα συσχετιζόμενα προβλήματα και κυρίως τη φορολόγηση των επιχειρήσεων στην Ευρώπη και την αδυναμία να βρεθεί ένα σχήμα που να προστατεύει και τους φορολογούμενους και την επιχειρηματικότητα.


Ακολουθήστε τα Χανιώτικα Νέα στο Google News στο Facebook και στο Twitter.

Δημοφιλή άρθρα

Αφήστε ένα σχόλιο

Please enter your comment!
Please enter your name here

Εντός εκτός και επί τα αυτά

Μικρές αγγελίες

aggelies

Βήμα στον αναγνώστη

Στείλτε μας φωτό και video ή κάντε μία καταγγελία

Συμπληρώστε τη φόρμα

Ειδήσεις

Χρήσιμα